Spellbound is een formatie rond de Schotse in Den Haag wonende Julie Scott (zang, gitaar) en Peter Slager (bas, zang) van Bløf. De andere groepsleden zijn Roeland Drost (toetsen, mondharmonica), Stefan Blankestijn (gitaren, lapsteel), Maaike Peterse (cello), Ruben Margarita (viool) en Stefan van de Brug (drums, percussie). De opnamen kwamen coronaproof tot stand; iedereen speelde de partijen thuis in. Op Anam Cara (Continental Record Services) wordt een beetje ingehouden gemusiceerd, met een deftige uitstraling als resultaat. Het geslaagde album is beslist de moeite waard voor fans van The Delines. Net meer…

Mer musikk fra Norge oftewel meer muziek uit Noorwegen. In januari 2019 bespraken we de comebackplaat, Napkin Poetry, van de Oslose formatie Minor Majority. Daarna verdwenen ze weer uit ons zicht. Halverwege dit jaar legden ze evenwel Kiss Off (Voices of Wonder) in de spreekwoordelijke schappen. Daarop staan 10 folkpopnummers met rinkelende akoestische een elektrische gitaren. Wel weer anders dan Napkin Poetry. Het klinkt nu veel lieflijker namelijk. Pål Angelskår en de andere mannen van de band beperken zich nu tot folkpopsongs met rinkelende gitaren. Het meer…

We breken hier, opnieuw, een lans voor Orango. Dat deden we al eerder met recensies van Evergreens en het verbluffend goede The Mules Of Nana. Het Noorse powertrio combineert southern rock en classic rock met prachtige samenzang a la Crosby, Stills & Nash of America. Zo ook weer op Mohican (Stickman Records), het zevende album van de band (die overigens al meer dan 20 jaar bestaat). En dat gaat er hierin als koek. The Creek opent met een eenvoudig basloopje en zang, daarna nog een rustig vervormde gitaar en blazers om na anderhalf minuut los te barsten met een scheurende meer…

Een groeiplaatje dat zijn bekoring niet zo snel zal verliezen. Dat blijkt na meerdere draaibeurten het oordeel te zijn. We hebben het over Ol’ Kentucky Light (Atomic/Continental Record Services) van Lara Taubman. De Amerikaanse met roots in de Appalachen is actief vanuit New York. Ze begeeft zich op het terrein tussen folk en klassiek. Ze zingt met soul en voorziet de nummers van een mystieke gospelsfeer. Een aantal nummers schreef ze samen met Walter Parks, van wie we hier ruim tien jaar geleden een uitstekend titelloos album bespraken. Deze Parks bespeelt op deze plaat diverse meer…

Vijf sterren hadden we over, in 2012, voor The Spade van Butch Walker & the Black Widows. Op dit album deden Walker en de zijnen denken aan Rod Stewart, Dexy’s Midnight Runners, The Stones, The Babys, The Godfathers. Er werd kortom flink leentjebuur gespeeld. Tien jaar later doet Butch Walker het zonder The Black Widows, maar As… Glenn (eigen beheer). Glenn is een soort alter ego die zogenaamd live in een bar achter de piano kruipt en met band een aantal heerlijke songs ten gehore brengt. In die songs hoor je dan weer de invloeden van Jackson Browne, Elton John, Billy Joel en Bob Seger om meer…

Ze zijn op dit moment bezig aan een eerste Amerikaanse tournee. Daar staan Dimpker Brothers in het voorprogramma van Jerry Joseph. Deathless (Rootsy/V2 BeNeLux) is een debuutplaat van de Zweedse broers. Ze zullen zich er thuis voelen, daar in de VS. Want de muziek is zeer Amerikaans. Op opener Midnight Cowboy kun je helemaal denken aan America, de band welteverstaan. De gitaren trekken sterrensporen door het heelal, terwijl de dolende cowboy zijn weg zoekt door de woestijn. De broers schreven alle liedjes zelf. Martin Dimpker speelt akoestische gitaren, Adam Dimpker vooral elektrische. En meer…

Eerst het zuur en dan het zoet? De hoes van Mercy John’s nieuwe album, Nights On Fire (V2), is wat kitscherig, zo’n afgewend gelaat tegen een ondergaande zon op de achtergrond, mwah. Maar daarmee is alles wat minder geslaagd is van dit album wel gezegd. Voor de rest: louter lovende woorden. En zo’n hoes; het is toch vooral de muziek waar het om gaat. Die muziek is echt schitterend. Mercy John, dat is John Verhoeven uit het Brabantse Veghel. De man maakte met This Ain’t New York en Let It Go Easy al twee prachtige platen. Klassiekers uit de nederamericana. Hij schreef bovendien meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Dus hoe zit dat met Ingvild Flottorp uit Noorwegen? Op haar tweede album I Just Wanna Know It All (Vestkyst) brengt de nog maar 23 jaar oude zangeres vlotte folkpop met rootsy randjes. Soms, zoals in de eerste twee nummers, klinkt ze als een rurale Kate Bush of als een poppy Iris Dement. Hoewel meer…

Op het in 2020 verschenen Sing In A World That’s Falling Apart zwalken Black Lips als een dronken stel door de bermen van de altcountry. In de eerste zin van de recensie van die plaat betwijfelden we al of de band daar op een volgend album mee door zou gaan. Niet dus. Apocalypse Love (Fire Records/Konkurrent) hadden we dus ook heel makkelijk links kunnen laten liggen. Maar omdat we hier juist de randen van het genre graag opzoeken, doen we dat niet. En dan vinden we uit dat juist het titelnummer toch echt nog een countryrandje heeft. Met een steelgitaar. Het van belgerinkel voorziene Operation Angela is meer…

Op Why Do You Love Lizzie? stelt de Australiër Kaurna Cronin vraagtekens bij de banden van zijn vaderland met het Verenigd Koninkrijk. Die Lizzie is natuurlijk de onlangs overleden koningin Elizabeth. Het staat op het album Harsh Beauty (eigen beheer). Een duidelijk antwoord krijgen we niet. Duidelijk is wel dat hij het een ongemakkelijke situatie vindt. Niettemin brengt hij het op een fijne, softrockende melodie en begint het met wat mondharmonica als Neil Young circa Comes A Time. In eerdere recensies had ik het al over zijn wat hese voordracht en maakte ik vergelijkingen met Steve Forbert en meer…