Zes mannen, waarvan Phil Barker, Robert Greer en Jesse Langlais liedjes schrijven en beurtelings als leadzanger fungeren, dat is de band Town Mountain. Ze komen uit Asheville, North Carolina, en nemen op Lines In The Levee (New West Records/V2) alle elementen van die Amerikaanse staat mee in hun muziek. De bluegrass van de Appalachen die ze al jaren brengen is door de komst van drummer Miles Miller (voorheen in de band van Sturgill Simpson) meer opgeschoven naar rurale rock. Het rijke geluid waarin gitaar, banjo, mandoline en viool hoofdrollen vervullen is meeslepend, niet alleen door die meer…

Dit is een heel bijzondere plaat: I Ran Down Every Dream (Yeproc) van Tommy McLain, om meerdere redenen. Allereerst is dit het eerste album in meer dan 40 jaar van deze veteraan. De uit Louisiana afkomstige McLain is inmiddels 82 jaar. In 1966 had hij een hit(je) met Sweet Dreams, maar dat succes kon hij niet voortzetten, mede door een hang naar drank en drugs. Wel had Freddy Fender in 1977 nog een countryhit met het door McLain geschreven If You Don’t Love Me Alone (Leave Me Alone). Toch raakte McLain niet geheel in de vergetelheid, mede doordat een paar van zijn nummers meer…

Als je het hebt over aanstekelijke muziek, dan heb je het over de liedjes op het nieuwe album van Melissa Carper: Ramblin’ Soul (Thirty Tigers). De in Nebraska opgegroeide zangeres met de bijzondere stem borduurt op dit album voort op hetgeen ook al te horen was op het vorig jaar verschenen Daddy’s Country Gold (zie recensie). Dat wil zeggen een mengeling van country, jazz en western swing. Hier en daar ook een toefje soul en blues, mede door de toevoeging van de klanken uit het orgel van John Pahmer. Verder veel van dezelfde gasten als op het eerdere album: Chris Scruggs meer…

Dawn Riding is een zangeres uit San Francisco. En Dawn Riding heet in het echt Sara Rose Janko. Vrijwel elke zondag van 2021 toog zij naar het Mission District, naar het huis van producer/muzikant Alicia Vanden Heuvel om daar songs te oefenen en op te nemen. Dat heeft geresulteerd in het prachtige You’re Still Here (The Log Road Society). Soms intiem en klein gehouden folk/country, soms heerlijk breed uitwaaierende songs. Met het eerste nummer, 9 Lives, geeft Riding gelijk een knipoog naar Merle Haggard als ze zingt over een man die in de meer…

Westcoast countryrock met een veelkleurig psychedelisch tintje, dat schreven we hier in 2011 over Sundrunk Angels van Old Californio. En dat album was nog net iets beter dan het ook niet misselijke debuut Westering Again van twee jaar eerder. De band is terug met Country (eigen beheer). Dat psychedelische kantje is nagenoeg verdwenen; de countryrock niet. Beetje jammer is het dat er slechts drie eigen liedjes worden gedaan. De binnenkomer Shorten Your List is van de uitstekende songschrijver John Dembowski. Met een heerlijk stukje akoestische gitaar. De andere eigen nummers zijn I Say That Too van meer…

Silent Storms is het tweede album van Rebekka Lundstrøm, een zangeres uit het aan de Noorse zuidkust gelegen Arendal. Op dit album wordt zij ondersteund door een aantal lokale muzikanten. Waarom deze vermelding? Omdat het een album is geworden waarop allereerst opvalt hoe smaakvol die muzikale omlijsting van Lundstrøms liedjes is. Die  nummers kunnen als folk met countryrandjes omschreven worden, met banjo, mandoline en gitaar als belangrijkste gebruikte instrumenten. Nu blijkt Arendal een bruisende muziekscene te hebben. Wellicht dat het daardoor meer…

We gaan dit jaar echt niet uit zonder bespreking van The Liar (Thirty Tigers/Blue Dirt Records) van John Fullbright. Daar zijn twee redenen voor: a) het is nieuw werk van Fullbright na 8 jaar stilte; en b) het is een geweldig album. Fullbright had moeite met de druk die het succes van vooral de albums From The Ground Up (2012) en Songs (2014) hem brachten en kroop in zijn muzikale schulp. Maar die acht jaar in relatieve rust brachten klaarblijkelijk wel ruimte voor de 11 nieuwe songs van dit nieuwe album (waarop ook nog Unlocked Doors dat ook te horen was op het meer…

Op de website van de Australische singer-songwriter Steve McNaughton wordt zijn vorige album Eagles Aloft omschreven als een combinatie van softrock en hedendaagse country. Dat maakt niet echt nieuwsgierig. En eerlijk gezegd viel Journeyman (eigen beheer) de eerste draaibeurt ook niet echt mee. Veel vaker gehoord. Dertien in een dozijn. Dat was het oppervlakkige en te snelle oordeel. Want inmiddels kan ik best genieten van deze rootsrock, die beslist niet gladjes is. Allereerst bevalt de stem van McNaughton me wel. Niet dat de vergelijking veel mensen verder zal helpen, maar ik moest vooral denken aan Kodac meer…

Elk liedje is een zaadje dat kan groeien. Zal bloeien. Een stem alleen staat voor kracht. Twee stemmen brengen hoop. Barry Oreck uit Brooklyn is een folkzanger die gelooft in de heilzame boodschap van liedjes die ergens over gaan. Op Leap Year (eigen beheer) staan negen zulke nummers. Met teksten waarin hij op zoek gaat naar positieve noten. En als die moeilijk te vinden zijn, dan brengen ze die met het samenspel. Een beetje ouderwets misschien, maar in werkelijkheid van alle tijden. Oreck groeide op in Chicago waar hij enkele decennia geleden de folk- en bluesclubs bezocht. Waar destijds iemand als meer…

Het goede nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Het slechte nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Huh? Tja, hoe lekker Find A Better Way (Gypsy Soul Records) ook uit de luidsprekers knalt, de hele tijd moet je daarbij aan The Black Crowes denken. En dus is de naam van die Amerikaanse band nu al vaker genoemd dan de naam van de Canadese band waar het in deze bespreking om draait. Chris Medhurst heeft net zo’n machtige strot als Chris Robinson. Met lange uithalen schraapt hij zijn keel. En Ross meer…