Na het uitbrengen van Ideal Man ging het niet zo goed met Andrew Combs. Rond de kerst van 2020 kreeg hij een mental breakdown, die met pillen en alternatieve therapieën te lijf gegaan moest worden. Een van de manieren waarop hij zijn leven weer op de rails wilde zetten was Rust, Regelmaat en Reinheid. In geval van Combs betekende dat dat o.m. hij elke zondag met co-producer Jordan Lehning en multi-instrumentalist Dominic Billett de studio inging om een song die in de week tevoren was geschreven, op te nemen. Zo kwam Sundays (Tone Tree Music) tot stand. Het is echt meer…

Hoewel Lee Bains & Glory Fires al hun rondjes gedraaid hebben op Nederlandse podia, kwamen we er nog niet eerder toe een album van hen hier te bespreken. Dat verandert gelukkig met het verschijnen van het fantastische Old Time Folks (Don Giovanni Records). De band uit Atlanta, Georgia brengt moderne southern rock met punky randjes in sociaal bewogen nummers. Dat laatste wordt gelijk duidelijk bij de eerste noten van het openings- en titelnummer. Je hoort activiste Angela Davis: “I heard my mother say this is the way things always are now. But she said this is not the way they always meer…

Na soloalbums van Sam Doores en Riley Downing was het de vraag of The Deslondes nog een toekomst zouden hebben. Het bandlid John James Tourvile zorgde ervoor dat oude twistpunten terzijde werden geschoven, zodat met herwonnen energie een doorstart kon worden gemaakt. Op Ways & Means (New West Records/V2 Benelux) staan minder duidelijke stijlcitaten dan op eerder werk. De invloed van New Orleans is geslonken. De rootsrock met nog altijd invloeden van country en soul levert een meer eigen geluid op. De pauze van vijf jaar heeft de band dus goed gedaan. Vijf bandleden die allemaal liedjes schrijven en als meer…

In de recensie van het vorig jaar verschenen You Don’t Really Know Me van Tim Easton maakte ik de vergelijking met het titelloze debuut van Peter Case. Op Paco & The Melodic Polaroids (Black Mesa Records/Sonic Rendezvous) is die overeenkomst nog veel sterker. Opener Old New Straitsville Blues had niet misstaan op dat in 1986 toch o zo opvallende album. Want countryblues was nou niet bepaald iets waarmee je de handen op elkaar kreeg in die tijd. Misschien nog altijd niet. Dit album van Easton is ook zo’n postmodern neo-traditioneel werkstuk dat uit een ander tijdsgewricht afkomstig lijkt, maar meer…

Dat de albumtitel Married In A Honky Tonk (Old Sol Records) letterlijk kan worden genomen stond al in de aflevering over neonletters en een limousine van de rubriek Albumhoezen. Na dat stuk stuurde Jenny Tolman haar album op voor een recensie. Dank! Het bevat namelijk behoorlijk originele honky tonk. Op I Know Some Cowboys vertelt ze dat ze graag rondhangt in de bars van Texas, maar dat Tennessee toch altijd haar thuis zal blijven. Uit de hitfabrieken van Nashville komen toch doorgaans niet van dit soort aardige platen. Tolman heeft dan ook geen last van de bemoeienissen van op hits meer…

Bij het verschijnen van vorige album van John Moreland was ik teleurgesteld. Na aanleiding van het uitkomen van Moreland’s recentste worp, Birds In The Ceiling (Thirty Tigers), heb ik LP5, die op deze site een waardering van 4 sterren kreeg, nog eens beluisterd. Tijd heelt kennelijk alle wonden, want het viel me nu eigenlijk best mee. Dat geldt des te meer voor Birds In The Ceiling, waarop Moreland op dezelfde voet verder gaat als op LP5. Ook hier weer veel wat bliepjes en sfeervolle bijdragen op onduidelijke toetsinstrumenten (van John Calvin Abney). Ook bassiste Bonnie Whitmore meer…

Na het onlangs besproken Long Overdue van Steve Yanek alweer een fijn plaatje dat teruggrijpt naar de gloriejaren van Laurel Canyon. At Home Again (Triad Records) van Jay Byrd is een aanrader voor mensen met heimwee naar die tijd. Iedereen die nog wel eens iets van Jackson Browne uit de kast trekt, kan dit zonder twijfel aanschaffen. Luisteren naar Daydream Daze waarmee het album aanvangt zal genoeg zijn om te overtuigen. Maar de rest van de liedjes van deze Amerikaan is eveneens geslaagd. I’ve Been It All zingt hij en de manier van zingen is dan zo doorleefd dat je hem op zijn meer…

Lang getwijfeld of we Lord, Have Mirsky van Eytan Mirsky hier zouden moeten bespreken. Want: is dit wel americana? Het is in elk geval een retegoede plaat. En op Don’t Be Afraid is een pedal steel te horen, dus… Alle gekheid op een stokje: Mirsky maakt powerpop met rootsy inslag, beetje Graham Parker meets Chuck Prophet meets Nick Lowe. Dat gaat er in huize Vogel altijd goed in. Dit is inmiddels het achtste album van de 60-jarige New Yorker, die ook als geluidstechnicus in de filmindustrie werkzaam is geweest. Zoals je ook al een beetje uit de titel van het album kan meer…

Gescheiden door een glasplaat werkten David Newbould en Scot Sax in de studiokelder van laatstgenoemde aan Power Up! (Blackbird Record Label), het vierde studioalbum van eerstgenoemde. Eerder bespraken we hier alleen maar diens tweede getiteld Tennessee. Daarover waren we enthousiast en dat zijn we nu opnieuw. De twee knallen er gelijk flink in met het titelnummer; alles is tegendraads en ritmisch zou het passen op een plaat van Jon Spencer Blues Explosion. Met een saxofoonsolo. Niet van Sax (drums, bas, piano, orgel, percussie, slidegitaar), maar van Jason Threm. Aanleiding meer…

Corey Madden en Noah Kohll ontmoetten elkaar in New York, maar trokken naar Los Angeles om daar, als Color Green, hun eerste volledige album op te nemen. Het ongetitelde werk (eigen beheer), met daarop 8 songs, laat de twee horen als zangers, gitaristen, toetsenisten, bassisten en Kohll speelt ook nog drums. Veel DIY dus, maar het tweetal laat zich ook nog bijstaan door onder meer een pedal steel-speler en door Ben Cook, die u misschien kent als Young Guv en die het album ook produceerde. Wat je hoort is een intrigerende mengeling van cosmic americana en mellow psychedelische rock, waarin meer…