Wat mij betreft pakken John Calvin Abney en John Moreland het hele handeltje aan synthesizers en sequencers bij elkaar en schieten ze de hele boel aan flarden. Dan heeft Abney toch niet voor niets de copyrights van zijn composities ondergebracht onder de naam Bullets In The Chamber Folk. Op Tourist (Black Mesa Records/Sonic Rendezvous) trekt hij de lijn door van Familiar Ground. De vriendelijke popliedjes zijn best okay, maar je zou ze een beter leven gunnen. Een uitvoering met af en toe een felle stoot van een elektrische gitaar bijvoorbeeld. Maar dat zit er niet in. ‘I’ve never met a quiet so loud’, zingt meer…

Hij woont tegenwoordig in Spanje, maar de opnamen voor If These Walls Could Talk (Ghost River Records) vonden in Amerika plaats. Luke Winslow-King streek deze keer neer in Memphis, terwijl hij eerder New Orleans en ook Michigan waar hij vandaan komt koos als basis voor zijn albums. Daar in Memphis kwam ook Charles Hodges buurten, de organist die zo bepalend was op veel albums van Al Green. Vooral op het titelnummer kun je niet om die vergelijking heen. En als de stemmen van The Sensational Barnes Brothers op enkele nummers klinken, dan gaan de gedachten al snel naar Bop Till You Drop van meer…

Alles klopt aan Kingmaker (Outside/V2) van Tami Neilson. Muzikaal is het uiterst krachtige countrysoul zoals we het sinds Bobbie Gentry toch zelden meer hebben gehoord. En het gaat ergens over bij deze voor de liefde van Canada naar Nieuw-Zeeland geëmigreerde zangeres. Op het titelnummer en King Of Country Music maakt ze zich druk over de rol van de vrouw in de muziekbusiness. Die is ondergeschikt, zo betoogt ze, doordat mannen er de dienst uitmaken. Maar niet als het aan Neilson ligt. Een galmende gitaar bouwt op het titelnummer de spanning op naar strijkers die het meer…

Het duurde even, te weten 21 jaar, voordat Florence Dore een opvolger uitbracht voor haar debuutplaat Perfect City. Daar zijn diverse redenen voor aan te dragen. Ze kreeg een relatie met drummer Wil Rigby, kreeg een kind, reisde met Rigby de halve wereld over in de entourage van Steve Earle, en kreeg ook nog eens allemaal leuke baantjes. Maar nu ligt er dan Highways & Rocketships (Propellor Sounds Recordings). De geboren Nashvillian heeft daarop een hele fijne band: drummer Will Rigby natuurlijk, gitarist Peter Holsapple (dB’s, Continental Drifters), gitarist Mark Spencer (Son Volt, meer…

Na drie weken Tour de France op tv blijven we hier enigszins in de ban van Denemarken. Want na de Tourzege van Jonas Vingegaard is het nu genieten van de verrichtingen van diens landgenoot Jan Olsen. Die heeft met Spirit Chant (eigen beheer) een heerlijk album afgeleverd voor liefhebbers van zangers met een ruige strot. Hij begint met het titelnummer met iets dat ergens in de buurt komt van het werk van Robbie Robertson, Daniel Lanois, John Trudell en Mystery Slang. Tijdens de andere nummers noteerden we nog veel meer namen. Elliott Murphy bijvoorbeeld (Here & Now Forever). En Jake LaBotz bij meer…

Met Bones stond hier al wat van Slink Moss and The Flying Aces in de kast. Leuke cd uit 1995 op Rattlesnake Records met wrakke rockabilly. Met de elpee Floating Ghost Hotel (Hi-Style Records) gaat de artiest uit Chicago op dezelfde voet door. Nu als Slink Moss Explosion trouwens. Honey Bee Bop is precies wat de titel belooft. Het knettert uit de luidsprekers. Wat een heerlijk enthousiasme toch altijd bij dit soort muziek. Geen betere manier om de zorgen even te parkeren. ’Baby we’re rockin’’, roept hij op Pass It Around en zo is het maar net. Met de staande bas van Jimmy Sutton, die we kennen van meer…

Bij Teddy and The Rough Riders denk je misschien aan nogal ruige rock, maar dat is niet precies wat dit viertal uit Nashville laat horen op hun tweede, ongetitelde, album. Nee, dit is ouderwetse cosmic countryrock. Swingend in de bruin-oranje zitkuil. In Hey Richard bedanken ze zowel Hank (u weet wel welke) als Richard (de kleine). In Living In The Woods (Appalachia Record Co) klinkt onder meer “If the farmers don’t get funds / There won’t be very much to eat; het zou zo maar een strijdkreet kunnen zijn bij de boerenprotesten hier. Het is echter meer een nummer dat kleinschaligheid meer…

Op platgetreden paden zul je James Combs niet tegenkomen. De Amerikaan stippelt op Falling Under Spells (High Pine Steeple Recordings) mede dankzij de bijdragen van zijn begeleiders een originele route uit langs de randen van americana. Zo begint Ruleless Games met omfloerste trompettonen in wat een vakkundig gecomponeerd stukje popmuziek blijkt te zijn. Denk aan mensen als Don Dixon of Matt Keating. Strange Signs voert naar Laurel Canyon in de jaren 70. Daar vertoeft hij nog enkele malen op dit album, dat grotendeels tot stand kwam door de bijdragen die als bestanden binnenrolden aaneen meer…

Trots en schaamte. Die tegenstelling vormt de basis van Southern Currency (eigen beheer) van de uit Atlanta afkomstige Jefferson Ross. Met het album wil hij aantonen dat het zuiden van de Verenigde Staten niet te vangen valt onder een cultuur. Elke streek heeft zijn eigen gewoonten. Dus schreef Ross elf liedjes over evenzoveel staten. En met de quote uit het Bijbelboek Galaten ‘It is for freedom that Christ has set us free. Stand firm then and do not let yourselves be burdened again by a yoke of slavery’ op een van de zes panelen van de cd-hoes maakt hij duidelijk hoe hij denkt over het meer…

In alle opzichten een prachtige uitgave, dit Brave (Roots And Ramblers Records) van de Zweedse Su Andersson. Een album gestoken in een hardcover met bij alle liedjes op de linkerpagina een grafische voorstelling en op de rechterpagina de tekst. Andersson zingt op een meeslepende manier als Marianne Faithfull op opener Japanese Tea. Met simpele pianoaanslagen, maar doeltreffende pianoaanslagen van Jonas Abrahamsson. Het snarenwerk op mando gitaar en sitar gitaar van Henning Hernsede op Southern Belle is zeer fraai. Scissors is jazzy en Andersson krijgt er meer…