Eigenlijk maakt het niet zoveel uit dat Matt Andersen op zijn nieuwste album House To House (Sonic Records) zich beperkt tot akoestische gitaar. Met zijn stem heeft hij voldoende in huis om de aandacht vast te houden. Een soulzanger die het deze keer wat kleiner heeft gehouden. Eigenlijk vond hij dat zelf wel lekker. Tijdens concerten geniet hij juist van de momenten dat het gas even niet wordt ingetrapt. De Canadees schreef de meeste liedjes samen met anderen. Zo werkte Chris Robinson mee aan House To House. Zijn landgenoten Tom Wilson en Colin Linden schreven samen met meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Dus hoe zit dat met Silver Lining uit Noorwegen? Go Out Nowhere (Die With Your Boots On Records/Suburban) eindigt ook met een nummer dat Silver Lining heet. De band bestaat uit leden van diverse andere formaties. Stine Andreassen is frontvrouw van The Northern Belle. Live Miranda Solberg opereert meer…

Teken eens een venndiagram met drie cirkels. In de eerste zet je John Calvin Abney, in de tweede Anne Soldaat en in de derde Daniel Romano. In het overlappende gedeelte verschijnt dan vanzelf de naam van Simon Keats. Als je tenminste afgaat op wat je te horen krijgt op zijn nieuwe album, getiteld Falling Star (Condor Records). Het is een heerlijke melange van americana en powerpop, u gepresenteerd door de man die Paul Zoontjes als naam in zijn paspoort heeft staan en die toetsenist bij The Kik is. Maar al voor meer…

Het leven in Amerika is goed … zolang je credit card het doet. Aldus Michael Johnathon op America. Dat is een liedje zoals Eric Andersen ze ook veel heeft gemaakt. Medemenselijkheid als motto met daaraan verbonden een politieke lading. Afterburn – Folk At Arena Level (PoetMan Records) is bovendien een geslaagde poging om de albumtitel waar te maken. Want grootser dan The Dream kan bijna niet. Violen en een big drum sound, zangeres erbij – bijna een rockopera. Op Assassins InThe Kingdom klinkt Johnathon als een Engelse folktroubadour. Een mondharmonica. Een meer…

Cosmic Banjo (PoetMan Records) wordt op het hoesje omschreven als ‘Pete Seeger meets Pink Floyd’. Dat zou je ook wel kunnen zeggen van Afterburn – Folk At Arena Level. En dat is veel aardiger dan dit slechts ten dele geslaagde album. Want de opsomming van alle grappen die Michael Johnathon kent over de banjo is leuk voor een keer, maar de bijna vijf en een halve minuut Ban-Jokes hoef je zoals dat gaat bij moppen niet dikwijls te horen. En een bonustrack met weer eens Summertime is ook geen must. Dat gezegd hebbende, het publiek zingt leuk mee en de banjo als hoofdinstrument is echt wat meer…

Een bezig baasje, deze Bart Davenport uit Los Angeles. In de jaren 90 was de Amerikaan actief met het lekkere r&b-bandje The Loved Ones, daarna heeft hij heel diverse dingen gedaan. Op Episodes (Tapete Records/Sonic Rendezvous) is hij een softrock troubadour die de barokke pop van de jaren 60 terugbrengt. Er zitten dus zeker Engelse invloeden verpakt in zijn geluid. Met It’s You begint het album een beetje als The Kinks. Holograms is pure pop met een vleugje merseybeat, terwijl Alice Arrives meer met de folk van Nick Drake gemeen heeft. De pop uit de sixties van Easy Listeners maakt je wee op de meer…

Er verschijnt naast Ride My Galaxy (DollyRocker Records) dit jaar nog een tweede album van Pawn Shop Saints. Vorig jaar bespraken we nog Ordinary Folks. Het door songschrijver Jeb Barry aangevoerde gezelschap begint fijn met Chevy Nova (That 70’s Song), waarop ze met de autoruiten naar beneden door de zomerse warmte rijden. Toetsen en een heerlijke elektrische gitaar zorgen voor een sound waarbij het landschap als een ruwe schets in paarse tinten aan de luisteraar voorbij trekt. En in een staat van zinsbegoocheling brengt. Op I’ll Be Missing You Again bevindt Barry zich ‘1000 miles from I don’t meer…

Zingen kan hij wel, deze Brock Davis. En met A Song Waiting To Be Sung (Raintown Records) heeft hij ook wat te vertellen. Verwacht geen al te verrassende inzichten, maar wel persoonlijke verhalen over de ups en downs van het leven. Op I Get It Now doet zijn stem af en toe eventjes denken aan Jimmy LaFave. Qua stijl gaat het ook wel een beetje in die richting. De in Californië neergestreken Canadees maakt een soort heartland rock, die ook beslist wat heeft van het werk van John Mellencamp. Helemaal als een soulkoortje meedoet. Het album werd opgenomen in Nashville door ervaren krachten, waardoor meer…

Palomino (RCA) is Miranda Lambert’s achtste album en wijkt niet zo enorm veel af van het voorgaande werk, met uitzondering van het vorig jaar verschenen lofi-album The Marfa Tapes. Drie songs van dat album verschijnen nu in een aangeklede versie op Palomino: Waxhachie, In His Arms en het heerlijk stompende Geraldine. In interviews geeft Miranda Lambert aan dat ze het (net als zovelen overigens) moeilijk heeft gehad de afgelopen twee jaar. Ze realiseerde zich dat een van de leukste dingen in het leven reizen en meer in het bijzonder het optreden in meer…

Jack Bottleneck komt uit de Friese Wouden. Dat is Cow Country (eigen beheer), zoals het album heet dat hij met zijn band opnam. De oostelijke flank van Friesland is een streek met nogal wat onaangepaste lieden die hun eigen gang gaan. Zoals ook Bottleneck deed. Hij kwam zichzelf behoorlijk tegen, maar klauterde weer omhoog uit het dal. Zijn levensstijl leverde hem in ieder geval een hese strot op, heel geschikt om liedjes van mensen als Justin Townes Earle, Tom Waits, Rory Gallagher of Daniel Norgren te coveren. Zijn band bestaat uit ervaren kerels. Rob Taekema (bas), Herman Frank (gitaar) en Johannes meer…