Pete Mancini komt uit New York en hij heeft een uitgesproken hekel aan het overdreven kapitalisme van de Amerikaanse maatschappij. Daarover gaat Madison Avenue Blues, waarop hij zich druk maakt over hoe 9/11 nu geld in het laatje moet brengen door toeristen met prullaria op te schepen. Op Killing The Old Ways (Paradiddle Records/Sonic Rendezvous) maakt Mancini zich een beetje boos in verhalende liedjes die zich bewegen tussen alternatieve country en powerpop. Voor de opnamen reisde hij naar Mississippi, waar hij in producer Matt Patton (Drive-by Truckers) een gelijkgestemde vond. meer…

In bluegrass-kringen is Molly Tuttle geen onbekende naam. In 2017 en 2018 werd ze als eerste vrouw door de International Bluegrass Music Association tot gitarist van het jaar gekozen. Beetje opvallend, want haar soloalbums tot dan toe waren geen pure bluegrassalbums. Meer indierock/bluegrass. Hoe dan ook, Tuttle wilde ook wel eens een echte bluegrass-plaat maken. En Crooked Tree (Nonesuch), die Tuttle met haar vaste begeleidingsgroep Golden Highway uitbrengt, komt inderdaad een stuk dichter bij pure bluegrass. Er zijn bovendien gastrollen voor Margo Price, Billy Strings, meer…

De Britse bluesrock van Elles Bailey gaat over Cheats And Liars, dus denk maar niet dat ze de gevolgen voor lief neemt. Bakken soul stort ze uit over iedereen die Shining In The Half Light (eigen beheer) een plekje gunt in de spotlichten. Daar is ze wel aan toe na deze periode van stilzitten door de beperkende maatregelen die de coronacrisis met zich meebrachten. Er zit een ontzettende dreun in de bas van dat nummer waarmee het album aanvangt. Opzwepend als een slavenlied of iets van Sixteen Horsepower. Daarna rockt The Game als Black Crowes. Colours Start To Run is pure soul. En dat meer…

Peter Rogan is een elektricien in een staalfabriek in Pennsylvania. Hij verkocht zijn Honda motor om de opnamen van Broken Down Love (Melt Shop Records) te bekostigen. De vijftiger ontmoette Phil Madeira op een cursus songschrijven en dat contact leidde tot meer. Madeira speelt toetsen en lap steel op het tweede album van Rogan, die ook verder niet te klagen heeft aan hulp van meer ervaren krachten. Will Kimbrough (elektrische en akoestische gitaren, slidegitaar en mondharmonica), Chris Donohue (bas) en Dennis meer…

De sinds 2007 in Amerika wonende Brit Rupert Wates keert op For The People (Bite Music) terug naar zijn roots die in Engelse folk liggen. Het van tokkelende gitaar voorziene titelnummer trekt naar de jaren zestig. Het is geschreven voor allen die vechten voor hun leven. Dat is alles wat hij kan doen, zingt hij. En misschien is dat wel genoeg, omdat je hoort dat hij het meent. Zo af en toe moet je denken aan Nick Drake. Soms is zijn muziek voorzien van een wollen deken, maar dan prikt de hoge stem van Wates daar doorheen. De liedjes gaan over vroeger en nu. Ze spelen zich af in de Spaanse kuststad Cadiz en meer…

David Christian verliet Engeland wegens de brexit en vertoeft sindsdien op het platteland van Frankrijk. Na 29 jaar moedwillige mislukkingen met zijn band Comet Gain was het tijd voor iets anders. Hoewel, hij had wel de hulp nodig van zijn Britse vrienden voor For Those We Met On The Way (Tapete Records). Op dit werkstuk onder de naam David Christian And The Pinecone Orchestra krijgt hij hulp van mensen van zijn vorige band en andere bands zoals The Clientele, Teenage Fanclub en Hanging Stars. Het verhuizen naar een ander land betekende dat Christian juist dieper in zijn verleden dook. Hij bekeek meer…

Mariposa Gold (Perpetual Doom) is het debuutalbum van Tommy & The Ohs. Bij beluistering lijkt het erop dat Tommy And The Ohs een typisch studioproject is. De nummers kennen teksten die weinig voorstellen maar die uitstekend gebruikt kunnen worden als kapstok voor 9 psychedelisch klinkende uitspattingen. Dat klinkt erger dan het is, want de uit Nashville afkomstige Thomas Oliverio (zang, gitaar en theremin!) houdt het wel allemaal binnen de perken. Het blijven liedjes. Je hoort puntige gitaarloopjes (met reverb en wah wah), jengelende orgelpartijtjes, en solo’s op meer…

Elke Europese tournee brengt de Canadees Jerry Leger in Groningen. Het is een pleisterplaats geworden voor hem. Leger maakte er vrienden, maar een van hen is er niet bij op 29 april als hij weer in de stad is voor een concert in het Der Aa-theater. Dat is de vorig jaar overleden Jan Kooi van platenzaak Elpee. Leger droeg zijn nieuwe album Nothing Pressing (Latent Recordings/ Bertus) op aan hem. En aan een eveneens overleden Canadese vriend. Liedjes met vragen over het bestaan, doodgaan, hoop, vertrouwen en hartzeer zijn het geworden. Toch is het niet een werkstuk in meer…

Ha, een nieuw album van Clementine Was Right, het songwriting-verhikel van Mike Young. Can’t Get Right With Darkness (eigen beheer) heet het jongste werk. Bij de bespreking van de vorige plaat merkten we al op dat de teksten van Young redelijk onnavolgbaar zijn. Dat is op deze nieuwe plaat niet anders maar er zitten wel interessante vondsten tussen, zoals Your heart is just a tenant and that’s all that it is / Like a bluebird with a shotgun underneath your chin, gezongen in The Blood In Your Face. Young (gitaar, meer…

De Amerikaanse Kendra Morris zou de nieuwe Amy Winehouse kunnen worden. En dan zonder de ellende van aftakeling door alcohol en drugs. Want de in New York wonende soulzangeres loopt al een tijdje mee. En ze heeft al met wat demonen afgerekend. Op Nine Lives (Colemine Records/Konkurrent) staat bijvoorbeeld een liedje met de titel Dry; over haar worsteling om de drank te laten staan. Het album omvat een periode van zo’n tien jaar die niet de meest gelukkige waren in haar leven. Ze was zelfs even van plan om geen platen meer te maken. Want zulks is toch ook maar een uitputtingsslag. Maar meer…