In 1995 beginnen Jake Black en Rob Spragg te experimenteren met het combineren van blues, country, gospel en acid house. Uitkomst van dit experiment? Alabama 3. Een spannende mix van uptempo beats, slepende ritmes, scheurende gitaarsolo’s, americana samples en stuwende baslijnen. In korte tijd ontwikkelt de band zich tot spraakmakende (dance) festival act. Een van hun songs; Woke Up This Mornin’, afkomstig van debuutalbum Welcome To Cold Harbor Lane, is te horen in de succesvolle serie The Sopranos. In 2019 beginnen Black en Spragg aan opnames die onlangs zijn meer…

Bloodless (Orindal Records) van Claire Cronin is een album dat hier de laatste weken zijn rondjes draait. De 9 songs zijn wat ongrijpbaar maar intrigeren desondanks. Spaarzaam aangekleed. Het is vooral de mooie stem van Cronin, begeleid door elektrische gitaar, viool en synthesizer, in een traag en nog trager tempo. Haunted americana, zo noemt ze het zelf, en dat is een term die de lading wel dekt. Cronin en echtgenoot Ezra Buchla namen de nummers op in hun thuisstudio in Berkeley, California, tijdens de pandemie en terwijl in de omgeving bosbranden plaatsvonden. Die meer…

Donald Trump wil de bestormers van het Capitool gratie verlenen als hij weer president is. Alle reden om Red, White And American Blues (It Couldn’t Happen Here) (eigen beheer) van Nathan Bell toch nog even onder de aandacht te brengen. Stond op de vijfde plaats in mijn jaarlijst over 2021. Met dit verklarende tekstje: ‘De ondertitel is een verwijzing naar het boek It Can’t Happen Here van Sinclair Lewis. De schrijver buigt zich in dat boek uit 1935 over de mogelijkheid dat het Amerikaanse volk een fascist als president zou kiezen. De verwijzing naar Trump is duidelijk.’ Het kan toch niet meer…

An Honest Effort (Black Hen Music) van Matt Patershuk gaat over mensen die proberen iets te bereiken. Ongeacht de uitkomst, het proberen is altijd de moeite waard. Die boodschap kreeg Patershuk mee van zijn opa. En de Canadees vond het een mooi thema voor een album. We maken kennis met Johanna en Sunny. Het leven kon beter zijn. Maar lukt ze dat ook? Jupiter The Flying Horse is een nummer dat over de grens van zes minuten gaat en van begin tot eind denk je dat je naar Jerry Jeff Walker luistert. Het gaat over een hengst bij het Barnum & Bailey circus dat een oogje heeft op een merrie die meer…

Elliott Smith had een liedje met de titel Clementine. John Aulabaugh heeft ook een liedje met die titel. Een ander nummer dus, maar wel degelijk een ode aan de overleden artiest. Sweet As You (eigen beheer) klinkt bijzonder fijn. Het album is analoog opgenomen in de voormalige studio van Smith in Los Angeles. Wat kleine oneffenheden werden niet weggewerkt, waardoor de sound levendig blijft. De Amerikaan Aulabaugh, die pas op zijn 50ste helemaal voor de muziek koos, maakt een soort powerpop. In een popquiz zou je dit waarschijnlijk plaatsen in de jaren 90. Sommige nummers hebben wel meer…

Michael Hurley werd 80 in december. The Time Of The Foxgloves (No Quarter/Konkurrent) is zijn eerste nieuwe studioplaat in twaalf jaar. Hurley maakt outsider folk en die klinkt nog altijd even onvast als altijd. Dat is beslist een van de bekoringen van zijn oeuvre. De Amerikaan is ook actief als schilder en cartoonist. Ook in dat werk (zie de hoes) herken je de stijl van een oude hippie met humor en belangstelling voor een simpel leven in de natuur. Hij maakt al platen sinds 1964. Mensen als Cat Power, Devandra Banhart en Will Oldham mag hij tot zijn bewonderaars rekenen. In zijn meer…

Robert Ellis treedt de laatste tijd op in een wit pak. De uit Jackson, Tennessee, afkomstige The Kernal doet dat in een rood pak, eentje die hij na de dood van zijn vader op diens zolder vond. Zijn vader, Charlie Garner, trad 28 jaar op als sideman van Del Reeves, maar een solocarrière als klassiek countryartiest zat er nooit in. Dat is mogelijk wel het geval voor de zoon Joe Garner alias The Kernal. Listen To The Blood (Single Lock Records/Konkurrent)is het   album van The Kernal en de songs hebben klassieke country als uitgangspunt, maar het ontspoort meer dan regelmatig. En daar houden we hier wel van. Misschien beter meer…

In de bespreking van het in 2015 uitgekomen Less Is More constateerden we dat Gordie Tentrees stilistisch een beetje is opgeschoven van blues naar country. De Canadees heeft die lijn vastgehouden op Mean Old World (eigen beheer). In 2018 kwam trouwens nog Grit uit, een samenwerking met zijn landgenoot Jaxon Haldane, maar dat album is in Nederland nauwelijks opgemerkt. Best bijzonder, want die plaat begon met een liedje over onze eigen Armand. Afijn, op zijn nieuwste vormt zijn eigen leven de leidraad voor tien liedjes. Wind Walker is losjes als een Todd Snider in vorm. Op meer…

De acht nummers met iets minder dan een half uur speeltijd op Wide World (Revanche Records) verdeelde Sophie Janna in twee delen. De eerste vier nummers wordt ze begeleid door Hannah Jacobs (synthesizers, piano en tweede stem) en Nicholas O’Brien (drums, gitaar, samples en klarinet), terwijl op Nightfall Joseph O’Keefe treurige klanken haalt uit zijn viool. Daarna volgen drie van die vier nummers in nog net wat kalere versies met Janos Koolen (mandoline, banjo, gitaar en klarinet) en Kaspar Laval op bouzouki. En met Laurels nog een extra nummer. De eerste helft is in Engeland opgenomen, het meer…

Lady Wray was acht maanden zwanger toen ze het titelnummer Piece Of Me (Big Crown Records/Konkurrent) inzong. Ze deed het zittend. Een keer opnemen volstond. Het nummer verscheen al in 2019 als single en is door soulliefhebbers ontvangen als een klassieker. Terecht. Het is oude soul met moderne elementen. Het heeft vette baslijnen en een gitaarpartij die langs haar heupen omhoog krult. De drums op het hele album zijn zwaar beïnvloed door hiphop en ronduit formidabel. Mede dankzij de voortreffelijke productie van Leon Michels; alles werd analoog opgenomen in diens meer…