De laatste tijd laait de discussie weer op over streamen van muziek. Taylor Swift (foto) trok ineens haar nieuwe album terug van Spotify omdat zij vond dat de beschikbaarheid van dat album op de streamingdienst de verkoop van het album schaadde. Ik weet niet dat zo is. De baas van Spotify vond in elk geval van niet en toonde dat m.i. vrij logisch aan in een blogpost op de site van Spotify. Toch zijn er veel artiesten die de stap van Swift toejuichen. Zij zijn het zat dat ze zo meer…

Soms is het een opmerking van een vriend of vriendin. Sterker: het kan ook iets zijn wat toevallig via een wildvreemde tot je komt. Op het werk, in de bus, tram, trein of ergens langs de lijn. Een bewuste of onbewuste tip, een tip die direct binnenkomt of pas later ergens in je brein gaat wringen. Bij mij werkt dat althans vaak zo. Vooral waar het muziek betreft. Eind jaren zestig was er een jongedame die mij trachtte te injecteren met Southern soul. Half jaren tachtig een collega die The Paisley Underground adoreerde en dus aan mij meer…

Festivals, we krijgen er in Nederland maar geen genoeg van. Ze springen, vooral in de zomermaanden, als paddestoelen uit de grond. Helaas zijn er maar weinig festivals waarop americana en rootsmuziek in het centrum staan. Ja, Take Root en gelukkig binnenkort ook het Ramblin’ Roots festival (18 okt). Verder is het toch zoeken naar een speld in een hooiberg als je een beetje echt goede muziek wil beleven. Hoe jaloers kijk ik dan ook naar de inwoners van meer…

“Religion is for those afraid of going to Hell, and spirituality is for those who have been there.” Dat was de lijfspreuk van Judee Sill (1944-1979), wier korte leven laveerde tussen de hemel van muzikale vervoering en de hel van verslaving en zelfdestructie. Over haar turbulente tijd op aarde gaat theatervoorstelling Judee, My Baby, die vrijdag in première ging in Amsterdam en later dit jaar elders in het land te zien is.
Judee Sill nam twee albums op – Judee Sill (1971) en Heart Food (1973) – voor ze roemloos van het muzikale podium verdween en ten onder ging aan haar verslavingen. Inmiddels groeit de aandacht voor haar country- en folkliedjes, met klassieke invloeden en poëtische teksten, die ze zong met een stem van een loepzuivere, bijna onaardse schoonheid. Er zijn meer…

Begin zeventiger jaren schreef Donnie Fritts samen met Eddie Hinton het nummer Where’s Eddie?. Of Eddie Hinton, een begenadigde gitarist in ‘dienst’ van de Muscle Shoals Sound Rhythym Section, ook in die periode al vaak zoek was, wie zal het zeggen. Feit is, dat hij de jaren nadien nogal eens onvindbaar was. Na een dolend en onrustig leven vol allerlei spirituele zaken stierf Hinton op 28 juli 1995, slechts 51 jaar oud. Where’s Eddie? is dus een vraag die in zekere meer…

Een van de eerste Side Tracks ging over de wat er van 24 jaar altcountry nog beklijvend kan worden genoemd. Er bleken toch heel wat ooit veelbelovende namen niet meer relevant te zijn. En natuurlijk: de muziek die we begin jaren 80 alternatieve country noemden wordt tegenwoordig, in die vorm, niet veel meer gemaakt. Ook alt.country evolueert. Gelukkig maar. We kunnen als we willen tegenwoordig heel wat muziek onder de term alt.country (of americana, dat is mij om het even) harken. Als er maar invloeden meer…

Oké, het optreden van Brent Best in de bovenzaal van Paradiso, 20 september 2008, vergoedde het gemis van Slobberbone enigszins. Het was solo namelijk toch een goed & bovenal gedreven optreden. Het palet aan sterke Slobberbone-songs, veelal gepend door de heer Best zelve, kwam zeker waarheidsgetrouw over, die zaterdagavond in meer…

Soms word je hard met de neus op de feiten gedrukt. Je denkt dat je heel wat weet, maar in feite weet je niets. Het was een artikeltje in de Heaven over Rodney Crowell waarin de naam Ben Bullington genoemd werd. Crowell heeft namelijk op zijn laatste plaat een liedje opgedragen aan deze Bullington, een singer-songwriter uit Montana. Ik kende het werk van Bullington niet. Sterker nog, ik had nog nooit van Ben Bullington gehoord. Als je dan via Spotify gaat luisteren naar de vijf platen van meer…

Vorige week woensdag, 18 juni, was het exact 20 jaar geleden dat een lang gekoesterde wens dan toch in vervulling ging. Jackson Browne in concert. Vanaf begin jaren zestig ben ik namelijk geïnfecteerd door een vrij gezond virus: muziek. The Byrds en The Flying Burrito Brothers en ook Dillard & Clark vervingen eind zestiger jaren langzaamaan m’n ‘liefde’ voor de Britpop (Kinks; Pretty Things). Begin jaren ’70 kwam daar dan ook eens de mellow mafia om de hoek kijken; U weet wel, singer/songwriters en formaties zoals Jackson Browne en ook The Eagles. De Adelaren waren recent trouwens meer…

Bob Dylan heeft mooie liedjes geschreven. Maar een groot zanger… nou nee. Webmagazine Salon gaat zelfs nog een stukje verder: “Bob Dylan may be the most overrated performer in the history of popular music.” Zijn kracht was dat hij allerlei stijlen door elkaar roerde en daar een onmiskenbare Dylan-saus overheen wist te gooien. Maar die kracht was tegelijk zijn zwakte, aldus Salon. Als zanger probeerde hij het authentieke van al die rootsstijlen na te bootsen, zonder echt tot de kern ervan door te dringen, waardoor hij vaak een soort parodie van zichzelf werd. Als songschrijver meer…