Uit respect worden ze de ‘Nashville Cats’ genoemd, maar de groep studiomuzikanten noemt zichzelf Area Code 615 – naar het netnummer van Nashville. Wegens het vele sessiewerk voor anderen komt Area Code 615 niet echt van de grond – de twee lp’s zijn nogal matig – maar daar staat wel tegenover dat de muzikanten uitblinken op Bergen White’s For Women Only, John Stewarts California Bloodlines en Bob Dylans Blonde On Blonde. In 1971 besluit de kern van Area Code 615 voor eigen kansen te gaan. Met de klassiek geschoolde pianist John Harris richten meer…
Al in 1962 vormen de schoolvrienden Ron Floegel en Tom Phillips een bandje. Het duo uit Sacramento, Californië speelt vooral, zoals dat dan de trend is, traditionele covers in het folkidioom. Na ruim een jaar wordt het duo een kwartet door toevoeging van bassist Tim Schmitt en drummer George Hullin, waarmee tevens de rock-‘n-rollbeat in het groepsgeluid verankerd wordt. The Contenders bestaan een jaar, hernoemen zich The New Breed, tekenen bij Diplomacy en brengen in 1965 de debuutsingle Green Eyed Woman uit. Door een 
De eerste solovlucht van Gene Clark vond niet plaats onder een gunstig gesternte. Columbia Records lanceerde Younger Than Yesterday van The Byrds namelijk in dezelfde week als het debuut van de ex-Byrd. De tijd, ’66-’67, was sowieso niet rijp voor lp’s van solo-artiesten als Clark; alle aandacht ging uit naar The Beatles, The Rolling Stones, The Monkees en The Byrds. Na anderhalf jaar en twee lp’s had Gene Clark The Byrds verlaten: ‘It was time to make an album on my own.’ Clark heeft muzikale ideeën te over, en was 
Hoewel Rattlesnakes in het najaar van 1984 alom lovend wordt ontvangen, schrijft New Musical Express-journaliste Julie Burchill dat ze bepaald niet zit te wachten op een country & western Velvet Underground. Vervelend, maar niet zo heel ver bezijden de waarheid. Ratllesnakes is namelijk een prachtig en klassiek poprockalbum dat put uit de muziek van Lou Reed, Bob Dylan, The Byrds en The Beatles. En dat voor een Schotse band in de beste Postcard-traditie van Aztec Camera en Orange Juice. Lloyd Cole, literatuur- en filosofiestudent aan de universiteit van 
Asbakken misschien, maar aan schoonheid geen gebrek. Dit sextet uit Minneapolis, Minnesota paart op Perfect Halves eenzaamheid en melancholie aan eenvoud en transparantie. Net zoals ik zal de altcountry.nl-lezer dit kunstje meer dan eens vertoond hebben zien worden, maar The Ashtray Hearts hebben hier geen boodschap aan: zij doen gewoon hun ding. In een 19e eeuwse kathedraal – wat oud is voor Anglo-Amerikanen – aan Lake Superior in Duluth, Minnesota heeft deze band tien nummers opgenomen die organisch en aansprekend zijn en bij 
De lijst van artiesten op wier albums de Britse pedalsteelspeler B.J. Cole meespeelt is schier onuitputtelijk. Van Elvis Costello tot R.E.M., van Emmylou Harris tot Joe Ely, van Elton John tot Robbie Williams. In zeer uiteenlopende kringen wordt Cole gewaardeerd om zijn virtuoze spel op de pedalsteel. B.J. Cole is een sessiemuzikant bij uitstek, maar begon zijn professionele muzikale loopbaan in een countryrockgroep: Cochise. In 1969 krijgt Cole, zat van het beperkende idioom van de pedal steel en de traditionele country & western, de uitnodiging van zanger 
Grote kans dat het anders gelopen zou zijn met Pure Prairie League als de countryrockband uit Californiëzou zijn gekomen, en niet uit Cincinnati, Ohio. Dan had de inventieve countryrock van de Midwesterners wellicht internationaal een groter publiek bereikt en beslist kunnen meeliften op het succes van The Byrds, Poco en The Eagles. Het mocht niet zo zijn; zijn grootste hit had de band met de single ‘Amie’ –twee jaar nadat de originele band was opgeheven.
Met Jeff Tweedy geeft Jay Farrar al vanaf 1987 vorm aan de opkomst van alt.country. Hun band Uncle Tupelo breekt in Amerika in 1990 door met het inmiddels legendarische No Depression (waar een muziekblad zichzelf later naar vernoemt). Op 1 mei 1994 gebeurt het onvermijdelijke: na vier platen en intensief toeren door Amerika en Europa gooit Jay Farrar het bijltje erbij neer. Achteraf was het aan te zien komen: er is duidelijk sprake van twee kapiteins op één schip; sprake van een scheiding der geesten. Jay Farrar zegt er dit van: ‘It just kind of ran out of gas’; Jeff Tweedy is bondiger: ‘Jay quit.’ Zo eindigt 
H
In het bijzonder fraaie stemgeluid van contemporaine singer-songwriters als Dylan Leblanc en Chris Brecht (where are you?) meen ik eenzelfde vocale warmte en emotie te herkennen als bij Eddie Ray Porter. Eddie Ray Porter, waar is déze man gebleven? Afgaande op de totaal ontbrekende informatie, lijkt Porter een groot mysterie.
