Tien jaar was ik toen Crazy Horses van The Osmonds eind 1972 de hitlijsten aanvoerde. Zeven weken bleef de single op nummer 1 staan. Helemaal geweldig vond ik het. Vooral dat gillende geluid waarmee het begon en dat steeds werd herhaald. Echt een liedje om hard mee te brullen. Dat ene stukje meer…
Ruim zes jaar na Skywriting komen The Yearlings met een nieuw album, hun vierde, After All The Party Years (Lonely Sounds/Sonic Rendezvous). 6 jaar wachten, maar dan heb je ook wat. 10 songs in 40 minuten. Het Utrechtse kwintet knalt er gelijk in met Medicine Ball, een song geschreven naar aanleiding van de de overwinning van Joe Biden in 2020: “What a night, what a night/ they will be gone/ Can’t believe the winner really won”. Maar ja, kan die opluchting lang duren? Nee dus, inmiddels is Trump terug en hebben we in Nederland ook een kabinet dat niks klaarspeelt. Lastig meer…
Tim Heidecker is een Amerikaanse komiek, schrijver, regisseur, acteur en muzikant. Dat is ook de beginzin van een artikel op Wikipedia over hem. Als komiek werkt hij met Eric Wareheim als het duo Tim & Eric. Ze hebben diverse tv-shows en films gemaakt. Maar we zijn hier toch vooral geïnteresseerd in zijn bezigheden als singer-songwriter. Ik had nog nooit van Heidecker gehoord, totdat ik Slipping Away (Bloodshot Records) op Bandcamp ontdekte en daarna streamde. Het gaat hier om een heel fijn album. En niet zijn eerste. Humor speelt niet echt een rol op deze verzameling van tien nummers. Het meer…
‘He’s not flashy’ post Daryl Mosley over zichzelf op Spotify. Dat mag het understatement van de maand genoemd worden. Je zou hem eerder inschatten als archivaris bij het waterschap dan als singer-songwriter. En dan is hij ook nog eens stevig in de Heer. Maar we beoordelen mensen niet op hun uiterlijk en in de Heer zijn er wel meer. Komen we uit bij de muziek zelf en dan blijkt Long Days & Short Stories (Pinecastle Records) een heel fijn album te zijn. Mosley heeft zo’n warme, comfortabele stem die doet denken aan Don Williams en George Strait. Zijn liedjes liggen prettig in het gehoor en laveren tussen meer…
We kunnen allemaal wel doen alsof het normaal is, maar ik vind het een buitengewoon trieste dag; dat een enorme hork, een veroordeelde crimineel, vandaag geïnaugureerd is als president van de VS. Het is daarom ook een dag dat we graag een plaat als Reclamation van Crys Matthews aan jullie voorstellen. Belangrijkste boodschap van de Amerikaanse Matthews is vrijheid. De vrijheid om te zijn wie je bent en te houden van degene die je lief is, ongeacht kleur, gender of seksuele voorkeur. Dat is heel wat anders dan de vrijheid die de huidige Amerikaanse president voorstaat: de vrijheid meer…
Victorville, Californië (1998)
Rotger was een vriendje uit de straat. Als we niet aan het voetballen waren, dan speelden we cowboytje. Rotger durfde net iets meer dan de rest en dus paste de rol van slechterik hem heel goed. Een echte outlaw. Maar die keer dat de politie na het avondeten bij mijn ouders voor de deur stond, hadden we geloof ik geen cowboyavonturen beleefd. Volgens mij speelden we toen met houten zwaarden dat we Floris waren. Die tv-serie meer…
Een album als opstapje naar een podcast achter een betaalmuur, was er al zoiets? Geen idee en het boeit me ook niet. Podcasts beluisteren doe ik nooit, ik heb er niets mee, net zoals ik ook een gruwelijke hekel heb aan het medium radio. Dat gewauwel. Schrijf gewoon een interessant verhaal dat ik kan lezen tijdens het luisteren naar muziek die ik zelf uitzoek. Naar het album van The Coward Brothers was ik erg benieuwd. Ik hoorde dat het niets was, maar ben toch gaan luisteren. De eerste keer heb ik het einde niet gehaald. Dus wat doe ik het mezelf aan om toch een recensie te schrijven van The Coward Brothers (New meer…
Don’t Look Up is de science fictionfilm met sterrencast uit 2021, waarin mensen gemaand werden hun ogen te sluiten voor de ramp die op hen afkwam. Voor velen stond die ramp symbool voor de klimaatcrisis. Geen optimistische boodschap. Ringo Starr noemt zijn laatste album juist Look Up (Universal). Het titelnummer gaat over in het heden zijn en vertrouwen hebben: The future never comes and the past is past en Live to fight another day / Good thing are gonna come your way. Heel vrolijk worden we echter ook niet van deze plaat, die als Starrs countryplaat moet meer…
Points Of Light (Sonic Peach) is het negende album van de Canadees Noah Zacharin. Het is onze eerste kennismaking met zijn werk en het is er eentje waarbij je je afvraagt of zijn vorige albums net zoveel klasse hebben. En hoe je die dan al die tijd over het hoofd hebt kunnen zien. Afijn, we hebben het de laatste tijd al vaak geschreven: het aanbod is mega. Dit is hoe dan ook een prettige kennismaking. Zacharin slaagt er met rustig akoestisch gitaarspel op opener Ten Tons Of Road direct in indruk te maken. Hij fluistert soms bijna en de folkrock neigt een beetje naar de jaren 60 op dit nummer. 17 Minute komt als een meer…
De teksten op Oh Brother (Dead Ringers) van Dawes hebben een bittere bijsmaak gekregen sinds de branden in Los Angeles. De thuisstudio van Taylor Goldsmith ging in vlammen op. De woning van Griffin Goldsmith werd door de vlammenzee totaal vernietigd. Huizen van familie, vrienden en collega’s brandden ook uit. De broers traden deze week op in het tv-programma van Jimmy Kimmel en brachten daar een hartverscheurende versie van Time Spent In Los Angeles van het album Nothing Is Wrong. De woorden ‘that special kind of sadness’ kregen nog meer lading. Want nu is er zeker iets goed mis meer…
Op 24 januari verschijnt After All The Party Years, het nieuwe album van The Yearlings uit Utrecht, zowel op vinyl als op cd. Van het album is ook een zéér limited edition verkrijgbaar: er worden maar 20 (!) exemplaren van gemaakt. Van 15 tot 20 januari is deze limited edition met korting te verkrijgen via Altcountry.nl. Lezers van deze site betalen dan namelijk maar €65,- voor deze editie! Wat krijg je daar allemaal voor? Met andere woorden: wat zit erin?
John McCutcheon (72) is met Field Of Stars (Appalseed Productions) al aan zijn 45e album toe. Hij is dus niets te vroeg met zijn debuut op altcountry.nl. Multi-instrumentalist, zanger en liedjesschrijver McCutcheon is al sinds de jaren zeventig actief in de voorhoede van de soort folkmuziek die vooral geassocieerd wordt met de Appalachen, het gebergte in het noordoosten van de VS waar ze zo gek zijn op muziek die rechtstreeks teruggaat op de Europese roots van veel bewoners van dat gebied. McCutcheons liedjes liggen, zoals vaak in deze traditie, prettig in het gehoor. Dat spoort niet altijd met de soms best grimmige meer…
De Harbortowne (Berkalin Records) die model stond voor het nieuwste album van Jim Patton & Sherry Brokus is Annapolis, de hoofdstad van de Amerikaanse staat Maryland. Daar ging Patton in zijn jonge jaren naartoe om er met vrienden een beetje te donderjagen. Maar hij hecht er belang aan om te laten weten dat hij nooit een wapen droeg, zoals de hoofdfiguur in de titelsong. De meeste karakters in de verhalende liedjes van Patton zijn verzonnen. Vijf van de twaalf nummers schreef hij samen met Jeff Talmadge. De in woonplaats Austin, Texas, opgenomen plaat werd wederom geproduceerd door Ron Flynt, die ook meer…
Tijdens zijn eerste maand in het Witte Huis liet president Jimmy Carter zijn kantoor voorzien van een hifi-installatie. Die stond bijna altijd aan. Het leverde hem de bijnaam ‘rock-’n-roll president’ op. The Allman Brothers, Bob Dylan, Johnny Cash en Willie Nelson behoorden allemaal tot meer…
Het is nauwelijks te geloven dat Eric Bibb al 73 jaar oud is. Kijk naar de hoezen van zijn albums en je ziet een man van een jaar of 40. De tijd krijgt geen vat op hem. Hoe doet hij dat? Is positief blijven zijn geheim? Luister naar In The Real World (Repute Records/Stony Plain/Proper) en die conclusie moet je dan bijna wel trekken. De in New York geboren bluesartiest zingt op Stealin’ Home over ‘joy in every bone’. Het handelt over honkballer Jackie Robinson die in 1955 de Dodgers naar de winst leidde tegen de New York Yankees. Daarmee won de club uit Los Angeles in het hol van de leeuw de World Series. Bibb meer…
Elke dag na schooltijd zette Dennis Jay de radio aan om naar de muziek van zijn vaderland te luisteren. Zijn vader diende in het leger en daardoor groeide de in Wisconsin geboren Jay op in Duitsland. Het is aan Armed Forces Radio Network te danken dat hij toch een gedegen Amerikaanse opvoeding kreeg. Hij hoorde er folkliedjes, cowboysongs, rhythm-and-blues en oude rock-’n-roll. Toen Jay ergens in de jaren 70 terugkeerde in Amerika begon hij zelf op te treden, solo en met band. Hij woont nu in San Antonio, Texas. Cowboy Rhythm (Waiting For Lester Records) werd geproduceerd door Lloyd meer…
Wat doen we met de hoesfoto? Maakt niet uit. Hierachter, buiten ergens, zie maar. Het is tekenend voor de haast achteloze manier waarop Chris Acker te werk gaat. Doe ik aan John Prine denken? Ach, ik ben vast niet de eerste. Ben ik in mijn aanpak niet bijster origineel? Dat is dan maar zo. Op zijn vierde album Famous Lunch (Gar Hole Records) houdt Chris Acker het muzikaal gezien simpel en qua teksten dicht bij huis. Paar gitaren, pedal steel, piano, bas, drums; liedjes over vriendin Laurie die ’s ochtends haar tanden poetst; zwemmen in je onderbroek; een eigenwijze rouwdouwer; rondscheuren in een oude, stinkende meer…
Er valt heel wat af te dingen op de term americana. Want over wat voor muziekgenre hebben we het dan? Het is een verzamelnaam voor allerlei soorten rootsmuziek waarbij de musici niet eens uit Amerika hoeven te komen. Best ingewikkeld. Evenzogoed is het een hele mooie term, omdat heel veel meer…
Met Moving Along (Interior Castle Music) van Lions In The Street gaan we rockend het nieuwe jaar in. Lions In the Street, gave naam trouwens, is een kwartet dat in Vancouver werd opgericht maar dat nu deels vanuit het Zuidcalifonische San Diego opereert. Op deze debuutplaat grossieren de mannen in Stonesy rockmelodieën. De stem en de manier van zingen van Chris Kinnon lijkt ook op die van Mick Jagger. Verder veel riffs, want de gitaar van Sean Casey is wel het meest bepalende instrument. Het is verre van origineel, maar is dat erg? Nee, als het maar goed gedaan is. En dat meer…
Was 2024 een rijk muzikaal jaar? Haalden we met z’n allen de 520 titels? Ja en nee. Er werden in totaal 510 verschillende titels ingestuurd. Maar dat werd gedaan door 140 inzenders, terwijl er in 2023 maar liefst 160 inzenders waren. Qua puntenaantal ligt het over het algemeen dicht bij elkaar. Alleen de bovenste twee albums hebben zich, als zijnde de Wout en Mathieu van de americana, wat afgescheiden van de rest.
Sierra Ferrell breekt ook bij de lezers door. Haar vierde album Trail Of Flowers voert dit jaar de lijst aan. Verder valt op dat er veel usual suspects in de lijst staan zoals meer…
We hebben dit jaar de lezerslijstjes in twee delen geknipt waardoor het iets overzichtelijker wordt en je niet tot op het magma naar beneden hoeft te scrollen. In willekeurige volgorde.
Paul Goovaerts
1. Jonathan Peyton – Nothing Here’s the Storm
2. Charlie Overbey – In Good Company
3. Heather Little – By Now
4. Ford Turrell & Kim Turrell – Light Years
5. Surrender Hill – River of Tears
6. Zach Bryan – The Great American Bar Scene meer…
En de overige lezerslijsten vind je hier. Opvallend trouwens dat bijna iedereen 10 albums heft ingevuld. Misschien ook wel een teken dat het een goed muziekjaar is geweest. Hoewel sommigen het begrip americana wel erg oprekken (The The, Elbow?).
Edwin S
1. Cody Jinks – Change the Game
2. Will Hoge – Tenderhearted Boys
3. J.J.Grey & Mofro – Olustee
4. Anders Osborne – Picasso’s Villa meer…
Vijftien albums kiezen uit een gigantisch muziekaanbod … cd’s, lp’s en via streaming. Het was veel in 2024. En ja, er zat wel degelijk mooi ‘spul’ tussen. En de geselecteerde lijst zou dan ook zomaar – cliché – aan verandering onderhevig kunnen zijn …
1. Gold Star – How To Shoot The Moon
Een late release (15 november) die het dus haalt: stek 1. Maar dat komt ook door Gold Star’s (Marlon Rabenreither) eerdere werk, en dan met name Big Blue uit 2017. meer…
Vorig jaar smokkelde ik een 16de plaat mijn top-15 in. Dit jaar wilde ik het lijstje favoriete albums tot 10 beperken. Dat is niet gelukt; too many darlings to kill. 15 dus. Wel één kanttekening: ik vraag me af of er in deze lijst een plaat staat die ik over een aantal jaren nog draai. Als ik mijn lijst van 2023 nog eens opsla, ziet ik hooguit 3 albums die ik ook dit jaar nog wel eens opgezet heb. Dat heeft natuurlijk ook te maken met hetgeen John hier ook heeft aangesneden: de enorme hoeveelheid muziek die jaarlijks beschikbaar komt. Daardoor heb ik de neiging heel veel verschillende albums te beluisteren, waardoor ik albums die ik mooi vind minder vaak draai. Die mooie albums slijten daardoor ook minder in. Best jammer. De nummer 1 van dit jaar jaar heb ik echter echt heel veel gedraaid.
1. Rambling Nicholas Heron: Cinema Teatro
Meerdere keren per dag gedraaid, meerdere dagen per week, meerdere weken per maand. Met het liedje met de mooiste gitaarsolo van het jaar: Woodbine And Ivy. En de andere nummers zijn ook raak. Allemaal. meer…
De nummers 1, 2, 4, 6 en 8 kregen van mij vijf sterren in de recensie. De nummers 5, 7, 9 en 14 zijn (nog) niet besproken. De nummers 1-6, 8-13 en 15 zijn van Amerikanen, waarvan 2-5, 11 en 12 Texanen. Op 2 speelt een Nederlandse begeleidingsband. De nummers 7 en 14 zijn van Canadezen. De albums 2, 3, 6, 8, 12, 13 en 15 heb ik als cd. De nummers 1, 4, 5, 7, 9-11 en 14 moet ik streamen. De artiesten van de albums 3, 6, 8 en 13 stonden met andere albums al vaker in een jaarlijst van mij. Wens voor 2025: meer van 3.
1. Chris Gantry – The Outlaw Bible
Een belangrijk album waarop wordt afgerekend met een hardnekkig misverstand. De legendarische 81-jarige Gantry legt uit wat het betekent om outlaw te zijn. Het heeft niets te maken met niet willen deugen. Het gaat juist om respect. ‘It ain’t about a gunfight, it’s about living right.’ meer…
Veel oude tot zeer oude en zelfs overleden, voornamelijk witte mannen, en weinig vrouwen. Volgend jaar beter, hopelijk, wat dat betreft. De lijst is chronologisch.
1. Montvales – Born Strangers
Popgrass, bluefolk, folkcountry, hoe je het ook noemt, Sally Buice en Molly Rochelson maken machtig mooie muziek. The Montvales bewijzen dat één plus één soms veel meer is dan twee, namelijk als twee stemmen zodanig in elkaar verstrengeld en verweven raken dat er meer…
In zijn radioprogramma bedankt Ben Vaughn de luisteraar altijd even. “We know you have other entertainment options and we thank you for choosing us”. Collega John schreef het ook al, er is zoveel om te luisteren. Dan mis je altijd wat. Is dat erg? Nee. Is dat jammer? Ja, natuurlijk. Ik luister oude en nieuwe albums en ook graag naar de radio. Radio luister ik vaak online, dat wel, maar het liefst live, al is terugluisteren soms verleidelijk. Is er met zoveel aanbod dan nog wel nieuwe muziek nodig? Jazeker, want zoals de Nederlandse band Tröckener Kecks al zong, ‘het is allemaal allang gedaan, maar niet door ons’. En ik blijf nieuwsgierig dus kom maar op met die nieuwe muziek.
1. Birdcatcher – II
Roel Spanjers kende ik wel, met zoveel side-kick activiteiten ook niet te missen natuurlijk.
Zijn soloalbum onder de naam Birdcatcher was een meer dan aangename verrassing, een fijne mix van americana, soul en blues. Het bleek ook live niet te versmaden. meer…
Er komt tegenwoordig elke dag meer nieuwe muziek uit dan dat er in het hele jaar 1989 is verschenen. Die mededeling werd vorige maand gedaan door Will Page, een Britse econoom die is gespecialiseerd in de muziekindustrie. Page, die eerder een topfunctie bekleedde bij Spotify, kwam meer…
In de feestmaand van 1999 was Bart Ebisch erg onder de indruk van The London Sessions, Bootleg+ van Chip Taylor. We bespraken in de loop der jaren wel wat albums van Taylor, voor het laatst in 2018, maar raakten steeds minder enthousiast, ook door het moeizame zingen van de singer-songwriter uit New York. Taylor is altijd doorgegaan met het opnemen van albums. In 2022 werd keelkanker bij hem vastgesteld. Tijdens de behandeling met bestraling en chemotherapie schreef hij de liedjes die hij daarna opnam met zijn vaste begeleidingsband, waarin gitarist John Platania meer…
Enkele maanden voor de millenniumwisseling begon Bart Ebisch (63) met deze website. Dat is dus 25 jaar geleden. Een goed moment om hem nog eens aan het woord te laten over hoe het allemaal begon. meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
