Justin Osborne? Johnny Delaware? Bekende namen? Tot voor kort voor mij in ieder geval niet, maar dat wijt ik dan gemakshalve maar aan een gebrek aan alertheid. Was er namelijk wel sprake van oplettendheid geweest, dan had ik de namen van Osborne en Delaware al medio november 2015 tegen het ‘lijf’ gelopen. En vervolgens ook die van o.a. Taylor McCleskey, Eric Mixon, Wolfgang Zimmerman, Corey Campbell, Camilo Miranda, Jordan Hicks en meer…
We geven het maar toe: sinds we de lijstjes van het Australische blog Post To Wire ontdekt hebben houden we de muziek die vanuit die contreien komt beter in de gaten. En dat heeft al heel wat mooie ontdekkingen opgeleverd (Marlon Williams, Andy Gordon, Fanny Lumsden). Bee In Your Bonnet van het uit Sydney afkomstige Fallon Cush kan daaraan toegevoegd worden. Wat een melodieuze rijkdom wordt hier tentoongespreid. De een na de andere song met heerlijke ‘hook’ vloeit uit de pen van zanger-gitarist Steve Smith. En de andere drie meer…
Al Scorch heeft een banjo en bravoure. Geen wonder dat zijn tweede album verschijnt op Bloodshot. De man komt bovendien uit Chicago, thuishaven van dat label. Circle Round The Signs (Bloodshot Records/Bertus) past goed in de catalogus. De banjo buitelt over Pennsylvania Turnpike. Met dat eerste nummer weet je dat dit een album is waar nergens de middle of the road wordt opgezocht. Scorch bulkt van de energie en hij bakt geen zoete broodjes. Op Lonesome Low hangt iemand met zijn nek door de strop aan een tak van een meer…
Lekker plaatje uit Nashville. Geen country, maar garagerock. Handle It (Plowboy Records) van Blackfoot Gypsies begint met Scream My Name lekker losjes als Deer Tick. Met Under My Skin worden we getrakteerd op punkblues van de backporch. Rocken en rammelen. Too Bad voegt daar soulzang aan toe. Het is dus meer Memphis dan Nashville. Een fiddle voert de mannen door de stad op Spent All My Money. Op In Your Mind staan de gitaren rauwdauwerig in standje Go To Blazes, waarna Dead On The Road met een cajunbeat klinkt als rock-’n-roll uit meer…
Op 22 oktober pas zal in TivoliVredenburg in Utrecht het Ramblin’ Roots festival plaatsvinden, maar nu al sijpelen de eerste namen door die op die dag zullen optreden. En dat zijn niet de minsten! Wat te denken van Richmond Fontaine, The Mulligan Brothers, Lance Canales & the Flood, Ethan Johns & the Black Eyed Dogs, Stephen Simmons, Slim Cessna’s Auto Club en Matt Harlan & Rachel Johns. Verder ook de saharablues van Bombino en de fiddle-revival act Sheesham & Lotus & ‘Son. En meer…
Lilly Hiatt vindt het maar een gedoe, de liefde. Dus zorgt ze er wel voor dat ze niet te romantisch wordt op Royal Blue (Normaltown Records/PIAS). Ze trekt een harnas aan om zich te beschermen. Op opener Far Away is ze nog teleurgesteld dat de liefde voorbij is, op Too Bad geeft ze een andere vrouw het advies niet bij de pakken neer te zitten. ‘The truth is louder than you think / That was his ship leaving / Not your own to sink.’ De dochter van John Hiatt heeft haar toevlucht gezocht in synthesizers die een koude meer…
Een wit paard in de sneeuw siert de hoesfoto van White Flag (eigen beheer) van Brother Wild. Kleurloos is de muziek op dit album van het trio uit Boulder, Colorado echter geenzins. De nummers op dit debuut komen uit de pen van zanger/multi-instrumentalist Seth Dady. Zijn vrouw Chrystal Dady doet de achtergrondzang en Tyler Shaw speelt elektrische gitaar. Pedal steel en een ritmesectie werden extern ingehuurd voor dit plaatwerk vol aanstekelijke heartlandrock en indie countryrock. Het is een mooi afgewogen mix geworden tussen toegankelijkheid meer…
Gisterochtend is op 74-jarige leeftijd Guy Clark overleden. Hij was al langer ziek. The King of the Texas troubadours is niet meer. De Texaan debuteerde in 1975 met Old no 1, waarop zulke prachtige liedjes staan als L.A. Freeway, She Ain’t Going Nowhere en Desperados Waiting For A Train. Vijf jaar later volgde Texas Cookin’. Er zouden nog twaalf albums volgen. Zijn laatste meer…
Tom Gillam – Ben Arnold – Scott Bricklin
De Amerikaanse band US Rails heeft een pauze ingelast, tijd voor de individuele leden om zich te richten op eigen werk. Van Tom Gillam, Ben Arnold en Scott Bricklin verschenen nieuwe platen. Beautiful Dream (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) van gitarist Tom Gillam is het krachtigste schijfje van de drie. Scherpe zang op opener Tell Me What You Want, gitaren die de melodie van Just Don’t Feel Like Love wegduwen, meer…
Natuurlijk moest het er eens van komen: het bezoeken van het Down By The River festival in Venlo. En waarom dan maar niet gelijk bij de tweede editie? De affiche zag er, met optredens van o.a. Mandoline Orange, Nikki Lane (foto) en de Wood Brothers veelbelovend uit. Onderweg naar Venlo hoorde ik op de radio Max Verstappen als eerste Nederlander een grand prix winnen. Dat kon niet meer mis gaan. Het zou een mooie dag in Limburg worden!
Bij het naderen van de nieuwe Venlose meer…
The Wood Brothers hebben soul. Daar hebben ze dat koortje op Never And Always eigenlijk helemaal niet voor nodig. Begrijp me goed, dat koortje is een heel fijne toevoeging. Alsof je even naar Bop Till You Drop van Ry Cooder zit te luisteren. Met Paradise (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) bevestigt de Amerikaanse band de status die ze hebben als rootsrockers met soul. Ze volgen voorbeelden uit de jaren zeventig, maar blijven nergens hangen in puur epigonisme. Ja, opener Singin’ To Strangers klinkt als The Band in overdrive, maar met die band meer…
Joana Serrat – Eriksson Delcroix – Nive & The Deer Children – Maison Du Malheur – No Blues
De vlotte americana van Douwe Bob was niet erg succesvol op het Eurovisie Songfestival. Toch was het voor ons reden genoeg om wat andere Europese americana en aanverwante rootsstromingen op een hoop te gooien. We beginnen met Cross The Verge (Loose Records/Bertus) van Joana Serrat uit het Spaanse stadje Vic. Ze stond dit weekend op festival Down By The River in Venlo. De sound op het album is meer…
Het gaat misschien te ver om Willie Sugarcapps een supergroep te noemen. Feit is wel dat het met Grayson Capps, Will Kimbrough, Corky Hughes en het duo Sugarcane Jane (Savannah Lee en Anthony Crawford) een boel ervaring en talent aan boord heeft. Paradise Right Here (Baldwin County Public Records) is het tweede album van de formatie uit Alabama, geproduceerd door Capps’ levenspartner Trina Shoemaker. Misschien dan geen supergroep, wel is sprake van een superalbum. Zowel Kimbrough als Capps als Crawford meer…
Met Lovers And Leavers (Hwy 87 Records/Thirty Tigers/Bertus) maakt Hayes Carll schoon schip. De Texaan had er geen zin meer in om de paljas uit te hangen tijdens optredens. Hij had genoeg van zijn liedjes waarin hij op lichte toon verhaalde over zijn vlucht in dronkenschap en overspel. Hij wilde weg van het feestgedruis. Daar kwam nog bij dat hij zich misschien stoerder voordeed dan hij was. Hoe dan ook, Hayes Carll is veranderd sinds het vijf jaar geleden verschenen KMAG YOYO. Gescheiden van zijn vrouw. Een nieuwe relatie met Allison Moorer, de meer…
Op Still Mad (eigen beheer) maken Luke Powers en Tommy Spurlock van Spicewood Seven (de band heeft geen website) zich nog steeds druk om alles wat er niet deugt aan Amerika. Met dat onderwerp kunnen ze vast nog wel even voort. Op Somewhere steekt een jonge vrouw in een suv de middelvinger op tegen iemand die niet snel genoeg optrekt volgens haar. Op het titelnummer krijgen zakenlui met een Californische teint er van langs. Bij een titel als Everything Is Great weet je dus al dat er weer heel wat mis is. Het nummer zou zomaar over Donald Trump meer…
Bij de eerste tonen van Pan Alley Fever (Continental) van Hidden Agenda Deluxe denk je dat je een oudje van de Allman Brothers hebt opgezet. En het tweede nummer lijkt wel te komen van een plaat van Little Feat. Wat is hier aan de hand? Hidden Agenda Deluxe is een samenwerkingsverband van Eric Devries (hij schreef de meeste nummers) en meestergitarist BJ Baartmans, met drummer Sjoerd van Bommel en bassist Gerald van Beuningen. Het kwartet lijkt zich te laten inspireren door hun helden uit het verleden en dan met name uit de meer…
De oude grijze vos Willie Nile is nog lang niet versleten. Grandpa Rocks in zijn eigen woorden. Een T-shirt van The Clash aan en een koortje in Ramones-stijl. Ja, ja, hij is Forever Wild. Dat eerste nummer van zijn nieuwe worp World War Willie (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) heeft overigens een flinke tik van een rockende Springsteen meegekregen. Prima. Runaway Girl doet door het koortje en de castagnetten van Patricia Vonne sterk denken aan iets van Mink DeVille. Let’s All Come Together is welbeschouwd een strijdlied zonder meer…
Disintegrator van Daniel Markham kun je zien als een perfecte synthese van de Texaanse steden Lubbock en Denton. Het introspectieve en verhalende van songschrijvers uit Lubbock en het nietsontziende van de country-infused indierock van de bekende bands uit Denton (denk Centro-Matic en Slobberbone). De plaat van de voormalige Lubbockite Markham werd, onder leiding van Scott Danbom, opgenomen in Denton. Markham grijpt ook met regelmaat terug naar de stevige collegerock uit de jaren ’90. Dat was waarschijnlijk ook de periode meer…
Het album True Life van Cave States is de opvolger van het ruim twee jaar geleden verschenen The Great Divide. Weet u nog? Indrukwekkende plaat was dat. Dat geldt wederom voor deze tweede schijf van Chris Grabeau, Todd Schnitzer en Danny Kathriner. Zo lijkt het erop dat dit Cave States wel wat meer wordt dan een leuk nevenproject van deze mannen uit St Louis. Opnieuw vloeiden er prachtige liedjes uit de pen van Grabeau en Kathriner. Liedjes die zich laten omschrijven als klaterende beekjes door een grassige prairie. Liedjes waarin akoestische, meer…
The Blazing Zoos is een countryband uit Londen. Zo afficheren ze zichzelf, maar maak daar maar rustig een altcountryband van. Het soort country dat dit bandje rondom de in Australie geboren zanger-gitarist Andrew Mueller maakt zal je immers nooit op een countryradiostation horen. Daarvoor is het geluid van de band op Chocks Away (eigen beheer) veel te gruizig en twangy. The Blazing Zoos speelden ooit overigens in Amsterdam in het voorprogramma van de Drive-by Truckers. Zo heftig als die band zijn deze Blazing Zoos overigens niet, maar het geeft wel een meer…
Potten en pannen, een wasbord, deksels en een wieldop, het zijn allemaal onderdelen waaruit een charismo kan bestaan. Dat is het zelfgemaakte percussie-instrument dat mede zorgt voor de wilde energie tijdens de concerten van Hackensaw Boys. Charismo (Free Dirt/Music & Words) is ook de titel van de nieuwe cd van de band uit de Amerikaanse staat Virginia. Niet eerder kwam de akoestische country met de vaart van punk zo goed uit de verf in de studio. In 17 jaar hebben de bandleden blijkbaar wel het een en ander bijgeleerd. Producer Larry meer…
De nieuwe plaat van de bijzonder talentvolle Engelse singer-songwrtiter M.G. Boulter heeft de intrigerende titel With Wolves The Lamb Will Lie (Harbour Song Records). Die refereert aan die door Jesaja voorgespiegelde vredestijd, als de wolf met het lam zal verkeren en het luipaard met de geitenbok. Die titelfrase komt voor in het laatste nummer, Let Light In, van deze wat donkere plaat. In dit schitterende laatste nummer is de hoofdpersoon voorbij de donkere periode in zijn leven en kan hij eindelijk vooruit kijken. Multi-instrumentalist Boulter is op deze soloplaat meer…
Gezien: Rhythm & Blues Night
Waar: De Oosterpoort, Groningen
Wanneer: zaterdag 30 april
Tekst: John Gjaltema
Foto’s: Gerrie van Barneveld
David Corley begon de Rhythm & Blues Night in Groningen met het nummer waarin hij een half jaar eerder bijna was gebleven. Toen haalde hij het einde niet. Een hartaanval op het podium tijdens zijn optreden op TakeRoot zorgde toen voor dramatische taferelen in De Oosterpoort. De zanger zeeg ineen, maar dankzij kordaat ingrijpen van een bezoekster kan hij het navertellen. Afgelopen zaterdag zagen de twee elkaar weer. Corley bedankte haar uitvoerig. Eerder op de dag was hij al bij het UMCG geweest om zijn dank uit meer…
Venlo is de plaats waar je op zondag 15 mei (eerste Pinksterdag) heen moet voor een heerlijke portie americana. Daar wordt namelijk op die dag, vanaf 17 uur, in en rondom het poppodium Grenswerk het Down By The River festival georganiseerd. Optredende artiesten zijn Nikki Lane, Mandolin Orange, The Wood Brothers, Meschiya Lake & the Little Big Horns, David Corley, Tiny Legs Tim, Lea Kliphuis, Joana Serrat, Rob Heron & the Tea Pad Orchestra en The Cannonball Johnsons. Voor meer…
Een keer per maand poetst Wiebren Rijkeboer een plaat zo hard op dat hij begint te gloeien en ons vanuit verleden toestraalt. Niet altijd een klassieker in de ware zins des woord. Om die reden dopen we de Vergeten Klassieker om in de Gloeiende Plaat.
Goedlachs, laconiek en met een verfrissend gebrek aan ambitie; Willis Alan Ramsey heeft dat hele gedoe van een artiestenbestaan gedwee over zich heen laten komen. De Texaanse singer-songwriter produceerde dan ook maar een album – maar wat voor een. Aan het begin van de jaren zeventig komt een nieuw slag van singer-songwriters naar de muzikale centra meer…
Schreven we over The Bright Spots (zie recensie) dat Randall Bramblett nooit gestopt is met blues, rock en soul samen te voegen, deze keer gaat het om de opsomming blues, jazz, funk en rock. Niet iedereen zal zich bekeren tot Devil Music (New West Records/PIAS), daarvoor is de muzikale koers van de ervaren toetsenist net iets te veeleisend. ‘We got a soul connection’, zingt de Amerikaan op afsluiter Missing Link. Bramblett zet een hoge soulstem op, terwijl een trombone daar lage bromtonen tegenover zet. Toch is het moeilijk om die meer…
Niet zeuren dat Mark Olson er niet bij is, Gary Louris stuurt The Jayhawks op Paging Mr. Proust (Sham/Bertus) het luchtruim in voor een geslaagde vlucht die doet uitzien naar het moment dat ze weer zullen landen in Nederland. Dat zal dit najaar zijn. Op 10 september staan ze op TakeRoot in Groningen en op 19 september in TivoliVredenburg, Utrecht. De meerstemmige zang, het handelsmerk van de Amerikanen, is ook zonder Olson piekfijn in orde. Een nummer als Isabel’s Daughter is vertrouwde kwaliteit. Op Leaving The Monsters Behind is het meer…
Het was de grote vraag waar Sturgill Simpson, na het succes van Metamodern Sounds In Country Music, op zijn derde album mee zou zou komen. En of het net zo goed zou zijn. Om die laatste vraag maar gelijk te beantwoorden. Ja, A Sailor’s Guide To Earth (Atlantic/Warner) is zeker net zo goed. Het album is geïnspireerd door de geboorte van zijn eerste kind, net een maand na het verschijnen van Metamodern Sounds. Het is een soort brief van een zeeman aan zijn gezin. Simpson put daarbij onder meer uit zijn eigen ervaringen in de marine. Het eerste nummer, meer…
Niets is mij bekend over Hege Brynildsen. When My Man Comes To Town (Rootsy/Sonic Rendezvous) viel ineens op de spreekwoordelijke mat. Wat speurwerk op het internet leerde dat ze Noors is en dat dit haar derde album is. Hierop staan 10 nummers die als traditionele americana zijn aan te merken. Klassieke americana zou ik bijna zeggen. Dat komt met name door het bijzondere stemgeluid van Brynildsen. Ze zingt zoals een folkzangeres uit de jaren zestig; een beetje zoals toentertijd Buffy Sainte-Marie. Hoog en met een beetje vibrato. Dat remt meer…
Slobberbone – Cale Tyson – Luther Dickinson – Walter Salas-Humara – Danny Barnes
Allemachtig, wat waren die jongens van Slobberbone goed. Dat wisten we natuurlijk al veel langer, want wat waren ze vaak in Nederland in de jaren negentig. Legendarische optredens. In het najaar van 2014 stonden ze op TakeRoot in Groningen. Een fijne hernieuwde kennismaking. Voorman Brent Best had het zelfs over een nieuw album. Dat was trouwens niet de eerste keer dat hij dat deed. Maar in plaats van meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
