Van Gordie Tentrees & Jaxon Haldane verscheen in 2018 al een livealbum, dit Double Takes (eigen beheer) is hun eerste dat ze als duo in de studio opnamen. In een tijdsbestek van zes dagen lukte het om in Nashville tien nummers vast te leggen. De Australiër Nash Chambers, de broer van Kasey, produceerde het album waarop verder nog onder anderen zijn vader Bill Chambers (lap steel), Lucky Oceans (pedal steel) en Charlie McCoy (mondharmonica) gastbijdragen leverden. Tentrees en Haldane schreven allebei vijf nummers. Met twee zangers is afwisseling dus gegarandeerd. En anders zijn het meer…

Brent Cobb heeft vooral naam gemaakt als songschrijver voor countryartiesten uit Nashville, maar op Ain’t Rocked In A While (Ol’ Buddy Records/Thirty Tigers) tapt hij uit een ander vaatje. De ritmesectie is van beton op het titelnummer en de gitaarsolo pure metal. Cobb voelde de behoefte om een andere kant van zichzelf te laten zien. Eentje die ook bij hem hoort, want vroeger begon het voor hem toch allemaal met hardrock en southern rock. Die twee genres bepalen de koers op zijn nieuwste en dat voelt dan toch als een stijlbreuk met zijn eerdere werk. Daarop was Cobb toch veeleer de zuidelijke meer…

Dat je ook op een hele lieve manier harde oordelen kunt vellen wordt duidelijk op I Hope We Can Still Be Friends (Saddle Creek) van Dean Johnson, singer songwriter met Crosby-snor uit Seattle, die een paar maanden geleden nog in Nederland optrad. Het is, na Nothing For Me, Please uit 2023, zijn tweede soloplaat. Wederom is het een heel vriendelijk klinkend album, grotendeels akoestisch en gezongen met die heel bijzondere, bijna tedere, stem van Johnson. Maar vergis je niet, Dean Johnson draait er soms niet omheen: Two good ears, one on either side your head / I notice you don’t care to use them meer…

Op de Lost Highway vertoefde Ben De La Cour al langer. Kijk eerdere recensies er maar op na. Voor het uitstekende Sweet Anhedonia kreeg hij hulp van Jim White om de strijd aan te gaan met zijn demonen. En de liedjes op Shadow Land gingen over levens die (dreigen te) ontsporen. De titel van The High Cost Of Living Strange zegt eigenlijk alles over de Amerikaan, die moeite heeft om aansluiting te vinden bij zijn omgeving. Ook op New Roses (Jullian Records) laat hij zijn licht schijnen over de mensheid en hij begint bij zichzelf. I Must Be Lonely zingt hij. Sinister was zijn muziek altijd al en dat was hier meer…

We diepen weer iemand op uit het moeras der vergetelheid. Maar… niet onder eigen naam. In het vorige decennium, meer bepaald in 2011 en 2016, bracht de Amerikaan Matty Charles albums uit die wel wat stof deden opwaaien. Het zorgde er zelfs voor dat hij de oversteek naar hier kon maken om wat optredens te verzorgen. Daarna werd het stil. Maar ziedaar: in Portland vond hij wat gelijkgestemden en vormde met hen The Jackson County Kills. Hun debuut, Honky Tonk Beast (eigen beheer), verscheen vorig jaar al. Toch willen we dat hier nog bespreken, want het is een heel meer…

Dave Cobb produceerde het negende album van Robert Jon & The Wreck. De band nam Heartbreaks & Last Goodbyes (Journeyman Records) op in Savannah, Georgia. Een uitstekende plek natuurlijk voor een act die southern rock speelt. Deze keer hoefden de groepsleden niet elke keer door het drukke verkeer van Los Angeles te rijden voor wat uurtjes arbeid in de studio. In Georgia verbleven ze bij de studio, waardoor het groepsproces belangrijker was dan ooit. Een koerswijziging bracht Cobb niet teweeg en dat was natuurlijk ook helemaal de bedoeling niet. Volgens de bandleden bewerkstelligde meer…

Stoelriemen vast! 5-string banjoman Wes Corbett stuift er op zijn tweede, geheel instrumentale soloalbum Drift (Adhyâropa Records) meteen vandoor met Case Of The Mundes, met in zijn kielzog uitmuntende en niet minder virtuoze vakcollega’s als Sierra Hull (mandoline), Bryan Sutton (gitaar), Bronwyn Keith-Hynes (fiddle), Justin Moses (dobro) en Mike Bubb (bas). Pas na het tweede nummer (Salmon Run) komt de band even tot bedaren in Eagle Harbour, om in Hartford’s Bend On The Cumberland weer los te gaan in een tempo waar de grote meester zelf wellicht nog voor meer…

Al enkele jaren ben ik van plan om Shinglers te introduceren op deze site. De band uit Austin, Texas, maakte in 2021 met Cosmic Range Oven namelijk een geweldig album, dat ik zo ongeveer kapot heb gestreamd (als u begrijpt wat ik bedoel…). Ik ontdekte het album wat te laat om nog te recenseren, dus zocht ik naar een mogelijkheid om iets met het schitterende artwork te doen in de rubriek over albumhoezen. Dat moet nog, maar inmiddels is er een nieuw album verschenen van Shinglers. Dus eerst maar een recensie van Hit The Head! (eigen beheer) om aandacht te vestigen op deze Texanen, wier albums meer…

Het algoritme van Spotify pompte de afgelopen maanden steeds singletjes van Case Oats in mijn persoonlijke playlist. Die waren interessant genoeg om het debuut van de zangeres af te wachten. Dat is er nu, Last Missouri Exit (Merge Records/Konkurrent). Case Oats blijkt echter geen zangeres te zijn, maar een band uit Chicago, waarvan zangeres Casey Walker niet eens het bekendste lid is. Dat is namelijk drummer Spencer Tweedy (inderdaad de zoon van Jeff). Andere bandleden zijn Max Subar (gitaar, pedal steel), Scott Daniel (fiddle) en Jason Ashworth (bas). Daarnaast zijn er ook nog bijdragen op piano meer…

Het zijn donkere tijden. Machtswellustelingen als Trump, Poetin en Netanyahu storten de ellende uit over de wereld. Het zijn mannen die meer, meer, meer willen. Wilders zou graag net zo veel macht hebben, maar voorlopig komt hij niet verder dan baasje spelen in zijn eenmanspartij. En bovendien, hij wil niet meer, meer, meer, maar juist minder, minder, minder. Rare inleiding van een cd-recensie, maar sommige dingen wil je gewoon een keer gezegd hebben. Net zoals Mark Rubin het niet kon laten om zich uit te spreken over de genocide in Gaza. Dat doet hij op Dispatches: Songs From A World Gone Mad ( meer…