Het is opmerkelijk hoe snel sommige artiesten in de vergetelheid kunnen raken. Adam Faucett bijvoorbeeld. De man maakte een paar platen die op deze site enthousiast werden opgevangen (5 en 4 sterren) en die tot gevolg hadden dat Faucett ook hier kwam optreden. Maar zijn vorige plaat, It Took The Shape Of A Bird uit 2018, werd niet besproken in Nederland. En ook het recent verschenen New Variations Of The Reaper (Last Chance Records) kreeg tot nu toe nauwelijks tot geen aandacht hier. Onterecht! Het kan natuurlijk liggen aan het feit dat Faucett in meer…

Het duurde even voordat ik Tidy Memorial (Muskeg Collective) echt begon te waarderen. Dat had vooral te maken met het vorig jaar verschenen No Such Thing As Forever. Dat debuut van de singer-songwriter Josh Fortenbery uit Alaska maakte met schitterende liedjes over een existentiële crisis een diepe indruk, zoals ik in de verantwoording schreef in mijn lijst met favorieten over 2024. Het was zo’n album dat moeilijk te overtreffen viel, waardoor een opvolger bij voorbaat dus een beetje tegen zou vallen. Zo ging het dus ook werkelijk. Maar nadat ik Tidy Memorial na enkele weken met meer…

Vorig jaar bracht Ryan Adams zes albums uit. Dit jaar houdt hij het (waarschijnlijk, je weet het nooit) bij slechts één: Self Portrait (Paxam). Als de 24 nummers van dit album een zelfportret moeten voorstellen van Adams, dan is het niet best met hem gesteld. Er staan vier covers op: twee slechte van REM (Shiny Happy People en The One I Love), een duffe van Loretta Lynn (Honky Tonk Girl) en een abominabele van New Order (Blue Monday). En tussen de 20 zelfgepende songs zitten ook nauwelijks lichtpuntjes. Lovers Under The Moon is een aardig klein gehouden liedje waarop Adams zichzelf meer…

Glyn Johns, de producer die tijdens de opnamen van het derde Eagles-album On The Border het veld moest ruimen voor Bill Szymczyk, zit aan de knoppen voor Too Late To Be Cool (Straight Wire Records) van Bernie Leadon. De Eagle die uitvloog na One Of These Nights heeft een lange staat van dienst. Voor zijn tijd bij de hoogvliegers had hij er al dienstverbanden opzitten bij Hearts And Flowers, Dillard & Clark en The Flying Burrito Brothers. En voor die voorlopers van countryrock speelde hij bluegrass in The Scottsville Squirrel Barkers. Maar sinds hij als The Bernie Leadon/Michael Georgiades Band in meer…

Het is inmiddels bekend wat je van Willi Carlisle kunt verwachten: chaos waarmee hij tegen de haren van de gevestigde orde instrijkt. Winged Victory (Signature Sounds) biedt wederom de drukte van een ouderwetse kermis. Een pandemonium waarbij de buitengewoon originele singer-songwriter vastgeroeste beelden van de Amerikaanse droom kraakt en omkeert. Bij dat alles zingt hij als een marktkoopman die alle hoeken van het plein wil bereiken. Zelf omschrijft hij zijn zang als ‘a dragqueen at a vaudeville show’. En als hij zijn mond eens stilhoudt, dan klinkt het als iets dat je zou omschrijven als een boerenkapel, zoals op het meer…

Een bluegrassige plaat maken: Tim Knol deed het met The Blue Grass Boogiemen en Timo de Jong doet het met Leadbeaters. Maar wie is Timo de Jong, en wat is Leadbeaters? Om met dat laatste te beginnen: Leadbeaters is een Amsterdams gezelschap in wisselende samenstelling dat voornamelijk akoestische instrumenten gebruikt om bluegrass en folk te maken. Timo de Jong wordt gepresenteerd als de country crooner uit Groningen. Samen maakten zij The Ballad of Too Much Glitter (Revanche Records/Concerto), een minialbum met acht nummers dat iets minder dan een half meer…

Americana kan wel een beetje Do Si Doh gebruiken. Oftewel, het mag zo af en toe wel een beetje lichter van toon. Want zelfs na de vaststelling She Loves Lyin’ is er altijd nog voldoende om te lachen. En als je zulke lekkere liedjes kunt schrijven nadat ze is weggelopen, dan kun je eigenlijk alleen maar blij zijn. Lonely Memories (eigen beheer) biedt in iets meer dan een half uur weer tien fijne stukjes pop met twang. Doug Collins & The Receptionists grossieren in luchtige melodietjes waarin ze hun smart relativeren. Natuurlijk gaat er tragiek schuil in een Invitation To A Wedding, dat begint als Daar Komt De Bruid. De blues wordt meer…

Dale Chapman uit Georgia en Cody Clark uit Oregon vormen samen het duo Haunted Like Human, gevestigd in Nashville. American Mythology (eigen beheer) is hun derde album, na Ghost Stories (2017) en Tall Tales & Fables (2021). Ze houden van verhalen vertellen dus. Hun muziek houdt zich ergens op tussen traditionele folk en Amerikaanse roots, maar nergens té folk of té roots. Opvallend is de zuivere, delicate sopraanstem van Chapman, vaak ondersteund door het lagere zangregister van Clark. Het mag dan Amerikaanse mythologie zijn die ze ten beste geven, twee liedjes meer…

Lucky Came To Town is een Belgisch americana-sextet uit de omgeving van Leuven dat met The River Knows My Name (eigen beheer) debuteert. Dat wil zeggen: een eerste volledig studioalbum heeft gemaakt, want eerder werden al wel een reeks ep’s op de markt gebracht. De tien songs werden geschreven door zanger-gitarist Kim van Weyenbergh, die ook tekende voor het artwork. Wat direct opvalt is de mooie samenzang in de gevarieerde songs, zoals in opener Ain’t No Blues en Coal Blues. Daarvoor verantwoordelijk zijn, naast eerdergenoemde meer…

Dit is niet zomaar country, dit is Indian Country (eigen beheer). Blaine Bailey maakt met die albumtitel duidelijk waar hij vandaan komt. En wat er van hem te verwachten valt. Net zoals hij dat trouwens ook al deed op Home, waarover we schreven in dit stuk over jonge indianen die hun stem laten horen als artiest. Bailey begint het album direct maar met een kritisch geluid; hij blikt op No Liquor After Dark terug op de tijd dat er in etablissementen in Oklahoma zomaar een bordje kon hangen met de tekst ‘No liquor served to indians after sundown’. De jonge artiest onthoudt zich niet van commentaar op meer…