Als tiener stond Jono Manson in de jaren 70 hele nachten op de kleine podia van de bars in New York en in de jaren 80 behoorde hij er tot de lokale helden van het livecircuit. Uit die tijd kent hij ongetwijfeld Eric Ambel, een van de vele gasten op Stars Enough To Guide Me (Blue Rose Music). Ambel maakt zijn opwachting op The Further Adventures Of Goat Boy And The Clown, een van de hoogtepunten op het album. Met blazers en honky tonk piano is het onvervalste rock-’n-roll in het straatje van de Stones circa Exile On Main Street. Niet in het minst door het gitaarwerk van Ambel. Manson woont al een hele meer…

Ha, weer een lekker plaatje van Country Westerns: het met een best lelijke hoes getooide Forgive The City (Fat Possum). Er zijn in vergelijking met het ook hier besproken debuut wel een aantal wijzigingen. Violiste Sabrina Rush is vervangen door bassist Jordan Jones. En het geluid van de band is nog wat meer punky dan op de voorganger. Twaalf nummers in net dertig minuten; dat past er ook wel bij. Vooral Grapefruit, Cussin’ Christians en opener Knucklin’ zijn daar voorbeelden van. De overige nummers vallen in het pulletje stevige (country)rock, gezongen door Joey Pluckett, die gelet op zijn stem meer…

Het eerste titelloze album van Sunken Lands begint geweldig; een elektrische gitaar hakketakt het nummer open, hierna vallen de ritmesectie en een orgel in waarna Edwin Jongedijk begint te zingen. We Take It For Granted, zo heet het nummer en het gaat over, hé… the sunken lands, waarmee de oude veengebieden in Zuidoost Groningen en Drenthe worden bedoeld. Jongedijk was in het verleden voorman in de americanaband Taneytown en bracht ook muziek uit in de Groningse taal. De meeste nummers van Sunken Land zijn echter geschreven door meer…

Dit is de eerste keer dat we het over The Nude Party hebben op deze site. Toch is Rides On (New West Records / V2 BeNeLux) al het derde album van dit gezelschap uit upstate New York. Dit plaatje bevalt dermate goed dat het scoren van die eerste twee albums een logische vervolgstap lijkt. Maar eerst deze vaker draaien. Garagerock uit de jaren 60 vormt de basis voor de uiterst opwindende vorm van americana van dit zestal (inmiddels zijn ze met zijn zevenen). Word Gets Around is rootsrock met een beetje slidegitaar en op het eind een koortje dat de tijden van The Mamas & The Papas terughaalt. De meer…

Een album met acht songs en een totale speelduur van 28 minuten: noem je dat nu nog een EP of is dat al een volwaardig album? Je kan je afvragen of deze vraag er eigenlijk nog toe doet want veel muziek wordt niet eens meer op een fysieke drager uitgebracht. Dat geldt ook voor Better Man (eigen beheer), het debuut van Lance Roark. Roark is een man om in de gaten te houden. Hij wordt immers gezien als the next big thing from Oklahoma en die staat wordt tegenwoordig toch als het hotbed van de countryrock beschouwd. De 27-jarige Roark verkeert vaak in de kringen rondom The Turnpike Troubadours meer…

Na vijftien jaren met The Bean Pickers Union vond Chuck Melchin het tijd om iets nieuws te beginnen. The Bluest Sky (eigen beheer) is de eerste titelloze plaat. Met The Bluest Sky wil hij een iets lichtere toon aanslaan. Toch begint het album met zwaar twangende gitaarakkoorden, geheel passend bij de songtitel Belly To The Bar. Bij de vloeiende compositie The Girl Took It To The Universe valt vooral de beetje hese stem van Melchin op. Dat is ook het geval op Amy Jean. Bij The Bean Pickers Union paste die stem als roest op een oude spijker. Met The Bluest Sky gaat de Amerikaan een beetje de kant op van northern soul, en dat meer…

De verzamelaar Greatest Picks (eigen beheer) van The Bean Pickers Union verscheen al in 2021, maar we besteden er nu alsnog aandacht aan. De drijvende kracht achter dit wisselende collectief  uit Massachusetts is Chuck Melchin en die heeft namelijk een nieuw album uit onder de nieuwe naam The Bluest Sky. Daarover meer in deze recensie. In 2013 schreven we trouwens al eens over The Bean Pickers Union. Het tweede album Better The Devil kreeg de omschrijving relaxte hippiebluegrass. Greatest Picks bestaat uit het beste van drie albums en een ep. En die compilatie is een geweldige meer…

Het is al vanaf de eerste noten van Common Nation Of Sorrow (Signature Sounds) dat Rachel Baiman me te pakken heeft. Die stem: die betovert. Zoals ook de stemmen van Gillian Welch, Margo Cilker of Abigail Lapell dat doen. De goede verstaander weet dan al dat we het met Rachel Baiman in de hoek van countryfolk moeten zoeken. Op dit vierde album (check trouwens ook het vorige album, Cycles, uit) staan 10 heerlijke songs, te beginnen met Some Strange Notion, waarin Baiman (vocaal ondersteund door drummer Miles Miller) zingt over het feit dat er vaak generaties overheen gaan voordat meer…

Met The Woodstock Album – 15 Songs Of Peace, Love & Understanding (Must Have Records/Continental Record Services) trekt Matthews Southern Comfort ongetwijfeld volle zalen in de theaters. Dat is precies de gedachte waaruit dit project is ontstaan. Slim gedaan, want het grote publiek kent de band van dat festival. Of eigenlijk ook weer niet, want Matthews Southern Comfort stond helemaal niet op het affiche. De roem kwam pas na het festival, nadat de band in 1970 met Woodstock van Joni Mitchell een wereldhit scoorde. Dat nummer staat niet op dit album, want Matthews meer…

Laurie Jones woont in de Amerikaanse staat Maine, gelegen aan de oostkust. Haar album Dark Horse (eigen beheer) valt vooral op door de power die de singer-songwriter overbrengt. Op haar site wordt ze vergeleken met Chrissie Hynde, Lucinda Williams en Sheryl Crow. Misschien kunnen we Sass Jordan daar aan toevoegen, hoewel Jones minder soul en blues in haar nummers stopt. Ze houdt het vooral bij rock, waarbij de krachtige nummers worden afgewisseld met af en toe wat rustmomenten. Light Side is juist een ruiger nummer, waarna ze op het door haar zoon Torin Jones geschreven Dazed wat meer…