Nee, Sonny don’t go away is, hoe toepasselijk ook, geen hartenkreet aan het adres van de 93-jarige jazzgrootheid Sonny Rollins. Het is een eerbetoon aan de in 2015 overleden Newfoundlandse folklegende Ron Hynes, bijgenaamd ‘the man of a thousand songs’. Twintig daarvan zijn bijeengebracht op Sonny Don’t Go Away: A Tribute To Ron Hynes (Sonic Records), uitgevoerd door uitsluitend artiesten uit zijn eigen provincie. Hynes’ beroemdste en meest gecoverde liedje is Sonny’s Dream. Het gaat over een man die zijn dromen achterna wil, maar vanwege zijn familie, met name zijn meer…

In rock-’n-roll gaat het niet om technisch kunnen. Spanning, overgave en avontuur, dat is de kern! Zoals op Cool Dead (Cosmic Thug Records) dus het geval is. Op de achterkant van de hoes staat dan ook ‘a Justin and The Cosmics adventure’. We schreven in 2008 al een uiterst lovende recensie over Hangin’ Out In My Body, maar die bespreking is verdwenen toen in 2009 de server van onze toenmalige provider crashte. Het album zelf is overigens ook vrijwel onvindbaar. Ook op Bandcamp en de site van de band niet meer te koop. Alle reden om nu toe te slaan voor wie los wil gaan op ongecompliceerde garagerock. meer…

Gelukkig mogen de mensen zelf kiezen. Dat dat dan vaak helemaal fout gaat… nou ja, dat is dan even zo. Op allerlei gebieden gaat het mis bij de vrije keuze. Ook in de muziek. Die Top 2000 waar iedereen elke decembermaand zo opgewonden over doet, die zou je wel kunnen vullen met 200.000 andere nummers die veel interessanter zijn. Liedjes die dus nooit tot de hitlijsten zijn doorgedrongen. Elk nummer van Nocturnal Leeches’ Rendez-Vous (eigen beheer/Sonic Rendezvous) van Rudy & His Fascinators zou wat mij betreft in de Top 2000 mogen staan. Stuk voor stuk zouden het vreemde meer…

Alice Gerrard (1934) is een grootheid in de Amerikaanse folkmuziek. In de jaren zestig en zeventig zette ze samen met Hazel Dickens de traditionele bluegrass uit de Appalachen weer op de kaart. Daarna startte ze een succesvolle solocarrière en vormde ze een duo met haar echtgenoot Mike Seeger (halfbroer van Pete), met als resultaat onder meer het heerlijke album Alice Gerrard and Mike Seeger (nu onder de titel Bowling Green te vinden op Bandcamp). Ondanks haar gevorderde leeftijd is ze nog altijd bijzonder actief en in vorm. Luister maar eens naar Sun to Sun (Sleepy Cat Records), waarop ze met meer…

Voordat we het hebben over Leisureland (Tapete Records) van Wreckless Eric eerst even iets anders. Waarschijnlijk heeft de titelloze plaat uit 1978 van de Britse rockzanger de meeste rondjes gemaakt op mijn draaitafel. Maar daarbij ging het eigenlijk niet om de new wave van het broekie met op de gitaarband van de omgegorde Rickenbacker een button met de tekst ‘I’m a mess’. De elpee op doorzichtig donkergroen vinyl had ik gekocht tijdens een grootschalige uitverkoop bij een vestiging van Capi-Lux in Groningen. Dat exemplaar moet ervoor zorgen dat het draaiplateau stofvrij blijft. Want als meer…

Binnen zes uur waren de tien nummers voor Leave The Light On (eigen beheer) van Terry Klein vastgelegd. Ze stonden er zelf van te kijken hoe snel dat gegaan was. Om tien uur ’s ochtends begonnen Klein (zang, akoestische gitaar) en producer Thomm Jutz (akoestische en elektrische gitaren) met opnemen in de studio in Nashville samen met Tim Marks (bas) en Lynn Williams (drums) en drie uur later waren zeven liedjes gereed. Na een lunchpauze voegde violiste Tammy Rogers zich bij Klein en Jutz en drie uur later waren de volgende drie klaar. Een dag later kwam steelgitarist Scotty Sanders om zijn werk in een meer…

Etherisch is een woord waar ik meestal op afhaak. Op het A4’tje met blurb bij Get Me To A Nanny (Pauper Sky Records) van Heather Lynne Horton staat: ‘chockfull of ethereal gems’. En er wordt in dat schrijven een fictief verhaaltje opgevoerd rond de namen Kate Bush, Joni Mitchell en Sinead O’Connor. Dat zijn artiesten die bij mij ook niet echt veel enthousiasme teweegbrengen. Maar nog altijd meer dan een naam als Björk, waar ik zelf aan moest denken bij Call A Spade A Spade. Het nummer gaat over racisme dat al die jaren nadat Rosa Parks in een bus weigerde haar plaats af te staan nog meer…

Brant Slay en Ben Reynolds van Chickasaw Mudd Puppies zijn terug na ruim dertig jaar, deze keer als trio met Alan ‘Lumpy Weed’ Cowart. En nog altijd draait het om het uitvergroten van de eigenaardigheden van het Amerikaanse Zuiden. Fall Line (Strolling Bones Records/V2 Benelux) is een en al lompe boersheid. Op opener 9 Volts ligt een man in de hoek slangen te kussen en ook op Scale gaat het over ‘reptile brain appeal’. Als er ergens een dode boom staat te rotten in een achtertuin, dan heeft satan daar iets mee te maken. Roadkill heet dat nummer en het klinkt als funk van het platteland. De meer…

‘John R. Miller is een echte koppeltekenartiest,’ lezen we op zijn website: ‘singer-songwriter-picker’. In alle drie de disciplines staat hij z’n mannetje, zo blijkt ook uit de enthousiaste recensies op deze website van zijn vorige albums The Trouble You Follow (2018) en Depreciated (2021). Een waardige opvolger is Heat Comes Down (Rounder Records). Opnieuw trakteert de troubadour uit West-Virginia ons op een serie fraaie songs die op een poëtische manier reflecteren op de ups en vooral de downs in zijn leven: een maandenlange wodkaverslaving ‘from morning to night’, problematische meer…

Ktel (eigen beheer) heet de nieuwe plaat van Ox. Voor de muziek van Ox heb ik altijd een zwak gehad. Fijne platen met licht rammelende alternatieve country bracht Mark Browning in het eerste decennium van deze eeuw uit. Maar na Tuco uit 2011 was de bron opgedroogd. De Canadees Browning verhuisde van Vancouver terug naar Ontario, kocht er een pand waarin hij een platenwinkel uitbaatte, trouwde met zijn grote liefde, en samen hebben ze nu twee kinderen. De zaken liepen niet slecht, want inmiddels heeft hij meer onroerend goed en een taco–restaurant, toepasselijk Tuco genaamd. Het bloed meer…