Veertien jaar duurde het voor Alison Krauss & Union Station weer eens met een nieuw album voor de dag kwamen. En het resultaat mag er zijn: op Arcadia (Down The Road Records) is technisch gezien werkelijk niets aan te merken – het vakmanschap druipt er vanaf. De opstelling is op één plaats gewijzigd: Dan Tyminski is als co-zanger vervangen door Russell Moore (tevens gitaar en mandoline). Verder horen we de vaste troeven Jerry Douglas (dobro, lapsteel, zang), Ron Block (banjo, gitaar), Barry Bales (bas, zang) en natuurlijk frontvrouw Krauss zelf op fiddle. De titel meer…

Lola Kirke is best tevreden met wat ze tot nu toe heeft bereikt. Ze maakt naam als actrice, auteur en singer-songwriter. Dan mag je je gerust een Trailblazer (One Riot Records) noemen. Maar ook een pionier moet zich verhouden tot de omgeving. Daarover zingt ze op meerdere nummers. Hoe ze zich als artiest moet gedragen; hoe aanwezig ze moet zijn; hoe ze om moet gaan met het spanningsveld tussen vrijheid en beroemd worden. Opgroeien met een beroemde vader in de rockmuziek zal daar mee te maken hebben. Haar vader is Simon Kirke, drummer en medeoprichter van de bands Free en Bad meer…

Vorig jaar april waren we enthousiast over de chicano soul op Sinseerly Yours van Thee Sinseers. In het najaar speelde de band uit Los Angeles in Nederland en daarbij verzorgden stadgenoten The Altons het voorprogramma. Niet zo raar, want een deel van die band dubbelt in Thee Sinseers. Ook The Altons brengen chicano soul, al is de Latijns-Amerikaanse invloed iets minder duidelijk aanwezig. Heartache In Room 14 (Daptone Records) neigt meer naar symfonische soul, zonder dat er daarbij sprake is van grootse orkestraties. Wel komt er even een vibrafoon om de hoek kijken op opener Waiting. Het draait bij meer…

Een christelijke opvoeding kan een mens behoorlijk in de weg zitten. In het zuiden van Amerika kunnen ze daar over meepraten. Zo ook Jefferson Ross. Op Backstage Balladeer (eigen beheer) is religie het overkoepelende thema. Maar een gospelplaat kun je het niet noemen, daarvoor roept Ross teveel vragen op. Lion In Zion klinkt wel een beetje als gospel, maar dan op de manier zoals Phil Alvin het ook wel heeft laten horen. Het is dus ook een beetje blues en een beetje rockabilly. De singer-songwriter uit Georgia komt niet over als iemand die gebukt gaat onder de eeuwige innerlijke strijd tussen goed en kwaad. Op meer…

Americana komt overal vandaan. Wat te denken van Tess Liautaud? Ze groeide op in Parijs, heeft naast haar Franse afkomst ook Amerikaanse roots, maar emigreerde naar Nieuw-Zeeland. Daar nam ze het prachtige Blue Mind (eigen beheer) op. De hoesfoto brengt de sfeer van singer-songwriters uit de jaren 70 en dat is precies waar ze haar inspiratie haalt. Het mooie is dat ze daar voldoende van haarzelf aan toevoegt. Dit is dus geen trip down memory lane, maar gewoon een eigentijds album. Muziek van de jaren 70 is immers nog altijd actueel. Door haar stem valt soms te denken aan Fleetwood meer…

Wat er te vertellen valt over Spirit Ridge (Continental Song City) van Dean Owens staat eigenlijk allemaal al in de bespreking van het voorafje The Ridge Trilogy. De verrassing is er dus wel vanaf. Dat mag zo zijn, de samenwerking tussen de Schot en de Italiaan Don Antonio blijft nochtans intrigerend genoeg voor wederom een inspirerende luisterervaring. Antonio is aanvoerder van de voor de gelegenheid tot The Stone Buffalo Band gedoopte uit eveneens Italianen bestaande groep begeleiders. Maar daarnaast zijn er nog veel meer gasten, waaronder andermaal John Convertino van Calexico. Burn It All brengt meer…

Dit is er weer eentje die er echt uitspringt: Big Ugly (Dear Life Records), het derde album van Fust. Ja, Fust, die kende ik voor deze plaat ook nog niet. Het is een gezelschap uit Durham, North Carolina, rondom Aaron Dowdy. 11 nummers die vooral de liefhebbers van MJ Lenderman zullen aanspreken. We noemen het maar hobbelige southern countryrock, gezongen met een stem die ergens doet denken aan die van Richard Buckner. Gruizige gitaren, piano, pedal steel (o.m. door John James Tourville van The Deslondes) en fiddle bepalen het geluid. De gelijkenis met MJ Lenderman is niet meer…

Over Eric Hisaw hebben we het heel lang niet gehad op deze site. In het eerste decennium van dit millennium recenseerden we meerdere albums van deze artiest uit New Mexico, die Austin, Texas als uitvalsbasis heeft. Otra Vez (Flak Records) is een prettige hernieuwde kennismaking. De Eric Hisaw Band brengt tamelijk rauwe rock-’n-roll. Zo kennen we hem nog. Een groots zanger is de hese Hisaw nog altijd niet. Dat hoeft ook helemaal niet als een stem zo lekker in de muziek zakt. Op Peace Of Mind valt te denken aan Chuck Prophet en, als het ook iets minder bekend mag zijn, Charlie Pickett en Eddie Ray Porter. Rootsrock meer…

Donderwolken dreven over Woodstock tijdens de totstandkoming van Spirits (New West Records), het achtste studioalbum van The Devil Makes Three. Heel passend bij zo’n collectie liedjes over de dood. Toch begint het met Lights On Me hoopvol, want dat gaat over leven na de dood. ‘Are we nothing but flesh and bone? / Doomed to wander and cursed to roam / No matter where I’m headed I’m going home.’ Waarna driemaal een ‘I’ll be free’ volgt. Op het titelnummer brengen vier witte paarden je op de begraafplaats nadat een elektrische gitaar de reis begonnen is. Slaggitaar voegt wat meer…

Het is weer een nieuw jaargetijde, weer een nieuw album van Charley Crockett dus. Zo voelt het in elk geval wel, want de Texaan brengt in recordtempo nieuw werk op de markt. Ditmaal voor het eerst via een grote platenmaatschappij: Lonesome Drifter verschijn bij Island records. Ze stonden voor Crockett in de rij maar hij koos voor deze platenmij omdat ze hem vrij zouden laten in de wijze hoe hij zijn muziek zou opnemen. En inderdaad, ook op deze nieuwe plaat klinkt Crockett zoals hij al een tijdje klinkt. Er is niks veranderd. En misschien is dat wel een beetje jammer, want meer…