Op 66-jarige leeftijd debuteert Rollo White met Highway 81 Revisited (Powerful Thirst Music) en dat is een echte aanrader, vooral voor mensen die het ook jammer vinden dat Ronny Elliott geen albums meer maakt. Hij komt oorspronkelijk uit het zuiden van de Verenigde Staten, maar woont al bijna 40 jaar in New York. In zijn jongere jaren studeerde hij klassieke gitaar, waarna hij zijn heil zocht in avant-gardistische jazz en punk. In Washington DC speelde hij in een band die zich richtte op no wave en daarnaast jamde hij met uiteenlopende artiesten zoals Bad Brains. Eenmaal in New York verloor hij meer…

Darkening Green (Jalopy Records) komt precies op tijd. De titel van het debuutalbum van Kyle Morgan en Tamar Korn is ontleend aan een gedicht van William Blake en verwijst niet alleen naar het schemerende eind van de dag, maar ook naar het begin van de herfst, en als je nog verder denkt naar de fase van het leven waarin je meer naar achteren kijkt dan naar voren. Zó oud lijken Kyle en Tamar overigens nog niet, maar hun repertoire op Darkening Green bevat wel degelijk veel van vroeger. Liedjes die we kennen van Leonard Cohen, Everly Brothers, Carter Family, Gillian meer…

Hou op met me, hoor. Wil ik net beginnen met het recenseren van het in juli verschenen nieuwe album van Jesse Welles, Pilgrim (eigen beheer), blijkt dat de man uit Arkansas inmiddels alweer een, nee twéé nieuwe albums uitgebracht heeft. Het houdt niet op, dat zijn dus 5 platen alleen al in 2025. Wel, eerst Pilgrim dan maar eens. Deze plaat ligt in het verlengde van het in januari uitgebrachte Middle. 11 nummers, met bandbegeleiding opgenomen onder produktionele leiding van Eddie Spears. Sterke melodieuze nummers, een beetje rauw, met de akoestische gitaar als leidend instrument. Liedjes meer…

Gitaar, pedal steel, fiddle, mondharmonica, hier en daar een banjo en een mandoline, simpele percussie en bas, en daar gaan we. Joe Wunderle maakte met Here To Stay (Anti-Corp) zo’n album dat er altijd al geweest lijkt te zijn. Een stem die doet denken aan John Prine, misschien wat onvaster, of laconieker, en zelfgeschreven songs die aan alle hoofdstukken van het Amerikaanse liedboek lijken te zijn ontsproten: lichtvoetige walsjes (Sunken Ships, Until Time Intertwines Us Again, Walking Bell), opgewekte countrypop (Here To Stay), soepele countryblues (You Can Try), ingetogen ballads meer…

Dit jaar verschijnt er vooralsnog geen nieuwe plaat van Lucero, maar de liefhebbers van de band zullen ook gelukkig zijn met In The Heart Of The Mountain (Liberty & Lament) van Ben Nichols. De voorman van Lucero brengt 11 nummers die in het verlengde liggen van het werk van zijn z’n band. Iets rustiger wel, maar de ruige stem van Nichols maakt dat dit zeker geen kaarslichtmuziek is. Bovendien is er voldoende elektrische gitaar (van Cory Branan en Todd Beene) te horen. Het geluidspalet past bovendien mooi bij de overwegend donkere teksten. Een nummer waarin een houthakker meer…

All You Need Is Love, dat mag zo zijn, maar de vraag is of we ook een cover van dat overbekende nummer van The Beatles nodig hebben. De vraag stellen is hem beantwoorden. Misschien is het niet eerlijk om dit stukje nou juist te beginnen met dat nummer, want de andere negen liedjes op Fire & Honey (Blackbird) zijn allemaal van Rick Deering en Lisa Miller, die samen Wild Mountain Mystics vormen. Dat ze geloven in de liefde blijkt wel uit de songtitels: Love Takes Over The Night; What Our Love Can Do; Love Is The Law; Take My Love Forever. En het titelnummer Fire & Honey gaat er ook over, net als meer…

Onderweg in de auto zeg ik tegen mijn reis- en echtgenote: “Mooi, hè”. “Prachtig”, zegt ze. Ik kijk opzij en zie dat de tranen over haar wangen stromen. Zelf hou ik het ook niet helemaal droog. We luisterden naar Loneliness Of Love, dat te vinden is op het nieuwe album van Tami Neilson: Neon Cowgirl (Outside Music). Inderdaad, een prachtig nummer, een pianoballade, over verlies en ouder worden. En fantastisch gezongen. De 11 nummers op dit nieuwe album zijn sowieso een showcase voor de stem van Neilson. Op de opener Foolish Heart begint ze beheerst en nog wat ingetogen, maar meer…

Murray Attaway was zanger/gitarist en boegbeeld van Guadalcanal Diary, een alleraardigst bandje uit Georgia dat in de jaren 80 actief was. Na dat decennium besloot de band uiteen te gaan, een verstandige manier om de vriendschappen in stand te houden. Vier platen vol janglepop verschenen er op Elektra, maar de echt grote doorbraak bleef uit. Zulks moet je trouwens wel in het juiste perspectief plaatsen, want in die tijd ging het in popmuziek wel om andere verkoopaantallen dan tegenwoordig. Ga maar na, toen Attaway in 1993 zijn eerste en enige soloplaat maakte gaf Geffen de eerste 50.000 exemplaren van In Thrall gratis weg. Zo vaak zal Tense Music Plays meer…

Murry Hammond is mede-oprichter van Old 97’s. Van die al ruim dertig jaar actieve Texaanse formatie verscheen vorig jaar American Primitive. De bassist heeft meer pijlen op zijn boog. Hij maakt tijdens tournees ook deel uit van The Long Ryders en zal te horen zijn op het nog te verschijnen nieuwe album van die band. Ondertussen pakt hij uit met Trail Songs Of The Deep (Fluff And Gravy Records), zijn tweede soloalbum na I Don’t Know Where I’m Going But I’m On My Way uit 2008. Behalve op bas is Hammond te horen op gitaar, piano, mellotron en natuurlijk als zanger. Maar het album valt vooral meer…

Als ik op deze pagina’s zoek naar wat we eerder over Patty Griffin schreven, stuit ik op een leegte. Bijna niets is er te vinden over deze zangeres. Ja, veel verwijzingen naar haar en een stukje over haar optreden op TakeRoot in 2015, maar geen enkele recensie. In ieder geval niet sinds augustus 2009. Raar! Daar brengen we dan maar verandering in. Want Griffin heeft recent een nieuw album uitgebracht: Crown Of Roses (PGM/Thirty Tigers). Op de hoes zie je een foto van haar eerder dit jaar overleden moeder op dier huwelijksdag. Het nummer Way Up In The Sky gaat meer…