Wederom verwijzen we bij de naam van Noah Harris naar zijn pagina op Bandcamp, want een website heeft de singer-songwriter uit San Antonio niet. Dat zou een gebrek aan ambitie kunnen betekenen, maar ondertussen heeft hij met Life’s Work (eigen beheer) wel weer een fraai album afgeleverd. Garrett T. Capps produceerde het tweede werkstuk van zijn plaatsgenoot. Op Dust Bowl en Bad Debts valt in de melodie de invloed van Townes Van Zandt te ontwaren. Harris is geen man van grote gebaren, zijn ambachtelijke liedjes moeten het hebben van kleine finesses. In dat opzicht valt hij te meer…

Na een conceptalbum over buitenaardse wezens (The Light Saw Me uit 2021) biedt The Last Kings Of Babylon (Proud Souls Entertainment/Thirty Tigers) weer vertrouwde red dirt country uit Oklahoma. Met het elfde studioalbum zijn Jason Boland and The Stragglers terug bij producer Lloyd Maines die ze in 1999 hielp bij de eerste schreden op het stoffige pad. ‘Good intentions, they pave the road to hell’, klinkt het op Ain’t No Justice. Met een harde slidegitaar gaat het richting George Thorogood, maar het is de viool die tegen het einde alle aandacht opeist. Er zit trouwens ook nog een stukje orgelspel in meer…

Zes man (2 gitaristen, een toetsenist, en pedalsteelspeler, een bassist en een drummer), afkomstig uit Seattle maar vaak ‘on the road’. Dat is Smoker Dad. Begin dit jaar kwam hun tweede album, Hotdog Highway (eigen beheer) uit. Strakke southern rock, met dubbele gitaren, waar de geest van Duane Allman doorheen waait. Beetje hippie-achtig ook, zie daarvoor ook naar de hoes, ontworpen door Californiër Matt Adams. Die tegenstelling, tussen dat strakke en zweverige, zorgt ervoor dat de muziek van Smoker Dad echt iets toevoegt aan het genre. Veel nummers hebben het meer…

Er zijn artiesten die op hun 92e nog met een prachtig album voor de dag komen. Maar het kan nog gekker. De vorig jaar overleden Kinky Friedman verrast ons met Poet Of Motel 6 (Hardcharger Records): een overtuigend finaal hoogtepunt in zijn indrukwekkende oeuvre. Het zijn de laatste opnames van de legendarische Texas Jewboy en het is een waardig afscheid geworden. Friedmans muzikale verhalen laveren als vanouds tussen milde ironie, bijtend sarcasme, liefdevolle romantiek en meeslepende melancholie. Dat laatste bijvoorbeeld meteen in het titelnummer, een warme ode aan meer…

Jade Turner, een trots lid van de Misipawistik Cree Nation in de Canadese provincie Manitoba, moest het allemaal zelf uitvinden als singer-songwriter. Voorbeelden binnen de inheemse bevolking had ze nauwelijks. Maar gelukkig toch één iemand, de in blues en country actieve Crystal Shawanda. Met haar schreef ze Deadweight, het laatste nummer op Breathe (eigen beheer). Op die afsluiter rekent ze af met een verleden waarin ze vaak gepest werd. En dat doet ze met heel veel power, vocaal kan ze wedijveren met Sass Jordan. Het is een krachtige afsluiter van een album waarop ze zich kwetsbaar durft op te stellen. Daardoor meer…

“zo’n album dat niemand tegen de haren instrijkt, menigeen als plezierig zal ervaren en net niet bijzonder genoeg is om veel jaarlijstjes te halen”. Zo eindigde hieronder de recensie van het album van Julien Baker & Torres. Diezelfde conclusie kan getrokken worden bij Western Pleasure (Mom+Pop), het debuut van het Texaanse trio Chaparelle. Zella Day en Jesse Woods gingen samenzitten om songs te schrijven, werden ook in het dagelijks leven een stel en betrokken producer/musicus Beau Bedford bij het proces (van het songschrijven welteverstaan). Het leverde 10 fijne nummers op die tezamen met een meer…

In januari 2016 traden Julien Baker en MacKenzie Scott (artiestennaam Torres) voor het eerst samen op, in de fameuze Lincoln Hall in Chicago. Na afloop zeiden ze tegen elkaar: ‘Eigenlijk zouden we een countryalbum moeten maken.’ Door allerlei solo- en andere activiteiten duurde het nog bijna tien jaar tot eindelijk Send A Prayer My Way (Matador Records) het levenslicht zag. Pure country is het zeker niet geworden – denk meer aan americana met countrysmaak, dankzij de inbreng van banjo, fiddle en pedalsteel. Om de beurt nemen Baker en Torres het vocale voortouw. En ook al is het hun eerste meer…

Producer David Beck vraagt zich af of Cameron Allbright nou een betere zanger is of een betere songschrijver. En als hij het dan even weet, dan verrast de pas 23-jarige Texaan hem weer en weet hij het dus opnieuw even niet. Daar kun je je wat bij voorstellen tijdens het beluisteren van Any Part Of Life (eigen beheer), een debuut dat getuigt van grote klasse. De melodieuze liedjes zijn niets anders dan meeslepend. In de arrangementen van de jonge artiest uit New Braunfels dringt zich een vergelijking op met John Fullbright, zo volslagen gaat hij te werk. Het album begint met het zeer overtuigende titelnummer. De zang meer…

Dit is weer eens zo’n album waarvoor je het allemaal doet. Al die tijd die je stopt in het zoeken naar onbekend talent wordt de moeite waard als je zo’n album als dit ontdekt. Vooral als het na enkele keren beluisteren alleen maar beter wordt. Riot Of The Red (eigen beheer) is een prachtig werkstuk van de thans nog onbekende Lou Hazel. Hij woont in North Carolina en dit is zijn tweede proeve van bekwaamheid. Het eerste vijf jaar geleden verschenen album Carolina (Out Of My Mind) kwam trouwens uit onder de naam Chris Frisina. Hoe dan ook, deze singer-songwriter heeft iets speciaals, maar meer…

Tussen de tournees door is Sunny War thuis hard aan het werk. Dat moet ze van zichzelf, anders zet ze het op een drinken. Dus jaagt de singer-songwriter als een bezetene op de ideeën die ze heeft om die om te zetten in liedjes. Op de demo’s die ze dan maakt, speelt ze alle instrumenten zelf en daarna schrijft ze de teksten. Pas later betrok ze Andrija Tokic bij Armageddon In A Summer Dress (New West Records), die ook de producer was van Anarchist Gospel. Zware kost die lichtjes wordt verpakt van een vat vol tegenstrijdigheden, dat is de korte samenvatting van de recensie van dat vorige album. Met One Way Train begint meer…