Er zijn van die artiesten die je tekstueel moeilijk kunt volgen. Vaak ben je geneigd om dat dan maar weg te zetten als hoogdravend. Van de teksten van Joe Henry moet je ook echt studie maken om ze te kunnen doorgronden. En dan nog vraag je je af wat hij bedoelt. Welke kant hij op wil met zijn beelden. Op het tijdens de pandemie opgenomen All The Eye Can See (EarMusic/V2) is het niet anders. Maar hoogdravend zou ik het niet willen noemen. Henry weet met zijn door een uitgelezen gezelschap ingespeelde fijnzinnige arrangementen en zijn geknepen zang – diep vanuit het meer…

De vorige keer dat we een album van Gregory Page bespraken (One Way Journey Home), ging het over doedelzakken en fluitjes van een cent. In dit stukje over Modern Man (Interrabang Records) gaat het over de Omnichord. Dat wonderlijke begin jaren 80 door Suzuki ontwikkelde instrument is in feite een elektronische autoharp. Dat kun je ook wel zien aan de vorm. De autoharp hoort dankzij Mother Maybelle Carter bij de geschiedenis van de countrymuziek, maar dat betekent niet dat Page (zang, Omnichord) op dit samen met Jason Mraz (synthesizers) geproduceerde Modern Man in die meer…

Hopelijk gaat het helpen dat The Road To The Sky (Continental Song City) gewoon in de schappen van de betere platenzaak te vinden moet zijn, want Gwil Owen verdient wel wat meer aandacht. Hij is altijd veel te onbekend gebleven. Deze nieuwe worp liedjes maakt eens te meer duidelijk wat voor een vakman deze songschrijver en uitvoerend artiest uit Nashville is. ‘When the songwriter’s Gone, just listen to his songs’, klinkt het op When The Songwriter’s Gone. Om misverstanden te voorkomen: Gwil Owen is gewoon nog onder ons. En hij trakteert de luisteraar op een fijne portie funky rootsrock. Connected verbindt meer…

Bestaat er ook zoiets als Jason Isbell-moeheid? Isbellitis? Want ik denk dat ik daar last van heb. Het viel me op bij beluistering van Weathervanes.  (Southeastern). Normaal gesproken ben ik onder de indruk van de nummers van Isbell. Maar bij dit nieuwe album van Jason Isbell & the 400 Unit veer ik maar heel soms op uit mijn stoel. Bij het openingsnummer Death Wish, een aangrijpende song over hoe het is om met een depressieve geliefde te zijn en bij de twee rockers Save The World en in het bijzonder When We Were Close. Dat laatste nummer is een heerlijke stamper die uitnodigt om de volumeknop meer…

Hoeveel mensen in de Lage Landen zullen regelmatig iets van Gramercy Arms draaien? Dat zullen er toch niet meer dan een handvol zijn. Dat is jammer voor die overige 29 miljoen, want Dave Derby, de centrale man in het steeds wisselende collectief Gramercy Arms, maakt heerlijke liedjes. Denk Lloyd Cole, om maar eens een dwarsstraat te noemen. Niet toevallig trouwens, want Derby en Cole zijn goed bevriend en Cole schreef mee aan het openingsnummer (Yesterday’s Girl) van het nieuwe album van Gramercy Arms: Deleted Scenes (Magic Door Records). Denk verder: meer folkpop meer…

Wat een stem! Wat een plaat! Met Let ‘Em All Talk (Icons Creating Evil Art/NEWS) heeft Luke Elliot een overdonderend album gemaakt. Een werkstuk dat uitroeptekens verdient. Wie is deze man? Hij komt oorspronkelijk uit New Jersey, maar de Amerikaan heeft zijn basis al een tijdje geleden verlegd naar Oslo. In Noorwegen zijn ze namelijk gek op zijn gothic americana. En blijkbaar vindt Elliot er inspiratie voor grootse daden. Want groots klinkt het, vooral op het door Leiber & Stoller geschreven I (Who Have Nothing), bekend van Tom Jones, maar dat hier vooral vergelijkingen oproept met de eerste meer…

Een van de beste optredens op TakeRoot die ik ooit zag was het gezamenlijke optreden van Luke Doucet, Justin Rutledge en NQ Arbuckle. Dat was waanzinnig goed. Van laatstgenoemde is nu een nieuw album verschenen: Love Songs For The Long Game (Six Shooter Records). De Canadees Neville Quinlan (de NQ in NQ Arbuckle) heeft een heerlijke stem met rafelrandje. Bovendien is hij een begenadigd liedjesschrijver, zo blijkt maar weer eens op deze nieuwe plaat. Negen van de tien nummers zijn van eigen hand. In lyrische teksten beschrijft Quinlan moeilijke relaties meer…

Onder de bandnaam Loveflowers staat in kleinere letters americana. Daarmee wil de Zweedse band duidelijk maken in welke hoek ze te plaatsen zijn. Golden Leaves (Mile Music) is een ep met zes nummers (speelduur 26 minuten) die eerder alleen maar te streamen waren. Nu dus ook op cd. De americana van de band is keurig verzorgd. Ze noemen Daniel Lanois als invloed en dat hoor je enigszins aan de manier waarop dit is opgenomen, bijvoorbeeld aan de open structuur van het titelnummer. Leif Thörner en Yvonne Greiffe delen de leadvocalen. Crossing Ocean heeft een beetje een Oosters meer…

Soul met af en toe een lekker twangende countrygitaar, dat is wat er te vinden is op Lowland Brothers (Continental Song City) van Lowland Brothers. Dat is een band uit Frankrijk en nee, het zijn geen broers. Dat is overigens met wel meer brothers in de muziek het geval. Soul dus, dat hoor je op opener Sunburns In December direct aan de gitaarakkoorden. En aan de stem van Nico Duportal. Soul met twang, zelf noemen ze Roy Orbison, Curtis Mayfield, Creedence Clearwater Revival en Dan Auerbach als invloeden. Op Driftin’ klinken rollende gitaarakkoorden en een orgel op de achtergrond, waar ook een meer…

Eerlijk gezegd zit ik niet te wachten op britpop van Bobbo Byrnes. Maar dat is wel de beste omschrijving van hetgeen de Amerikaan te bieden heeft op October (eigen beheer). Hij heeft hier in het verleden al vaker zijn opwachting gemaakt. Meestal met pretentieloze barroomrock. Liedjes over het oneindige Amerika waar hij zijn ellebogen op een vettige toog legde, van Texaco naar Texaco reed om te overnachten in motels met neonverlichting. Dus deze koerswijziging is nogal een verrassing. Het album werd opgenomen in Berlijn en Dublin en Byrnes is onder de indruk van de pophistorie van de studio’s waar meer…