Voor de grap vroeg ik Chat GPT om een recensie te schrijven van Yesterday’s News van Robert Ellis. Er kwam een mooi geschreven stuk uit waarvan evenwel he-le-maal niets klopte! Dat bewijst maar weer eens dat AI ver van zaligmakend is. Of misschien kunnen ook de algoritmes de code van Robert Ellis niet breken. Yesterday’s News (Niles City Records) is namelijk een album dat in niets lijkt op het eerdere werk van de Texaanse singer-songwriter. Niet op de uitbundige pop van Texas Piano Man (2019) en niet op de americana van Robert Ellis (2016) en meer…

Erg origineel is het idee om countryartiesten de nummers van The Rolling Stones te laten uitvoeren niet. Voor producer Robert Deaton uit Nashville was zulks niettemin een missie en hij stak er jarenlang alle energie in. Stoned Cold Country – A 60th Anniversary Tribute To The Rolling Stones (BBR Music/BMG) is het resultaat van zijn werk. En het is toch grotendeels te danken aan Deaton dat het project geslaagd is. Zijn rol als producer heeft hij namelijk op knappe wijze vervuld. Want al die nummers behouden dat toch altijd wat rafelige randje dat de Stones juist tot zo’n meesterlijke band maakte. Of meer…

Adam Reichmann en Todd Schnitzer speelden rond de millenniumwisseling in de band Nadine. Albums van die band uit St. Louis, Missouri, kwamen (ook) uit op het Duitse label Glitterhouse, dat rond die tijd een prima leverancier was van altcountry. Reichman en Schnitzer beginnen met One Adam One aan een nieuw hoofdstuk. Where Do I Begin (Die Trying Records) is een ep van 18 minuten, die we wegens het verleden van de twee toch net iets meer aandacht geven dan een plekje in een roundup. De altcountry van destijds is in een wat moderner jasje gestopt. Naast (soms lichtjes vervormde) gitaren is meer…

Je kunt niet alles horen. Zo heb ik Band Of Heathens altijd een beetje links laten liggen. Het kwam er gewoon niet van, ondanks het feit dat ook op deze site lovende recensies werden geschreven, vooral van de vroegere albums van meer dan 10 jaar geleden. Misschien dat de titel van het nieuwe album, Simple Things (wel al in maart uitgebracht, op eigen label), me meer aansprak en dat die daarom al heel wat rondjes hier gedraaid heeft. Ed Jurdi en Gordy Quist, de kernleden van dit zootje heidenen, toveren tien makkelijk in het gehoor liggende nummers uit hun hoed. De kracht van Simple Things meer…

Love In The Dark is de opvolger van Cotton Fields And Blood For Days, het album dat Abe Partridge in 2018 uitbracht (recensie). De man, afkomstig uit Alabama, begon ook vijf jaar geleden al met het opnemen van een aantal nummers van dit nieuwe album, maar kwam er het een ander tussen (we weten allemaal wel wat). Op deze plaat word je meegenomen in de wondere wereld van Partridge, die naast muzikant ook beeldend kunstenaar en podcaster is. In die laatste hoedanigheid heeft hij (zelf voormalig predikant) zich verdiept in de religieus muzikale wereld van het zuiden van de VS. Zo is ook meer…

Op 1 mei overleed de Canadese singer-songwriter Gordon Lightfoot. Zijn dochter Meredith Moon treedt in zijn voetsporen met Constellations (True North Records). Tot voor kort wilde ze eigenlijk geen ruchtbaarheid geven aan het feit dat ze een beroemde vader had. Ze veroverde het publiek op haar eigen manier met een vorm van folkpunk. Door filmpjes op YouTube te bekijken had ze zichzelf geleerd om banjo te spelen. Als een zigeuner trok ze over de wereld, alleen of met een band. Liften deed ze veelvuldig, maar meeliften op het succes van haar vader stond haar tegen. Vorig meer…

Als tiener stond Jono Manson in de jaren 70 hele nachten op de kleine podia van de bars in New York en in de jaren 80 behoorde hij er tot de lokale helden van het livecircuit. Uit die tijd kent hij ongetwijfeld Eric Ambel, een van de vele gasten op Stars Enough To Guide Me (Blue Rose Music). Ambel maakt zijn opwachting op The Further Adventures Of Goat Boy And The Clown, een van de hoogtepunten op het album. Met blazers en honky tonk piano is het onvervalste rock-’n-roll in het straatje van de Stones circa Exile On Main Street. Niet in het minst door het gitaarwerk van Ambel. Manson woont al een hele meer…

Ha, weer een lekker plaatje van Country Westerns: het met een best lelijke hoes getooide Forgive The City (Fat Possum). Er zijn in vergelijking met het ook hier besproken debuut wel een aantal wijzigingen. Violiste Sabrina Rush is vervangen door bassist Jordan Jones. En het geluid van de band is nog wat meer punky dan op de voorganger. Twaalf nummers in net dertig minuten; dat past er ook wel bij. Vooral Grapefruit, Cussin’ Christians en opener Knucklin’ zijn daar voorbeelden van. De overige nummers vallen in het pulletje stevige (country)rock, gezongen door Joey Pluckett, die gelet op zijn stem meer…

Het eerste titelloze album van Sunken Lands begint geweldig; een elektrische gitaar hakketakt het nummer open, hierna vallen de ritmesectie en een orgel in waarna Edwin Jongedijk begint te zingen. We Take It For Granted, zo heet het nummer en het gaat over, hé… the sunken lands, waarmee de oude veengebieden in Zuidoost Groningen en Drenthe worden bedoeld. Jongedijk was in het verleden voorman in de americanaband Taneytown en bracht ook muziek uit in de Groningse taal. De meeste nummers van Sunken Land zijn echter geschreven door meer…

Dit is de eerste keer dat we het over The Nude Party hebben op deze site. Toch is Rides On (New West Records / V2 BeNeLux) al het derde album van dit gezelschap uit upstate New York. Dit plaatje bevalt dermate goed dat het scoren van die eerste twee albums een logische vervolgstap lijkt. Maar eerst deze vaker draaien. Garagerock uit de jaren 60 vormt de basis voor de uiterst opwindende vorm van americana van dit zestal (inmiddels zijn ze met zijn zevenen). Word Gets Around is rootsrock met een beetje slidegitaar en op het eind een koortje dat de tijden van The Mamas & The Papas terughaalt. De meer…