Jaja, zo heb ik de kanaries nog nooit horen zingen. Raadselachtige openingszin om de aandacht te trekken. Maar waar gaat het hier om? Red Beard! Dat is een band met een geweldige zanger, en ze maken southern rock. Die Trying (Peermusic) is hun vijfde volwaardige plaat. Het biedt negen toffe songs. Groots geluid, lekkere gitaren, tinkelende piano, loeiend orgel en goed gezongen, ook van de achtergronddames die hier en daar te horen zijn. Maar hoe zit dan met die kanaries? Wel, Red Beard komt uit… Gran Canaria. Jaime Fleitas is de roodbaardige zanger, Bernie Ortega de toetsenist, Jeremías Lobos de drummer, David Alvarado meer…

Carolyn Mark zit altijd wel ergens in het collectieve achterhoofd van de americanawereld. De Canadese (met Oostenrijkse roots) werd vooral bekend als partner van Neko Case in het duo The Corn Sisters, maar dat was alweer even geleden; in 2001. Ja, dat ze daarna regelmatig soloplaten uitbracht wisten we wel. In 2013 bespraken we hier nog The Queen Of The Vancouver Island. Maar later plaatwerk haalde deze site niet. Voor Off Season (eigen beheer) ruimen we weer graag plaats in. Ook hier is weer sprake van tijdens de coronaperiode opgenomen liedjes. Dat hoor je al in meer…

Pancho And Lefty, Part II is een liedje dat meer in het verlengde ligt van Richmond Fontaine dan Townes Van Zandt. Is dat een teleurstelling? Geenszins, eigenlijk staat het gewoon op zichzelf, want Mike Spine schrijft alleraardigste liedjes. Guided By Love (Global Seepej Records) van Mike Spine And The Underground All Star Band is een geslaagd album met enkele verrassende hoogtepunten. Zo begint Tears Of Mexico met een flamencogitaar, waarna het zich ontwikkelt tot een fijn werkje dat als in een spaghettiwestern south of the border gaat. No Man’s Land speelt zich met twangende gitaarnoten af in meer…

Blue Highways, dat was dat prachtige boek over het platteland van de VS waarmee William Least Heat Moon begin jaren 80 doorbrak. Wellicht dat het ook de broers Jack, Callum en Theo Lury inspireerde voor hun groepsnaam. Er is een niche tussen Bruce Springsteen en The Gaslight Anthem en vanuit die plek laten The Blue Highways hun tweede album, Out On The Line (eigen beheer), los. Elf nummers deels opgenomen in het ouderlijk huis in het noorden van Londen en deels in de Summerland Studio van technicus/producer Lewis Fowler. Callum zingt en speelt gitaar en toetsen, Jack is meer…

We hebben hier een klein AmericanaUK feestje, dat wil zeggen dat we in een betrekkelijk korte periode een aantal americana-albums uit het VK zullen bespreken. Na Matt Owens is het nu de beurt aan het schitterende Beautiful World (eigen beheer) van The Vagaband, een gezelschap rond zanger/multi-instrumentalist Jose McGill en toetsenist Gregory Cook. Op dit nieuwe album staan 11 songs, opgenomen tussen 2019 en 2021. Het album opent met I’m Not For You, een prachtig duet tussen McGill en zangeres Yve Mary B. Twee stemmen die heerlijk contrasteren. En met meer…

Sing Me A Happy Song is het laatste nummer van het album Bourbon & Bad Decisions (eigen beheer) van de uit New Orleans afkomstige Drew Young. In zekere zin heeft hij zelf aan die opdracht voldaan, want de Amerikaan wil vooral duidelijk maken dat zijn beslissing om de drank te laten staan hem in alle opzichten goed heeft gedaan. Sinds de lockdown staat hij daardoor anders in het leven. Positiever. En de liedjes komen sindsdien tot hem zonder dat het moeite kost. De twaalf liedjes brengen niet alleen maar blijheid, want hij kijkt ook terug op de tijd dat zijn leven nog in het teken stond van Bourbon And Bad Decisions. Maar meer…

De liedjes van Doug Paisley op Say What You Like (Outside Music) zijn verraderlijk licht van toon, want onder dat laagje vernis schuilt een wereld van ongemak. Almost valt door de lap steel en akoestische gitaar te situeren op Hawaï, maar de luchtige toon wuift langs gevoelens van diepe onzekerheid. ‘Almost was somebody to someone who loved me’, zingt hij. Zonder ook maar een spoortje zelfbeklag in zijn stem. Hij schrijft over emoties, maar zet ze nergens extra aan. Hij deelt zijn diepste gevoelens, maar houdt ze tegelijk op afstand door zijn voordracht. Dat klinkt afstandelijk, maar is het toch ook weer meer…

Als tegen het einde van The Spiral Season twee vloeiende gitaarlijnen samenkomen en schaduwen werpen, dan is dat een mooi soort lichtpunt in de donkerte. Maar de weg ernaartoe is nogal hoogdravend. Dat dubbele gevoel gaat niet weg op Nothing Special (Ato Records), het eerste soloalbum van Will Sheff, al twintig jaar de baas over Okkervil River. Daar was hij aan toe na het overleden van bandlid en goede vriend Travis Nelsen. Dit album gaat over dat verlies. En over de verhuizing van Texas naar Californië, waar Sheff inspiratie vond in de nieuwe omgeving. Dat zijn overigens wel feiten die je uit meer…

Toen de bekende band Noah & the Whale in 2015 ophield te bestaan, gingen de diverse leden daarvan hun eigen weg. Gitarist Fred Abbott kwamen we hier al tegen met zijn nieuwe project Orphan Colours (recensie). Bassist Matt Owens begon een solocarrière en bracht in 2019 een eerste album uit: Whiskey & Orchids. Zijn derde soloplaat, Beer For The Horses (eigen beheer), verscheen in oktober van vorig jaar, maar is bijzonder genoeg om hier alsnog te bespreken. Eigenlijk is dit Beer For The Horses geen soloproject want het werd opgenomen en uitgebracht door meer…

Auto’s stelen. Vechten in de kroeg. En dus de bak in. Nummerplaten maken. Born A Bad Boy, aldus Crosby Tyler zelf. Don’t Call The Law On Me (eigen beheer) staat vol met dit soort liedjes. Op de titelsong zingt hij dat hij het allemaal niet zo heeft bedoeld, nadat hij heeft laten weten dat hij een oudere kerel die hij met een voormalig liefje zag een flinke aframmeling heeft gegeven. Maar hij komt tot inkeer op Stop Being An Ol’ Redneck. De teksten zijn net zo cartoonesk als de hoestekening. Het is honky tonk met steelgitaar en Telecaster en best aardig voor een feestje in ‘the next one-horse town / Population 250 / Sitting meer…