Still Life (Merge) is het nieuwe album van de Texaanse zangeres Carson McHone. En het is een heel anders klinkend album geworden dan de voorganger, die we hier ook bespraken. De elf nummers rocken en poppen veel meer dan op Carousel. Niet gek als je bedenkt dat de nieuwe plaat werd geproduceerd door Daniel Romano. En niet alleen geproduceerd. McHone (gitaar en zang) en Romano (bas, drums, gitaar, zang en percussie) zijn eigenlijk de enige twee musici die de plaat hebben volgespeeld. Alleen Mark Lalama (toetsen en accordeon) en David Nardi (saxofoon) leveren nog meer…

Scott Martin brengt zijn softrock op smaak met snaarinstrumenten uit de bluegrass. Vooral de dobro van Ed Berghoff is bepalend op een aantal nummers van Corner Of The World (eigen beheer). Martin was ooit een veelbelovende singer-songwriter in Los Angeles, maar een ongeluk tijdens het klimmen in de bergen maakte een einde aan zijn aspiraties. Totdat hij na een periode van 25 jaar toch weer de draad oppakte. Dit is zijn tweede album sinds zijn comeback. Hij woont tegenwoordig in Austin, Texas, maar de invloed van Laurel Canyon aan de westkust is nog zeer aanwezig. Denk dus aan Jackson Browne. En meer…

In de bio op de website van Dave Desmelik staat het zinnetje ‘no sugar coating involved’ en dat is helemaal juist als het gaat om zijn nieuwste werkstuk Clues Of My Existence (eigen beheer). Over de in Brevard, North Carolina, wonende musicus schreven we vorig jaar in een recensie van The Calendar Album dat zijn nummers te situeren zijn bij de oorsprong van altcountry. Dat geldt evenzeer voor dit sterke album. Ga maar na, die zang op opener What If? herinnert sterk aan Granfaloon Bus. En voor wie dat niets zegt, denk dan maar in de richting van Jay Farrar. Zo’n nummer als The Farce heeft het fatalisme dat meer…

Wie van prachtig zingende vrouwen houdt is bij Jess Jocoy aan het goede adres. Deze zangeres, afkomstig uit Bonney Lake (in de staat Washington, ten zuiden van Seattle), maar thans wonend in Nashville, maakt met Let There Be No Despair (eigen beheer) haar tweede album. In de nummers daarop staat die stem van Jocoy ook echt centraal en dat is een goede keuze want er valt daaraan veel te genieten. Helder, krachtig en met een heel klein beetje “haziness” indien nodig. Soms, zoals in het meeslepende titelnummer, voegt producer Brandon Bell, daar voor het dramatisch meer…

Op het geschiedenislesje in de liner notes van Then & Now (eigen beheer) van The North Star Band valt wel het een en ander af te dingen. Manager Jimmy Patterson was eind jaren 70 al betrokken bij de loopbaan van deze band uit de Amerikaanse staat Maryland en hij stelt dat rond die tijd de horror van disco en de ravage van punk de echte liefhebbers van muziek uit het veld hebben geslagen. Vervolgens roemt hij de countryrockers die de fakkel van authenticiteit brandend hielden. In zijn opmerking over de ‘horror van disco’ ga ik volledig mee, ook al kun je daar meer…

Veerkracht is een goed thema voor een album van een singer-songwriter. Immers, gaan bijna alle liedjes daar niet over? Moeilijkheden overwinnen. Je staande houden. Josie Bello legt op het titelnummer van Resilience (eigen beheer) uit dat ze aan zichzelf wil werken, maar dat ze niet alles in het werk zal stellen om de omstandigheden te veranderen. Sommige dingen moet je ook laten lopen. Op Rising zingt de in Huntington, New York, gevestigde Bello over de discriminatie van een jochie met een andere kleur die door zijn leeftijdgenoten wordt buitengesloten. Haar zang is hier krachtig als meer…

Heerlijk is het eerste nummer van de eerste volwaardige plaat, Lost Highway, van The Actual Goners. The Actual Goners is een duo gevormd door de liedjesschrijvende zanger-gitaristen, Duncan Symonds en Tristan Armstrong, uit Toronto, die sinds 2017 samen optrekken. Op dit album krijgen ze steun van een negental andere muzikanten die in wisselende samenstelling invulling geven op drums, bas, toetsen en tamboerijn (!). Één van die negen is Aaron Goldstein (Daniel Romano, Espanola), die het album ook produceerde. Maar even terug naar dat eerste nummer, getiteld Molasses. Dat meer…

Het Canadese trio The Slocan Ramblers speelt op Up The Hill And Through The Fog (eigen beheer) bluegrass zoals de hippies dat deden in de beginjaren van de countryrock. Dat betekent dat ze echte liedjes brengen, geschreven door Darryl Poulson (gitaar, zang), Adrian Gross (mandoline, mandola, zang) en Frank Evans (banjo, zang). Afwisseling genoeg dus. Charles James (bas, zang) zorgt ervoor dat de boel vooruit gaat met zijn voortduwende aanslag. Naast de eigen liedjes doen ze ook nog A Mind With A Heart Of Its Own, geschreven door Tom Petty en Jeff Lynne. Snow Owl, Platform Four en meer…

Nee, het is niet de hooikoorts waarom ik soms vochtige ogen krijg bij beluistering van American Heartbreak (Warner) van Zach Bryan. Het zijn de teksten van deze 26-jarige Amerikaanse singer-songwriter die me beroeren. Het is hem gelukt. Op zijn eerste album voor de grote platenmaatschappij, zijn eerste album dat hij ook in een gewone studio (Electric Lady in New York) opnam, schiet hij keer op keer raak. En het is nogal een album; met 34 nummers in net iets meer dan twee uur (een dubbel-cd of een 3-dubbelalbum op vinyl). Natuurlijk waren de verwachtingen meer…

Met zijn romp, hoofd en armen verkeert Garrett T. Capps in de ruimte op het hoesje van People Are Beautiful (Spaceflight Records/Sonic Rendezvous), maar met zijn benen houdt hij contact met de aarde. Dat is een aardige weergave van wat de Texaan te bieden heeft op zijn nieuwste worp liedjes. Want echte liedjes zijn het, ook als een modulaire synthesizer sterrensporen trekt over en dwars door de melodie. Samen met zijn band NASA Country doet Capps weer verslag van belevenissen die zich in het buitenaardse afspelen. Maar als hij begint te zingen, trekt hij je onherroepelijk mee naar zijn universum, dat toch meer…