Voor de reeds lang trouwe lezers van deze website is Kelly Pardekooper geen nieuwe naam. De singer-songwriter maakte vooral in het eerste decennium van dit millennium indruk met de albums die hij uitbracht. Het is, denk ik, ook 15 jaar geleden dat ik in een sneeuwstorm een optreden van hem bezocht in de wouden van Hollandse Rading. De man is echter altijd muziek blijven maken, hoewel hij de laatste jaren zijn aandacht wat meer verlegde naar liedjes voor tv-series. In dit nieuwe voorjaar brengt hij echter weer een mini-album uit, getiteld Autumn (eigen beheer). Daarop 7 nummers, als vanouds meer…

Met het coversalbum Introcing Karl Blau had de muzikant uit het in de staat Washington liggende Anacortes veel succes in 2016. Hij kon er zelfs uitgebreid mee door Europa touren. Het was wel een afwijkend album in het oeuvre van de do it yourself-artiest, dat inmiddels al meer dan 50 albums omspant. Love & Harm (eigen beheer) is een soort vervolg op Introducing, ware het niet dat het hier een om album met hoofdzakelijk originele nummers gaat. Maar wel duidelijk met dezelfde sfeer, een sfeer die je zou kunnen krijgen door Charley Crockett deel te laten uitmaken van het oude Lambchop meer…

Margot Merah noemt Take Heart (eigen beheer/Sonic Rendezvous) een nooit gekoesterde wens die in vervulling ging. Haar drukke leventje met Sophie Janna als folkduo The Lasses was door de coronapandemie tot stilstand gekomen. Enthousiaste reacties op enkele onlineconcerten die ze solo deed, brachten haar op het idee voor deze plaat. Samen met de Schotse multi-instrumentalist Alan McLachlan, bekend van The Scene en Sjako!, begon ze eraan. Maar Merah werd ernstig ziek en ging een onzekere tijd tegemoet. McLachlan werkte ondertussen door aan de opnamen en voegde banjo, mandoline, piano, dobro en meer…

Met haar trillende stem die hoge registers zoekt, zal Anna Ash niet iedereen kunnen bekoren. En met doorsnee country heeft Sleeper (Black Mesa Records) weinig van doen. Ook niet van het alternatieve soort. De capriolen van haar kopstem zijn eerder te vergelijken met het volstrekt unieke oeuvre van de Peruaanse zangeres Yma Sumac (1922-2008). Niet alleen de manier van zingen van Ash is bijzonder. De instrumentatie sluit daar naadloos op aan. De blazers en het kantige spel brengen op Popularity een niet alledaagse vorm van soul. Orgeltje eronder. Ash komt uit de noordelijke staat Michigan, maar meer…

In de recensie van Eric Bolander’s vorige plaat, The Wind, schreven we dat de strijkers die hij in zijn songs gebruikt in eerste instantie helemaal niet opvallen. Op zijn nieuwe plaat, Can’t Get There From Here, ligt dat iets anders. An Introduction, waarmee afgetrapt wordt, is namelijk een kort stukje puur cello. En ook op andere nummers is het strijkwerk van Seth Murphy uitdrukkelijk(er) aanwezig, zoals in een van de prijsnummers Cold Men, dat Bolander schreef in protest tegen de slechte behandeling van mijnwerkers in zijn thuisstaat Kentucky. In het uitbundige en meeslepende Beggin’ For Change meer…

Tony Kamel, een naam waar je, als je ‘m op z’n Nederlands uitspreekt, best om kan lachen. Maar met Back Down Home, het debuut van Kamel, hoef je niet te lachen, hoor. Dit is heel degelijke southern americana, uitgebracht op het label van Bruce Robinson, The Next Waltz. Doet wel denken aan iemand als Grayson Capps. Een beetje hese stem en opererend in een reeks van stijlen, maar iets minder intens als Capps. Gulf of Mexico-muziek. De in Houston geboren Kamel zingt er ook over in Slow On The Gulf. Er wordt op die kustwateren ook gesurft natuurlijk, maar wat doe je als je dat met het meer…

Hé, een nieuw album van Sarah Borges. Ditmaal zonder haar begeleiders The Broken Singles. Tsja, die pandemie, hè. Voor dit nieuwe album ging Borges thuis in Boston, met een akoestische gitaar, in de kast zitten voor de rudimentaire opnames van 10 nummers. Die stuurde ze naar haar vaste producer Eric Ambel met het verzoek er echte songs van te maken. Hij zocht er de juiste mensen bij die hun bijdrages instuurden. Zo kwam met het nodige knip- en plakwerk het toepasselijk getitelde Together Alone (Membran) tot stand. En het is op deze manier nog best wat geworden. Je meer…

Kijk nu alleen al eens naar die hoes van The Architect (Garment District Records), die is toch prachtig? Alleen daarom al verdient David James Allen een ster. Nee hoor, die vier sterren komen de Canadees voor dit album volledig toe op grond van de songs die hij ten gehore brengt. Die zijn stuk voor stuk (10) de moeite waard. Laten we het rootsy pop noemen, maar dan wel behoorlijk rootsy. Allen had in zijn twintiger jaren behoorlijk wat met zichzelf te stellen, in psychisch opzicht. Die tijd ligt nu achter hem, hij is gelukkig, maar hij weet die ervaringen uit het verleden wel goed meer…

De Zweedse Sofie Livebrant heeft acht gedichten van Emily Brontë op muziek gezet. Oude Britse folk past het best bij dat vaak in wanhoop gedrenkte werk van de Britse schrijfster die leefde van 1818-1848. Weep The Time Away (Rootsy Music/V2) is een uiterst sfeervol werkstuk geworden. Livebrant (zang, gitaar) werkte nauw samen met producer Johan Lindström (gitaar, pedal steel, bas, synthesizer, orgel, piano, zang). Na het als een zucht voorbijtrekkende Mayflowers, valt op Shall Earth No More Inspire Thee vooral het fraaie gitaarspel op. Het voelt aan als oudere folk, maar de combinatie van meer…

Na Mariosa Delta uit 2017 weer eens een nieuw album van Fred Wickham. Als Fred Wickham Caravan deze keer. Met zijn oude maatje Richard Burgess met wie hij ruim twintig jaar geleden al altcountry maakte in de band Hadacol. Town Without Soul (Black Site/Sonic RendezVous) biedt wederom country van het alternatieve soort, met af en toe fijne scheuten soul. Dat laatste vooral als er blazers om de hoek komen kijken. Zoals dat het geval is in Just Because You Can. De gastrol van zangeres Angela Hacker helpt daarbij ook. En met een trage tik op de rand van het drumstel weet je ook altijd precies meer…