Sam Lewis heeft zich bij Martin Harley en Daniel Kimbro gevoegd voor een aangenaam en vooral uiterst relaxed album. Op Harley Kimbro Lewis (eigen beheer) duiken de drie vooral in het verleden. Op Grey Man doen Harley Kimbro Lewis dat zoals Ry Cooder het ook kan. Met respect voor oude tradities en andere culturen. Geen moment oubollig. Het album herinnert ook aan het werk van iemand als Brendan Croker. Neighbors is een grappig liedje over buren die het niet leuk vinden dat ze buren hebben. De Engelsman Harley bracht zijn blues de hele wereld over tijdens avontuurlijke reizen. Kimbro komt meer…

De titel van Neon Dream (eigen beheer) komt uit het liedje Austin Motel, waarmee het album opent. Audrey Spillman kijkt op het nummer terug op de tijd dat ze haar man Neilson Hubbard leerde kennen. De twee reden van Nashville naar Austin om daar wat gerepareerde apparatuur voor in de studio op te pikken. Spillman kende de stad nog niet en ze hadden er een geweldige tijd. De akkoorden glijden langs het neonlicht. Een en al warmte. De intieme sfeer blijft op de meeste nummers behouden. Alleen met de stampende jazzrock van Breakthrough breekt ze daar even doorheen. Ze besluit met meer…

Kees Prins, Paul de Munnik en JP den Tex trekken door het land met het theaterprogramma De Vertalingen. Ze spelen dan nummers van Bob Dylan, Joni Mitchell, Lou Reed, Tom Waits, Robbie Robertson en Neil Young. In het Nederlands dus. Die nummers staan ook op het op Vlieland opgenomen De Vertalingen – 11 iconische popsongs (Cavalier Recordings/Comme Les Chansons). Elf stuks op lp en eentje extra op cd. The Weight van The Band heet hier De Last. En Cinnamon Girl van Neil Young komt langs als Meisje Kaneel. Toch raar dat je pas met zo’n vertaling beseft meer…

Het had zo maar helemaal verkeerd kunnen aflopen met Duquette Johnston. Nadat hij even na de millenniumwisseling uit het redelijk succesvolle Verbena stapte, een band die ooit met Foo Fighters tourde, verloor hij zich in drugsgebruik. Hij belandde in de gevangenis en besefte dat al die shit niet nodig was om goede muziek te maken. De uit Alabama afkomstige Johnston kreeg na drie soloalbums echter te maken met nieuw onheil. Zijn vrouw werd in 2014 na de geboorte van een zoontje ernstig ziek. The Social Animals (Single Lock Records) gaat over hoop houden. Johnston zorgde voor zijn gezin dat hij door meer…

De naam van Roman Giberson staat op een affiche voor het Wild Hare Music Festival in Oregon, waar verder alleen maar interessante artiesten optreden. Die moest dus even gecheckt worden. Blijkt dat hij vorig jaar een album heeft uitgebracht dat de moeite zeker waard is. Op het festival staat hij als Roman Giberson & the Long Haul, maar het ongetitelde album (Loaded Trucker Music) staat gewoon op naam van Giberson zelf. Daarop staan 12 songs waarop hij laveert tussen country, rock en ja, ook countryrock. Een klein beetje zoals Chris Stapleton dat doet. En gelijk Stapleton zit er meer…

De wereld staat in brand. Turn Up The Heat, zo heet het nieuwe album van het Amsterdamse gezelschap Tennessee Studs. Het titelnummer dat begint als de soundtrack van een spannende western* maar al gauw overgaat in een soort Appallachian countryfolknummer, ziet meer op de ecologische uitdaging voor de aarde maar zou evengoed kunnen gaan over de manier waarop we de beschaving bedreigen met oorlog en terreur. Een mooie binnenkomer. De Studs bestaan uit een Zweed, een Amerikaan en drie Nederlanders. Na hun vorige album, See You Around (2016), heeft er één meer…

Ook distributeurs en promotors hebben enorme last van de nieuwe regelgeving voor postpakketjes uit landen buiten de EU. Zo bleef een doos vol exemplaren van You Don’t Really Know Me (Black Mesa Records) van de Amerikaan Tim Easton maanden ergens bij PostNL opgeslagen. Kan de politiek geen einde maken aan deze waanzin? Artiesten zijn de dupe. Muziekliefhebbers zijn de dupe. Onbekende artiesten opsporen en die dan vragen om een exemplaar om te recenseren is er niet meer bij. Dat kost veel te veel geld namelijk. Het is ronduit absurd dat je moet betalen om post uit het buitenland in ontvangst meer…

Twee jaar geleden bespraken we hier het 5-sterren soloalbum van Benjamin Tod. Nu is het de beurt aan Glory (Anti-Corporite Music) van de Lost Dog Street Band. Dat is de groep die Tod vormt met zijn levenspartner Ashley Mae (fiddle en zang) en Jeff Loops (staande bas). De 10 nummers, in 40 minuten, zijn allemaal van de hand van Tod en beschrijven zijn wederopstanding na diep in de put te hebben gezeten. Dat het geen makkelijke gang is geweest mogen wel duidelijk zijn. Uit het openingsnummer Until I Recoup (Glory 1): Hey say it ain’t easy I know that’s the truth/ That hard livin’ crown meer…

Mind over Manners van Rob Aldrige & the Proponents is een album met een gitzwarte rand. Het album is het muzikale afscheid van bassist Stone Anderson, samen met Rob Aldridge de motor van de Proponents. Stone overleed in april 2021 aan een overdosis drugs. Op het moment van  overlijden was Anderson 27 jaar jong. Cynisch; ik betwijfel of je opgenomen wordt in de club van 27 wanneer je overlijdt voordat je muzikaal bent doorgebroken. Enige naamsbekendheid bij het brede muziek publiek is wellicht aan te raden. Maar goed, de samenwerking tussen Rob Aldridge en meer…

De muziek van The Jazz Butcher is zo Brits als wat. En toch misstaat veel van zijn oeuvre niet in een voornamelijk met americana gevulde platenkast. Net zoals dat bijvoorbeeld het geval is met de albums van Billy Bragg en Mekons. The Highest In The Land (Tapete Records) is een afscheid. The Jazz Butcher was een band rond de persoon Pat Fish, die vorig jaar op 63-jarige leeftijd overleed. Hij moet gevoeld hebben dat zijn einde nabij was, hij was onder behandeling voor kanker. ‘My hair’s all wrong / My time ain’t long / Fishy go to heaven, get along, get along’, zingt hij op Time. Pop, rock, postpunk, rockabilly, meer…