In de bio op de website van Dave Desmelik staat het zinnetje ‘no sugar coating involved’ en dat is helemaal juist als het gaat om zijn nieuwste werkstuk Clues Of My Existence (eigen beheer). Over de in Brevard, North Carolina, wonende musicus schreven we vorig jaar in een recensie van The Calendar Album dat zijn nummers te situeren zijn bij de oorsprong van altcountry. Dat geldt evenzeer voor dit sterke album. Ga maar na, die zang op opener What If? herinnert sterk aan Granfaloon Bus. En voor wie dat niets zegt, denk dan maar in de richting van Jay Farrar. Zo’n nummer als The Farce heeft het fatalisme dat meer…

Wie van prachtig zingende vrouwen houdt is bij Jess Jocoy aan het goede adres. Deze zangeres, afkomstig uit Bonney Lake (in de staat Washington, ten zuiden van Seattle), maar thans wonend in Nashville, maakt met Let There Be No Despair (eigen beheer) haar tweede album. In de nummers daarop staat die stem van Jocoy ook echt centraal en dat is een goede keuze want er valt daaraan echt veel te genieten. Helder, krachtig en met een heel klein beetje “haziness” indien nodig. Soms, zoals in het meeslepende titelnummer, voegt producer Brandon Bell, daar voor het dramatisch meer…

Op het geschiedenislesje in de liner notes van Then & Now (eigen beheer) van The North Star Band valt wel het een en ander af te dingen. Manager Jimmy Patterson was eind jaren 70 al betrokken bij de loopbaan van deze band uit de Amerikaanse staat Maryland en hij stelt dat rond die tijd de horror van disco en de ravage van punk de echte liefhebbers van muziek uit het veld hebben geslagen. Vervolgens roemt hij de countryrockers die de fakkel van authenticiteit brandend hielden. In zijn opmerking over de ‘horror van disco’ ga ik volledig mee, ook al kun je daar meer…

Veerkracht is een goed thema voor een album van een singer-songwriter. Immers, gaan bijna alle liedjes daar niet over? Moeilijkheden overwinnen. Je staande houden. Josie Bello legt op het titelnummer van Resilience (eigen beheer) uit dat ze aan zichzelf wil werken, maar dat ze niet alles in het werk zal stellen om de omstandigheden te veranderen. Sommige dingen moet je ook laten lopen. Op Rising zingt de in Huntington, New York, gevestigde Bello over de discriminatie van een jochie met een andere kleur die door zijn leeftijdgenoten wordt buitengesloten. Haar zang is hier krachtig als meer…

Heerlijk is het eerste nummer van de eerste volwaardige plaat, Lost Highway, van The Actual Goners. The Actual Goners is een duo gevormd door de liedjesschrijvende zanger-gitaristen, Duncan Symonds en Tristan Armstrong, uit Toronto, die sinds 2017 samen optrekken. Op dit album krijgen ze steun van een negental andere muzikanten die in wisselende samenstelling invulling geven op drums, bas, toetsen en tamboerijn (!). Één van die negen is Aaron Goldstein (Daniel Romano, Espanola), die het album ook produceerde. Maar even terug naar dat eerste nummer, getiteld Molasses. Dat meer…

Het Canadese trio The Slocan Ramblers speelt op Up The Hill And Through The Fog (eigen beheer) bluegrass zoals de hippies dat deden in de beginjaren van de countryrock. Dat betekent dat ze echte liedjes brengen, geschreven door Darryl Poulson (gitaar, zang), Adrian Gross (mandoline, mandola, zang) en Frank Evans (banjo, zang). Afwisseling genoeg dus. Charles James (bas, zang) zorgt ervoor dat de boel vooruit gaat met zijn voortduwende aanslag. Naast de eigen liedjes doen ze ook nog A Mind With A Heart Of Its Own, geschreven door Tom Petty en Jeff Lynne. Snow Owl, Platform Four en meer…

Nee, het is niet de hooikoorts waarom ik soms vochtige ogen krijg bij beluistering van American Heartbreak (Warner) van Zach Bryan. Het zijn de teksten van deze 26-jarige Amerikaanse singer-songwriter die me beroeren. Het is hem gelukt. Op zijn eerste album voor de grote platenmaatschappij, zijn eerste album dat hij ook in een gewone studio (Electric Lady in New York) opnam, schiet hij keer op keer raak. En het is nogal een album; met 34 nummers in net iets meer dan twee uur (een dubbel-cd of een 3-dubbelalbum op vinyl). Natuurlijk waren de verwachtingen meer…

Met zijn romp, hoofd en armen verkeert Garrett T. Capps in de ruimte op het hoesje van People Are Beautiful (Spaceflight Records/Sonic Rendezvous), maar met zijn benen houdt hij contact met de aarde. Dat is een aardige weergave van wat de Texaan te bieden heeft op zijn nieuwste worp liedjes. Want echte liedjes zijn het, ook als een modulaire synthesizer sterrensporen trekt over en dwars door de melodie. Samen met zijn band NASA Country doet Capps weer verslag van belevenissen die zich in het buitenaardse afspelen. Maar als hij begint te zingen, trekt hij je onherroepelijk mee naar zijn universum, dat toch meer…

Ruim zeven jaar na het fantastische The Old World komt Herman Brock Jr met een nieuw album: Devianto (eigen beheer). Dat is een niet willekeurig gekozen titel want Brock en de zijnen wijken een beetje af van het strikte bluegrassidioom. Niet veel, maar de toevoeging van de hang (Zwitserse handpan), Ierse fluit, bodhrán (Ierse trommel), bouzouki, cajón (Peruaans percussie-instrument), accordeon, trompet voegen net dat beetje exotica toe aan het geluid dat we kenden van The Old World. Bluegrass met een randje dus. En dat randje is meer…

All Is Quiet (Continental Song City) is een introspectief album van de uit Boston, Massachusetts, afkomstige Susan Cattaneo. De vorige keer dat we over haar schreven was in een recensie van The Hammer & The Heart, een dubbelalbum met twee kanten. Op de eerste cd uiterst krachtig middels samenwerkingen met bijvoorbeeld Bottle Rockets en Bill Kirchen. Op het tweede schijfje toonde ze haar introverte kant. Mijn voorkeur lag duidelijk bij het eerste deel. Dus wat te zeggen van deze wederom meer naar binnen gekeerde liedjes? Het titelnummer All Is Quiet is eerlijk gezegd uiterst krachtig met meer…

D.H. Scott noemt zich nu voluit Dakota Hall Scott. In 2019 waren we zeer enthousiast over My Body Longed For The Summer en dat zijn we nu opnieuw. Bakersfield, CA (eigen beheer) is wederom een album dat we sterk willen aanbevelen voor eenieder die het werk van Townes Van Zandt op waarde weet te schatten. Toch een meerderheid van de lezers van deze site mag ik hopen. De tragiek steekt de kop op na elke komma in de teksten van Scott. En toch wordt het nergens te zwaar, wat ook alles te maken heeft met de heerlijke begeleiding (vooral veel akoestisch snarenspul) van zo ongeveer dezelfde meer…

De leden van de band 49 Winchester komen uit Castlewood, een dorp van iets meer dan 2000 inwoners in de Amerikaanse staat Virginia. Ze kennen elkaar al zo ongeveer zo lang als ze leven. Als ze niet een band waren begonnen, waren ze aan het werk gegaan in de kolenmijnen. Maar ze hadden een droom en met het vierde studioalbum Fortune Favors The Bold (New West Records/V2 Benelux) zijn ze een eind onderweg om die waar te maken. Op het titelnummer vatten ze de stier bij de hoorns, want onderuitgezakt op de bank zitten kan altijd nog. All I Need gaat over het leven van een band meer…

De in Nashville wonende Aaron Raitiere won al een Grammy als medeschrijver van I’ll Never Love Again, dat in A Star Is Born gezongen werd door Lady Gaga. Daarnaast schreef hij nummers voor o.m. Miranda Lambert, Ashley McBryde, Midland en The Lone Bellow. Hij noemt zich zelf dan ook meer een songwriter-singer dan de meer gebruikelijke combinatie singer-songwriter. Daar komt met zijn debuut Single Wide Dreamer (Thirty Tigers) misschien verandering in, hoewel je dat op het openings- en titelnummer misschien niet gelijk kan horen. Daarop praatzingt hij aanvankelijk, om meer…

Nog maar een paar weken geleden was het dat Ryan Adams een album in de spreekwoordelijke schappen legde (download en via streamingsides). En nu alweer een nieuwe: Romeo & Juliet (Paxam). Niet zomaar eentje: het is een dubbelalbum, waarvan de totale speelduur, inclusief bonustracks, ruim 75 minuten bedraagt. Nu ja, dubbelalbum, ook hier is nu nog slechts sprake van een digitaal album. De moeilijkheid bij een album met een dergelijke speelduur is natuurlijk of het de aandacht zo lang kan vasthouden. Wel, er hadden best een paar tracks vanaf gekund. Het zijn er nu meer…

In 1980 kocht ik Smokin The Dummy (Paradise Of Bachelors/Konkurrent) van Terry Allen & The Panhandle Mystery Band. Een elpee in een dikke kartonnen hoes op het nietige Fate Records. Binnenin een tekstvel in felgeel. Deze rerelease (zowel op cd als lp) is zelfs nog iets fraaier, want in een klaphoes. Dat was destijds niet zo. Zoals altijd bij Paradise Of Bachelors is de verpakking tot in de puntjes verzorgd. De hoes bevat foto’s die niet op de elpee stonden. Van Donny, Lloyd en Kenny Maines, Jesse Taylor en Richard Bowden bijvoorbeeld, allemaal met een masker. Een bijzondere meer…

You And I Must Be Out Of My Mind (Blueblade Records) is het vijfde album van de Amerikaan Dietrich Strause. De multi-instrumentalist tovert met weldadige klanken die toch het best vallen in het vakje folk. Het eerste nummer All Is Fair is verstild en toch pakkend. Naast de akoestische gitaar van Strause zijn het vooral diverse toetsinstrumenten waarmee het nummer van kleur wordt voorzien. Een titel als How To Be Invisible past wel bij deze singer-songwriter. Zijn stem heeft op het nummer beslist iets van Ron Sexsmith. Of Josh Rouse. Een dromer mogen we deze artiest uit meer…

Als zonen van producer en sessiemuzikant Jim Dickinson dragen de broers Luther en Cody Dickinson al heel veel muziekgeschiedenis met zich mee. Maar er kan altijd meer bij. Voor het wisselende collectief North Mississippi Allstars vroegen de broers deze keer Lamar Williams, Jr. mee te doen. Diens vader speelde een tijd bij The Allman Brothers. Junior is een zanger en drukt dus logischerwijs in die hoedanigheid zijn stempel op Set Sail (New West Records/V2 Benelux). Op zes van de tien nummers is hij present. Zangeres Sharisse Norman maakt trouwens ook deel uit van de band. Verder meer…

Jordi Baizan blijft net als op zijn vorige album Free And Fine dicht bij huis op The Love In You (Berkalin Records). Huiselijk geluk is de basis voor zijn liedjes. De alledaagse taferelen die hij optekent in zijn liedjes spreken niet echt tot de verbeelding. Op Coffee With You In The Morning horen we dat hij niet zo goed heeft geslapen. Omdat hij een boel aan zijn hoofd heeft. Hij kon de films in zijn hoofd niet stoppen. Maar gelukkig voelt hij zich weer goed met een kopje koffie in de ochtend als hij het zijn vrouw kan vertellen. Baizan is gelukkig met de liefde van zijn leven, daarover meer…

Eigenlijk maakt het niet zoveel uit dat Matt Andersen op zijn nieuwste album House To House (Sonic Records) zich beperkt tot akoestische gitaar. Met zijn stem heeft hij voldoende in huis om de aandacht vast te houden. Een soulzanger die het deze keer wat kleiner heeft gehouden. Eigenlijk vond hij dat zelf wel lekker. Tijdens concerten geniet hij juist van de momenten dat het gas even niet wordt ingetrapt. De Canadees schreef de meeste liedjes samen met anderen. Zo werkte Chris Robinson mee aan House To House. Zijn landgenoten Tom Wilson en Colin Linden schreven samen met meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Dus hoe zit dat met Silver Lining uit Noorwegen? Go Out Nowhere (Die With Your Boots On Records/Suburban) eindigt ook met een nummer dat Silver Lining heet. De band bestaat uit leden van diverse andere formaties. Stine Andreassen is frontvrouw van The Northern Belle. Live Miranda Solberg opereert meer…

Teken eens een venndiagram met drie cirkels. In de eerste zet je John Calvin Abney, in de tweede Anne Soldaat en in de derde Daniel Romano. In het overlappende gedeelte verschijnt dan vanzelf de naam van Simon Keats. Als je tenminste afgaat op wat je te horen krijgt op zijn nieuwe album, getiteld Falling Star (Condor Records). Het is een heerlijke melange van americana en powerpop, u gepresenteerd door de man die Paul Zoontjes als naam in zijn paspoort heeft staan en die toetsenist bij The Kik is. Maar al voor meer…

Het leven in Amerika is goed … zolang je credit card het doet. Aldus Michael Johnathon op America. Dat is een liedje zoals Eric Andersen ze ook veel heeft gemaakt. Medemenselijkheid als motto met daaraan verbonden een politieke lading. Afterburn – Folk At Arena Level (PoetMan Records) is bovendien een geslaagde poging om de albumtitel waar te maken. Want grootser dan The Dream kan bijna niet. Violen en een big drum sound, zangeres erbij – bijna een rockopera. Op Assassins InThe Kingdom klinkt Johnathon als een Engelse folktroubadour. Een mondharmonica. Een meer…

Cosmic Banjo (PoetMan Records) wordt op het hoesje omschreven als ‘Pete Seeger meets Pink Floyd’. Dat zou je ook wel kunnen zeggen van Afterburn – Folk At Arena Level. En dat is veel aardiger dan dit slechts ten dele geslaagde album. Want de opsomming van alle grappen die Michael Johnathon kent over de banjo is leuk voor een keer, maar de bijna vijf en een halve minuut Ban-Jokes hoef je zoals dat gaat bij moppen niet dikwijls te horen. En een bonustrack met weer eens Summertime is ook geen must. Dat gezegd hebbende, het publiek zingt leuk mee en de banjo als hoofdinstrument is echt wat meer…

Een bezig baasje, deze Bart Davenport uit Los Angeles. In de jaren 90 was de Amerikaan actief met het lekkere r&b-bandje The Loved Ones, daarna heeft hij heel diverse dingen gedaan. Op Episodes (Tapete Records/Sonic Rendezvous) is hij een softrock troubadour die de barokke pop van de jaren 60 terugbrengt. Er zitten dus zeker Engelse invloeden verpakt in zijn geluid. Met It’s You begint het album een beetje als The Kinks. Holograms is pure pop met een vleugje merseybeat, terwijl Alice Arrives meer met de folk van Nick Drake gemeen heeft. De pop uit de sixties van Easy Listeners maakt je wee op de meer…

Er verschijnt naast Ride My Galaxy (DollyRocker Records) dit jaar nog een tweede album van Pawn Shop Saints. Vorig jaar bespraken we nog Ordinary Folks. Het door songschrijver Jeb Barry aangevoerde gezelschap begint fijn met Chevy Nova (That 70’s Song), waarop ze met de autoruiten naar beneden door de zomerse warmte rijden. Toetsen en een heerlijke elektrische gitaar zorgen voor een sound waarbij het landschap als een ruwe schets in paarse tinten aan de luisteraar voorbij trekt. En in een staat van zinsbegoocheling brengt. Op I’ll Be Missing You Again bevindt Barry zich ‘1000 miles from I don’t meer…

Zingen kan hij wel, deze Brock Davis. En met A Song Waiting To Be Sung (Raintown Records) heeft hij ook wat te vertellen. Verwacht geen al te verrassende inzichten, maar wel persoonlijke verhalen over de ups en downs van het leven. Op I Get It Now doet zijn stem af en toe eventjes denken aan Jimmy LaFave. Qua stijl gaat het ook wel een beetje in die richting. De in Californië neergestreken Canadees maakt een soort heartland rock, die ook beslist wat heeft van het werk van John Mellencamp. Helemaal als een soulkoortje meedoet. Het album werd opgenomen in Nashville door ervaren krachten, waardoor meer…

Palomino (RCA) is Miranda Lambert’s achtste album en wijkt niet zo enorm veel af van het voorgaande werk, met uitzondering van het vorig jaar verschenen lofi-album The Marfa Tapes. Drie songs van dat album verschijnen nu in een aangeklede versie op Palomino: Waxhachie, In His Arms en het heerlijk stompende Geraldine. In interviews geeft Miranda Lambert aan dat ze het (net als zovelen overigens) moeilijk heeft gehad de afgelopen twee jaar. Ze realiseerde zich dat een van de leukste dingen in het leven reizen en meer in het bijzonder het optreden in meer…

Jack Bottleneck komt uit de Friese Wouden. Dat is Cow Country (eigen beheer), zoals het album heet dat hij met zijn band opnam. De oostelijke flank van Friesland is een streek met nogal wat onaangepaste lieden die hun eigen gang gaan. Zoals ook Bottleneck deed. Hij kwam zichzelf behoorlijk tegen, maar klauterde weer omhoog uit het dal. Zijn levensstijl leverde hem in ieder geval een hese strot op, heel geschikt om liedjes van mensen als Justin Townes Earle, Tom Waits, Rory Gallagher of Daniel Norgren te coveren. Zijn band bestaat uit ervaren kerels. Rob Taekema (bas), Herman Frank (gitaar) en Johannes meer…

Voor wie niet van moderniteiten houdt, of voor wie degelijk handwerk in de countryfolksfeer kan waarderen, is er The Crossing (Speakeasy Studios) van Andrés Miguel Cervantes. Cervantes is een uit San Diego, Californië, afkomstige singer-songwriter met Mexicaanse wortels. Zijn liedjes zijn over het algemeen klein gehouden met de akoestische gitaar als uitgangspunt. Duidelijk wordt dat Cervantes veel geluisterd moet hebben naar mannen als Townes Van Zandt en Leonard Cohen. In zijn wereld is het niet alles zilver dat blinkt. Zijn songs gaan vaak over hard meer…