Lynne Hanson trekt op haar tiende studioalbum Just A Poet (Panda Cave Records) meteen flink van leer met het stoere, jazzy Outlaw Lover, aangepleisterd met een robuuste, smerige gitaarsolo. Vervolgens de meer bluesy kant op in Just A Little Bit, ook hier een hoog wie-doet-me-wat-gehalte: ‘A heartbreak hurts, but never killed anyone’. Maar dan de onzekerheid – in The Princess and Her Pea, waarin een verloren liefde iemand met de neus op de feiten drukt: er is geen redden aan. In Just A Poet horen we dat je misschien wel mooie songteksten kunt schrijven, maar dat je daar weinig aan hebt als je met pech langs de weg staat. Lynne Hanson uit Ottawa, Canada laat zich meer…

Op Mariposa Gold (recensie) brachten Tommy & the Ohs een soort Californische psychedelische countryrock. Voor het nieuwe tweede album keerde het gezelchap meer landinwaarts. Op Box Truck Boogie (Perpetual Doom) hoor je voornamelijk klassieke country. Voor de goede orde: Tommy & the Ohs is het geesteskind van de in Nashville gevestigde platenproducent Tommy Oliverio en The Ohs zijn voornamelijk studiomuzikanten die hand– en spandiensten verlenen op de albums van Oliverio. De bekendste daarvan op dit nieuwe album zijn Billy Contreras op viool en meer…

Een tijdelijk baantje On The Ranch maakte van Emily Nenni nog geen echte cowgirl. Maar na dat debuut had ze de smaak van het leven als artiest wel te pakken. Op Drive & Cry (New West Records/V2 Benelux) gaat ze dus voort op die weg. Ze dompelt zich onder in het leven van de honky tonks. En aan zelfvertrouwen heeft ze geen gebrek. I Don’t Have To Like You laat ze weten. Ze wil het spelletje van veroveren best meespelen, maar wel op haar voorwaarden. Er is maar één iemand die weet wat het beste voor ze is en dat is ze dus zelf, dat is de boodschap van I Don’t Need You. En als ze toch eens, al of niet door eigen meer…

Ja, nu is het moment dat ook Nederland eens kennis gaat nemen van Matt Joe Gow. In korte tijd presenteerde hij drie albums die allemaal de moeite (meer dan) waard zijn. De in Australië gevestigde Nieuw-Zeelander is al een tijdje bezig. Eerst met/als The Dead Leaves, maar tegenwoordig vooral onder eigen naam. We beginnen met de oudste van de drie platen, Between Tonight & Tomorrow, uit maart vorig jaar. Het is een verkenning van rootsrock en americana die de luisteraar meeneemt op een emotionele reis door meer…

Afkomstig uit het Britse graafschap Norfolk zou je van het zeskoppige Brown Horse verwachten dat ze folkmuziek zouden spelen, maar nee, het debuut Reservoir (Loose Music) staat boordevol met zware Crazy Horse-countryrock. Neem alleen al de loeiende opener Stealing Horses, waarin de zwierige accordeon het moet afleggen tegen Patrick Turners logge, donkere gitaargeluid. Voeg daar Turners huiverende zang aan toe en je hebt een fantastische countryrocksong. Brown Horse bestaat uit jonge muzikanten die tezamen met gebruikmaking van accordeon, lapsteel, meer…

De eerste week van juni doet de Western AF European Tour Nederland (en België) aan met de artiesten Pat Reedy, Kristina Murray en Todd Day Wait. Western AF staat voor western as fuck, oftewel het echte werk; ze maken er video’s voor authentieke singer-songwriters die daarna op YouTube te zien zijn. Het soort artiesten dat we hier op deze site ook volgen dus. Denk aan Willi Carlisle, Benjamin Tod, Colter Wall, Charley Crockett, Kassi Valazza, Sierra Ferrell en ga zo nog maar even door. Van Pat Reedy verscheen Make It Back Home (eigen beheer), een nogal traditioneel countryalbum dat werd geproduceerd meer…

Hij was een veteraan in de rockscene van San Francisco, maar nu woont Bart Moore weer in Lansing, Michigan, waar hij opgroeide. De singer-songwriter schrijft liedjes waarin hij niet al te moeilijk wil doen. ‘Er zijn al genoeg navelstaarders die zoeken naar zelfbevestiging in folkmuziek’, meent hij. Dus zingt hij op Molly Bloom met de tong in de wang over een vrouw in Dublin die het niet zo nauw neemt met de zeden. Op de voorkant van de hoes van Wild Flora (eigen beheer) staat een jonge vrouw, op de achterkant staat Bart Moore in een vergelijkbare pose op het zelfde stukje land, maar dan zijn meer…

Droevige liedjes, daaraan is geen gebrek in folk en country. Elegies (eigen beheer) van Rupert Wates voegt er weer elf toe. Over de liefde, of eigenlijk vooral het einde daarvan. Dit is het vijfde album van de in Amerika wonende Brit dat we bespreken. Het zijn stuk voor stuk albums die steeds mooier worden. Wates mag dan naar de Verenigde Staten zijn getrokken, stilistisch gaat hij toch terug naar voorbeelden uit het Verenigd Koninkrijk. Zijn stem hangt als een wolk boven het water. Denk aan Nick Drake, Bert Jansch, John Martyn en Scott Matthews. Niet alleen door zijn zang, maar ook zijn uiterst sfeervolle meer…

Het duurde even voordat Strange Medicine (Free Dirt Records/Sonic Rendezvous) van Kaia Kater effect begon te sorteren. De liedjes van de Canadese singer-songwriter zijn verontrustend, vervreemdend en ongemakkelijk. En nogal kunstzinnig. Denk Björk of Kate Bush. Maar dan met een banjo. Want ze maakt hoe dan ook een vorm van rootsmuziek. Het is geen rock en het bevat geen twang; de originele aanpak van Kater ligt eerder in het verlengde van iemand als Sufjan Stevens. Na een flink aantal keren beluisteren blijkt het medicijn toch een louterende werking te hebben. En dat is op zich best opmerkelijk, want uit meer…

De veerboot vanuit Kopenhagen vaart langzaam de Oslofjord in, trillend en grommend. Aan weerszijden de glooiende heuvels van het Noorse land, steeds dichterbij. Nog één bocht naar stuurboord en dan ligt de stad vol in beeld. Als een drijvende ijsberg lig daar ook het uit wit marmer, graniet en glas opgetrokken Operahuis. Niet zo dominant als dat in Sydney, maar wel een niet te missen eyecatcher. Een cultuurtempel die het Noorse muziekleven nieuw elan geeft. Het is daar waar Torgeir Waldemar in 2022 een concert heeft laten vastleggen, dat nu als At The Opera (Jansen Records) meer…

Na Come On Over: The Honky Tonk Duets komt singer-songwriter Domenic Cicala met een album met de titel Bitter Blues (Tortured Artist Records). Daarop verkent hij americana in al zijn rijkdom. Een bluesalbum is het dan ook niet, ook al zou Hangin’ Tree wel als blues kunnen worden omschreven. Cicala komt uit de Amerikaanse staat Maryland en schrijft verhalende nummers. Op opener One Horse Town (Mother’s Day) zou je zweren dat je luistert naar Warren Zevon. Hij is dus gezegend met een fraaie stem, die op andere momenten ook neigt naar Jackson Browne en Mark Germino. Op Baby Come Back klinkt meer…

Het hield allemaal een beetje op tijdens de coronapandemie voor Sam Beam van Iron & Wine. De inspiratie was zoek. De chaos en angst deden hem geen goed. Hij wilde geen liedjes maken over Covid-19, maar als hij met pen en papier ging zitten was dat wel wat hem bezighield. Dus gaf hij het maar op. Dat duurde twee jaar. Het juiste gevoel kwam terug tijdens de opnamen voor een ep met nummers van Lori McKenna. Een tournee met Andrew Bird deed de rest. Beam had er weer zin in. Hij toog naar Laurel Canyon om te werken aan Light Verse (Sub Pop/Konkurrent) met een uitgebreide groep meer…

Calder Allen is een kleinzoon van Terry Allen. Hij is begin twintig en Dreamers Drifters And Hiders (eigen beheer) is al zijn tweede album. Na twee maanden universiteit in Montana keerde de Texaan terug naar zijn thuisstaat om zich in Austin op de muziek te storten. Hij had Terry aan het werk gezien in de studio tijdens de opnamen van diens album Just Like Moby Dick, geproduceerd door Charlie Sexton. Die vroeg hij om raad bij het opstarten van zijn loopbaan. Sexton gaf niet alleen raad, maar ging ook over tot daad en produceerde in 2022 The Game en nu dus dit tweede album. meer…

John Shipe weet zich aardig staande te houden sinds hij zijn verslavingen de baas is. Op Water This Dark (eigen beheer) zingt hij over de problemen van mensen zoals hijzelf. En hoe je de valkuilen kunt vermijden. Hij gelooft niet in de hemel of de hel, laat hij weten op What Do I Owe? De singer-songwriter uit Eugene, Oregon, durft nu te rekenen op zichzelf. Hij zingt ondertussen met compassie. Zijn stem heeft wel wat van Rodney Crowell. Titelnummer Water This Dark is dreigende blues uit het moeras. Shipe (zang, gitaar, piano) is niet van plan zich op te laten slokken door de zuigende modder. Hij wil vechten om meer…

Als songschrijver was Heather Little al heel succesvol met hits voor Miranda Lambert, Kacey Musgraves en andere countryartiesten die de hitlijsten van Nashville bevolken. Maar op By Now (Must Have Records/CRS) horen we haar zelf. En ze maakt een verpletterende indruk. Dit is countryfolk zoals we het het liefste horen: simpel en doeltreffend. De Texaanse is al ruim twintig jaar actief, maar dit is pas haar tweede album na het in 2013 uitgebrachte Wings Like These. Little (zang, akoestische gitaar) krijgt op zeven van de dertien liedjes vocaal gezelschap van onder anderen Patty Griffin. Die is present op het meer…

Joe Pernice stond de laatste jaren minstens vijf dagen per week op een honkbalveld om kinderen iets over het spel te leren. En om de verrichtingen van zijn tienerzoon te volgen. Toen die stopte had hij plotseling weer tijd voor andere dingen. Muziek natuurlijk. En zo ligt er na jaren weer een nieuw album van The Pernice Brothers. En dat is een prachtige plaat geworden. Who Will You Believe (New West Records/V2 Benelux) zal vooral ook fans van The Jayhawks bekoren. Want het gaat hier om powerpop met een toefje alt-country. Maar eigenlijk zou het helemaal niet nodig moeten zijn om zo’n vergelijking meer…

Bij The Ghost Of Tucumcari (eigen beheer) van Dana Cooper bedenk je maar weer eens dat het aanbod aan americana veel groter is dan we kunnen bespreken. Het is namelijk het 32ste album van deze Amerikaan, maar zoeken naar hem op deze site levert niets op. Zijn collega’s hebben hem niet over het hoofd gezien getuige de indrukwekkende lijst aan gastvocalisten. Hayes Carll, Susan Gibson, Libby Koch, Lyle Lovett, Shake Russell, Mando Saenz, Darden Smith (tevens piano), David Starr en Gillian Tuite zingen met hem mee. Op het fraaie titelnummer is het Lovett die de tweede stem verzorgt. Koch en Russell meer…

Voor americana met een Europese twist ben je aan het goede adres bij Giulia Millanta. De Italiaanse woont al ruim een decennium in Austin, Texas. Haar nieuwe album Only Luna Knows (Ugly Cat Music) nam ze op in Toscane met producer Don Antonio, die we kennen van zijn werk met Alejandro Escovedo, Dan Stuart, Richard Buckner en anderen. De plaat begint met Fatale, dat zou passen in een aflevering van Twin Peaks, maar het zou ook een inzending voor het Eurovisie Songfestival kunnen zijn. Dat laatste in het hypothetische geval dat je daar nog waardering zou krijgen voor een echt liedje. Millanta wisselt meer…

Hij is net 26, getrouwd, vader, en al toe aan zijn derde album. Thomas Csorba maakt er werk van. Windchimes (Soundly Music/Standard Issue Records) is een album in de overwegend kalme middenstroom van de alternatieve country: rustige liedjes met teksten waarover is nagedacht. Bespiegelingen over leven, familie, heden, verleden, toekomst en alles wat je onderweg kan overkomen. “Het moderne leven kan je het gevoel geven dat je jezelf aan een stuk door moet bewijzen ten opzichte van anderen; ik weet niet of dat altijd goed is, maar het is zeker iets wat bij mij hoort,” zegt Csorba zelf op meer…

In feite is het schrijven van een recensie van een nieuw album van Charley Crockett heel eenvoudig: je schrijft gewoon je vorige stukje over. Want Charley Crockett maakt elke keer dezelfde plaat. Ook nu, met $10 Cowboy (Son of Davey/Thirty Tigers) is dat weer het geval. De man uit Texas levert 12 songs af die als klassieke country of als countrysoul zijn aan te duiden. Alsof hij zo vanuit de jaren 70 vijftig jaar de toekomst in is gekatapulteerd, even om zich heen kijkt en vervolgens gewoon zijn ding doet. Het is prachtig, iedere keer weer. Maar ja, je zou ook kritisch op deze aanpak kunnen zijn: is dit niet meer…

Aan Jessica Pratt hebben we nog nooit aandacht besteed op deze site. Haar naam viel in 2015 en 2019 al wel in de jaarlijsten van onze lezers. Met Here In The Pitch (City Slang/Konkurrent) nu dus voor het eerst een recensie. Het is niet heel raar dat we haar tot dusver hebben genegeerd, want ze valt eerlijk gezegd buiten de reikwijdte van alternatieve country of zelfs americana. Maar als singer-songwriter misstaat ze hier geenszins. Haar eerste drie albums waren grotendeels akoestisch en nogal lofi, de negen nummers op dit nieuwe met 27 minuten nogal korte album brengen juist een voortreffelijk meer…

Op haar twaalfde probeerde Teresa Storch saxofoon te spelen, maar veel meer dan wat gepiep kreeg ze niet uit het ding. Maar na veel oefenen begon het toch ergens op te lijken. ‘Now music is the best thing I’ve ever known’, zingt ze op Things Will Get Better. Dat is het eerste nummer van Open Your Heart (eigen beheer) van Teresa Storch Band. Saxofoon spelen doet ze niet, ze zingt en speelt akoestische en elektrische gitaar. De saxofoon op het nummer is van Chris Ruiz. Met haar man Peter Lacis (elektrische gitaar en zang) en de rest van de band uit Colorado heeft Storch een afwisselende plaat gemaakt. Het titelnummer is meer…

Een drummer, een bassist en drie gitaristen waarvan er twee zingen. Meer hoeft het niet te zijn, hè. We hebben het over Bob Lefevre & the Already Gone uit Wyoming. Ze noemen hun tweede album gewoon Two (eigen beheer). Het is recht voor z’n raap, net zoals dat op de 10 songs het geval is. We treffen hier muziek aan op het snijvlak van alternatieve country en heartlandrock. Geen pedal steel, geen fiddle of banjo te bekennen. Beetje ouderwets bijna, maar dat is prima. Lefevre schrijft de songs en dat doet hij heel goed. Neem All The Sense Run Out. Bijzonder is al dat het nummer begint met meer…