Net voor de helft van het optreden van Eilen Jewell & haar (puike) band stond de frêle frontdame even stil bij het verleden; vanaf 2006 actief, dus alweer zo’n elf jaar. Van deze tijdspanne komt zij al 10 jaar geregeld in Nederland. Klopt, natuurlijk. Zeker omdat schrijver dezes het genoegen had haar (toen nog met bassist Johnny Sciascia in de gelederen) te zien tijdens de 4e editie van het Singasong-festival meer…
Aanstaande zaterdag barst in de Groningse Oosterpoort het TakeRoot-festival weer los. Om een idee te krijgen wat zich er allemaal af gaat spelen of om alvast in de juiste sfeer te komen hebben we hieronder de artiesten, door middel van een YouTube-ladder, eens op een rijtje gezet. Veel plezier ermee (ook voor degenen die niet kunnen of willen). meer…
Het is niet onder een gelukkig gesternte dat Gregg Allmans soloalbum tot stand komt, beslist niet. The Allman Brothers zijn in 1971 een bijzonder succesvolle band, maar op 29 oktober 1971 slaat het noodlot toe: Duane Allman verongelukt in zijn woonplaats Macon, Georgia met zijn motor en is op slag dood. Nog bizarder is de dood van Allman Brothers-bassist Berry Oakley op 11 november 1972: hij vindt de dood onder nagenoeg identieke omstandigheden als Duane Allman. Gregg Allman is geschokt tot op het bot, maar beseft dat hij het Allman Brothers-erfgoed moet continueren. Terwijl hij met meer…
Blank Range, dat is weer eens bandje waar u enthousiast over kunt worden. Opererend vanuit Nashville (‘natuurlijk’ zou ik bijna zeggen, want Nashville is heden ten dagen opnieuw steeds meer the place to be), maar totaal niet wat je bij het horen van die stad als herkomstplaats zou verwachten. Nee, Marooned With The Treasure (Sturdy Girls Records), hun eerste langspeler, laat een soort psychedelische countryrock horen die invloeden verraadt van Big Star, Pavement en Uncle Tupelo. Ruwe gitaarliedjes, maar supermelodieus. In Jonathon Childers en Grant Gustafson meer…
Drie jaar geleden verraste Luke Tuchscherer met een eerste solo-album. De Engelsman die onlangs naar New York verhuisde, nam voor zijn vertrek nog een opvolger op: Always Be True (Clubhouse Records). Ook dit album past prima in het americanastraatje. Degelijke nummers, in elkaar gezet met o.a. hulp van BJ Cole en een paar maten uit zijn oude band The Whybirds. De plaat is over het algemeen wat dikker ingekleurd dan zijn voorganger. Met het rockende Waiting For My Day To Come wordt stevig afgetrapt. Pas in het derde nummer wordt de meer…
Met The Byrds was Chris Hillman betrokken bij de ontwikkeling van liefst twee genres: folkrock en countryrock. Op Bidin’ My Time (Rounder) speelt de 72-jarige Amerikaan alsof de jaren 60 nog springlevend zijn. Wat een enthousiasme. Wat een scherpte. Wat een opmerkelijk fris geluid. En wat geweldig dat deze plaat zo voortreffelijk werd geproduceerd door Tom Petty. De begin deze maand overleden muzikant was schatplichtig aan de jengelende sound van The Byrds. Dus wat een fijn klusje moet de totstandkoming van dit album voor hem meer…
Op zaterdag 4 november 2017 zal het TakeRoot festival alweer voor de 20ste maal worden georganiseerd. En wat een prachtige line-up is het geworden. En het wordt zo mogelijk nog mooier: van de organisatie mogen we 2×2 kaarten weggeven!
Om daarvoor in aanmerking te komen moet je iets simpels doen. Gewoon ons vóór 29 oktober het antwoord mailen (naar dutchtwang@yahoo.com) op de volgende vraag: welke van de dit jaar optredende artiesten komen meer…
Het elfde album van JW Roy is weer een Engelstalige, maar dat is voor degenen die de titel hebben gelezen, A Room Full Of Strangers (Royal Records), geen verrassing. Wel verrassend is dat het een album is dat Roy dit uitbrengt als JW Roy & the Royal Family. Maar het is, zoals valt te lezen in het interview met hem, dan ook een echt bandalbum. Natuurlijk, de liedjes zijn allemaal op, een cover van Townes van Zandt (To Live Is To Fly) na, van de hand van Roy, maar het voelt ook echt als een band die er staat. Het geluid is voller en iets gevarieerder dan op de meer…
Kenny White leeft al sinds de jaren 70 van de muziek. Na vele optredens als toetsenist bij Jonathan Edwards en Livingstone Taylor is hij sinds de jaren 80 vooral actief als studiomuzikant. Hij arrangeert honderden tv- en radiocommercials en werkt daarbij met grote namen als Linda Ronstadt, Gladys Knight, Mavis Staples, Aaron Neville en Ricky Skaggs. Op Long List Of Priors (Continental Record Services) presenteert hij zich met de melodieuze kracht en pracht van de groten. De singer-songwriter uit New York paart vakmanschap aan soul. Ja werkelijk, de meer…
Wie wil er aan de vooravond van een serie optredens van Cordovas, onder andere op TakeRoot, het 5-sterren album (zie recensie) van de groep winnen? We mogen er van Sedate Bookings namelijk twee weggeven! Je hoeft ons alleen maar even, voor 27 oktober, het antwoord te geven (per email aan dutchtwang@yahoo.com) op de volgende vraag: “Cordovas is bezig met het opnemen van een nieuw album. Wie produceert dat?” En vergeet deze keer niet ook je adres te noemen. Wie weet valt het naamloze meer…
Vorig jaar bespraken we hier vrij enthousiast Bee In Your Bonnet van het Australische gezelschap Fallon Cush. Er ligt alweer een nieuw werk, Morning (eigen beheer). Die blijkt bij beluistering, we vallen maar gelijk met de deur in huis, net iets minder dan z’n voorganger. Het ontbeert een instant-hit als Useless Friend. Maar nog steeds goed genietbaar met negen songs die fijn rondzwemmen in de Bermuda-driehoek tussen Tom Petty, Kinks en The Jayhawks. De sterkste tracks van Steve Smith en de zijnen staan in het hart van het album. Long Shot is een meer…
Lal & Mike Waterson – Marry Waterson & David A. Jaycock
De Britse familie The Watersons maakte enkele invloedrijke platen in de jaren 60 door oude folkmuziek nieuw leven in te blazen. Lai en Mike Waterson wilden echter meer. Dat meer is Bright Phoebus (Domino/V2) uit 1972. Deze keer werden de nummers zelf geschreven met als resultaat een klassieker in de folkrock. Dat hier echt iets anders aan de hand is, blijkt direct al op opener Rubber Band. Dat lijkt meer…
Je gelooft er niets van als Passerine afsluit met Hard Times Come Again No More van Stephen Foster. Moeilijke tijden zijn van alle tijden. Daarom is het goed dat dit gezelschap uit Florida daar oog voor heeft. Op Harbingers (eigen beheer) combineren Carmela Pedicini (gitaar, zang), Sara Stovall (viool, zang), David Brain (dobro, zang) en Doug Conroy (bas, zang) eigen liedjes met oude traditionals als Snow Dove, Darling Corey en Wayfaring Strangers. Ze begeven zich daarmee op hetzelfde vlak als bijvoorbeeld Freakwater, al klinkt meer…
Donker waren de afgelopen jaren voor Gill Landry. Hij zou trouwen, maar zijn geliefde ging er voortijdig vandoor. Terwijl hij zich juist had voorgenomen geen liedjes meer te schrijven over een gebroken hart. Dus wat te doen? Zoals te verwachten gaat Love Rides A Dark Horse (Loose Records/Bertus) over niets anders dan een gebroken hart. Dus niet alleen het liedje Broken Hearts & Things We’ll Never Know. Ook in The One Who Won The War houdt hij vast aan de schaduwen in de nacht. Op zoek naar een antwoord voor het gevecht. Verwachtingen komen niet uit. Het is meer…
Een vogelverschrikker is een aardig beeld om de muziek van Rob Jungklas te plaatsen. Verweerd. Wapperend in de wind. Staand in een kaal landschap. Donkere klanken die opstijgen boven het oppervlak. Blackbirds (Madjack Records) is onheilspellend als een kraai die op dat hoedje van de vogelverschrikker landt. De musicus uit Memphis schraapt langs de lucht met zijn krassende gitaarspel. De hemel valt over de aarde. In de eerste zin die te horen valt wordt de maan gestolen. Na dat titelnummer is er nog veel meer aan de meer…
Michael Weston King en Lou Dalgleish voegen een nieuw hoofdstuk toe aan de kunst van het countryduet met Still Testifying (Continental Record Services). Het Britse echtpaar dat muziek maakt als My Darling Clementine heeft op het nieuwste album enkele verrassende vondsten in petto. Want wat te denken van opener The Ember And The Flame, een liedje met steelgitaar en blazers waarin de elektrische gitaar even naar southern rock neigt, waarna het geheel uitloopt op het soort nette hippiepop waarmee Les Humpries Singers in de jaren 70 meer…
Op vrijdag 29 september verscheen, in een carriere die inmiddels 20 jaar omvat, het elfde album van JW Roy: A Room Full of Strangers. We spreken hem die dag over de nieuwe plaat op het terras van De Effenaar in Eindhoven.
JW, wat kun je zeggen over deze plaat?
“Het is een plaat geworden met een iets voller geluid. Er staan wel een paar kale nummers op. Maar het is een echte bandplaat geworden. Met deze band hebben we een soort eigen meer…
Ricky Koole is een multitalent. Doordat ze zoveel doet – film, tv, radio, musical, theater – heeft ze maar weinig tijd om zelf nummers te schrijven. Dat is het enige minpuntje van Ricky Koole With Ocobar (Coolhouse Records/Bertus), want ja, muziek maken doet ze ook nog. En we hadden best wat meer dan vier eigen nummers willen horen. Want die liedjes van haar zijn lang niet gek. Het Hollandse tafereeltje van een familie die kerst viert op een eiland is bijvoorbeeld treffend (December). Het dramatische Anchor brengt het geluid van de oceaan waarover meer…
%20(2).jpg)
Het is jammer dat Bart de Win genoegen neemt met de fooienpot. Voordat de Brabander met Arianne Knegt het duo Tip Jar vormde, bracht hij onder eigen naam op het indrukwekkende The Simple Life rootsmuziek met de beheersing van jazz. Daarmee had hij de theaters moeten veroveren. Op Gemstone Road (Shine A Light Records) is de jazz niet geheel verdwenen, maar de americana van Tip Jar mist de grandeur van het solowerk van De Win. Knegt heeft een nogal schelle stem, waardoor de romige klankkleur van De Win aan smaak verliest. Toch voelen meer…
Over oude mensen en de dingen die voorbijgaan gaat het op Ghost On The Car Radio (Candy House Media/Continental Record Services) van Slaid Cleaves. De Amerikaan drinkt koffie met de oude mannen uit het dorp. Hij hoort de verhalen aan over kleine neringen die zijn verdwenen. Over de garage, een blok verwijderd van de hoofdstraat, waar de monteur die gewend was aan olie en vuil aan de handen beseft dat hij te oud is om zich de moderne techniek nog eigen te maken (Little Guys). Feitelijk is Cleaves ook zo’n kleine jongen. Als meer…
Bespraken we hier al eens een album van The Lone Bellow? Nee, om een of andere reden kwam het daar niet van. Maar bij Walk Into A Storm (Sony Masterworks) maken we dat dan goed. Het is het derde album al van dit trio. Driemaal is scheepsrecht dus. The Lone Bellow is Zachary Williams (zang), Brian Elmquist (gitaar en zang) en Kanene Pipkin (zang). Gevormd in Brooklyn, New York, maar begin vorig jaar verkast naar Nashville. Daar werd dit album ook opgenomen, onder leiding van sterproducer Dave Cobb in diens gerenoveerde RCA Studio A. Het drietal maakt, kort meer…
Deze experimentele, beatleske, fijnzinnige pop met klassieke invloeden vormt een solide basis om op voort te borduren schreven we in 2009 in een recensie van En Route. Inmiddels is de Amerikaan Cameron Blake een aantal albums verder. Tijd om weer eens aan te haken. Fear Not (eigen beheer) is zo goed dat je het betreurt dat je de man niet in de gaten hebt gehouden. Qua stem en overgangen in de akkoorden valt te denken aan iemand als Jeff Buckley, daarbovenop serveert hij ook nog eens de melancholie van een Scott Walker. Dat droefgeestige meer…
Craig Cassler begon zijn muzikale loopbaan in San Diego, Californië, en is nu actief in Boston, Massachusetts. Tijdens de grote doorsteek van het uiterste zuidwesten naar het noordoosten door zijn vaderland Amerika pikte hij onderweg verschillende invloeden op. Op Find My Way (eigen beheer) klinkt zijn route bekend, maar weinig avontuurlijk. Tenzij een reggaedeun met toeters tot de verbeelding spreekt, maar If I Was… is niet spannend genoeg, ondanks Claptonachtig gitaarspel en blazers die de het geluid van de bijzondere Fellow Travelers in meer…
Er komt geen einde aan de creativiteit van Colin Halliburton. De spil van het vanuit Lawrence, Kansas opererende gezelschap The Roseline had weer genoeg liedjes voor een nieuw album: Blood (eigen beheer). Uiterst melodieuze alternatieve country maken Halliburton en de zijnen, waarin we wederom toetsenist Ehren Sparks als vaste kracht herkennen. Laatstgenoemde treedt nadrukkelijk op de voorgrond op de pianoballad Nocturnal, dat een hoogtepunt is op deze plaat. Direct gevolgd, letterlijk en figuurlijk, door het iets uitbundiger How To Be Kind. En een meer…
De Ben Miller Band -gewoon een trio- maakt heftige rootsmuziek. Mudrock noemen ze het zelf. Veelal op zelfgemaakte instrumenten. Lepels, emmers, wasborden. Maar ook gewone gitaren, banjo’s en drums. Elke keer weer een sensatie om mee te maken. Je kunt daar ook bij zijn, want ze treden binnenkort weer op in de Lage Landen (zie ook agenda). Voor het optreden op donderdag 19 oktober in de Metropool te Hengelo mogen we twee duokaarten weggeven. Dat is een mooie buitenkans voor degenen die het antwoord weten op de volgende meer…
Een tijd terug geleden schreven we deze lovende recensie van een album van de Noorse liedjessmid Egil Olsen. Ruim twee jaar verder ligt er een nieuw Album: You And Me Against The World (PIAS). Dat gevoel van verlatenheid zal Olsen ook wel krijgen als hij deze recensie leest, want het moet gezegd: op dit nieuwe werk valt echt veel minder te genieten dan op de voorganger. Olsen heeft de synthesizers hier grotendeels links laten liggen en een meer uptempo poprock-georienteerde gitaarplaat gemaakt. En dan is het opeens niet zo bijzonder meer. O ja, er staan wel meer…
De line-up van TakeRoot op zaterdag 4 november is compleet. De organisatie heeft nog drie spectaculaire namen aan de affiche weten toe te voegen: Jim Lauderdale, Margo Price en Eilen Jewell. Kaarten a €37,50 (exclusief servicekosten) zijn verkrijgbaar via de website en de kassa van De Oosterpoort.
Het is geen gekke gedachte Marah te betitelen als de hoop van de rock-‘n-roll, al is het buiten redelijke twijfel dat de broers Bielanko dat niet hebben kunnen waarmaken. Ongeïnspireerde, fout geproduceerde en behoudende platen heeft Marah afgeleverd, maar dat geldt beslist niet voor het album waarop de wereldwijde lofuitingen zijn gebaseerd: Kids In Philly. Een hemelbestormend rockalbum en tegelijk een levendige kroniek van het rauwe leven in Philadelphia, Pennsylvania. De toekomst ligt dan open voor Marah. Als Dave Bielanko halverwege de jaren meer…
Als iemand me ’s nacht zou wakker maken om naar Big Blue (Autumn Tone) van Gold Star te luisteren, zou ik hem niet voor gek verklaren, maar hem dankbaar zijn en gelijk de cd opzetten. Sterker nog, ik heb toen ik de afgelopen dagen eens om 3 uur wakker werd m’n oortjes ingedaan en 37 minuten liggen genieten van de 13 nummers die op dit album staan. Een onderbewuste wens klaarblijkelijk. Wat een pracht! Gold Star is de nom de plume van Marlon Rabenreither uit Los Angeles. Het al in maart verschenen Big Blue is het tweede album van de in Wenen geboren maar meer…
Mooi verhaal: Kashena Sampson groeit op in muzikaal gezin, maar gaat na afronden van de middelbare school naar Los Angeles om het te maken. Dat gebeurt niet. Drank en drugs maken meer kapot dan je lief is. Na een interventie van vrienden raakt ze clean en gaat weer zingen in een Ierse bar. Een casino-eigenaar biedt haar na het zien van een youtube-filmpje een contract aan om te zingen op een cruiseship. Dat doet ze drie jaar lang, avond na avond. Uiteindelijk keert ze terug naar thuisstad Las Vegas, werkt er in een bar en besluit na een eenmalige opname van meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
