This Is How We Dance (Signature Sounds) is het vijfde album – en het eerste sinds 2016- van Winterpills. Winterpills, voor wie het vergeten is, is de band rondom de Amerikaan Philip B. Price (zang, gitaar) waarin sinds jaar en dag ook zijn levenspartner Flora Reed (zang, toetsen) Dennis Crommett (gitaar), Dave Hower (drums) en Max Germer (bas) zitten. Een goed op elkaar afgestemde band dus, die wel raad weet met de ingenieuze liedjes van Price. Op dit nieuwe album staan 12 schitterende nummers die het midden houden tussen powerpop en melodieuze altcountry a la meer…

Hill Country Folk Music (eigen beheer) is sinds 2017 alweer het vijfde album van Terry Klein. De titel is misleidend; het is bepaald niet de frontporchbluegrass die je zou verwachten, al is het lastig precies aan te geven in welke hoek we Terry Klein dan wél moeten plaatsen. Nou ja, altcountry in elk geval. Meer over deze interessante troubadour lees je in onze vorige recensies van zijn werk, waarin hij terecht veel lof toegezwaaid krijgt. Deze keer gaan we nog een ster verder, want Hill Country Folk Music is een fantastisch album, waar bijna niets op aan te merken valt. Ja, aan het eind de vrij meer…

De hoesfoto van Duncan Cokers tweede album Roadside Attractions (Windfall Music) had origineler gekund, en dat geldt ook wel een beetje voor zijn muziek, die netjes ingeklemd zit tussen moderne country & western en blijmoedige countrypop. Cokers thuisbasis is Colorado, en die landelijke biotoop is ook de inspiratiebron voor veel van zijn teksten. Rodeo Girl is een vrolijke liefdesverklaring aan het doodgewone spijkerbroekmeisje-met-krullen. Started Missing You gaat verder in hetzelfde tempo, aangevuurd door een zwierige fiddle, maar de tekst is minder opgewekt: zo’n meer…

De Texaanse singer-songwriter John Baumann omschrijft zichzelf als ‘just a guy on a rock in space’. Met die steen bedoelt hij de aardbol. Dat maakt al duidelijk dat hij op Guy On A Rock (eigen beheer) wars is van grootspraak. Best prettig, want er zijn al zoveel artiesten met een ego dat het hele heelal omvat. Baumann toont zich van de bescheiden kant. Iets wat natuurlijk ook al blijkt uit het feit dat hij in de band The Panhandlers samenwerkt met collega’s, die toch ook concurrenten zijn. Hij deelt het podium en de aandacht graag. Dat alles neemt niet weg dat hij Guy On A Rock toch tamelijk groots begint meer…

The Dreaming Spires is niet zo’n bekende band in het americanawereldje. Maar de gitarist/zanger van dit Engelse gezelschap, Robin Bennett, geniet wel enige bekendheid, in elk geval hier op de redactie. Want hij is de Bennett in Bennett Wilson Poole, wier twee albums zeer gewaardeerd werden in recensies op deze site. Normal Town (Clubhouse Records) is het derde album van The Dreaming Spires. Naast Robin Bennett (zang, gitaar) bestaat de band uit zijn broer Joe Bennet (zang, bas en andere instrumenten), Jamie Dawson (drums), Tom Collinson (toetsen) en Nick Fowler (gitaar). meer…

Wat een verrassing is dit Further From The Country (Six Shooter Records) van William Prince! De enige keer dat ik Prince toevallig (solo) zag optreden maakt dat geen grote indruk op me. Ook toen ik later de albums van de Canadese singer-songwriter beluisterde werd ik niet enorm geraakt, ondanks dat de man inmiddels twee Juno-awards (de Canadese Edisons) in de wacht gesleept had. Dat is bij deze nieuwe plaat helemaal anders. Een paar geweldige nummers en de rest is ook prima, in een mooie productie. Luister eens naar Thousand Miles Of Chains, de onderkoelde voordracht maar met warme stem van meer…

Haar man Otis Gibbs zit op de Dam in Amsterdam op de hoesfoto van zijn nieuwste album, Amy Lashley blijft liever thuis. Optreden doet ze slechts bij hoge uitzondering. Blijkbaar heeft ze dat niet nodig om toch af en toe overtuigende albums te maken. Flatland Blossoms (eigen beheer) is er weer zo een. Ze heeft een prachtige zangstem, uitstekend geschikt voor (alternatieve) country. Puur natuur; ze zingt zoals ze gebekt is. En ze heeft de beschikking over dezelfde begeleiders als haar man. Dat zijn dus Thomm Jutz op gitaar, Dave Jacques op bas, Lynn Williams op drums en meer…

‘Alle duiven op de Dam, sja la la lie, sja la la la / Ja die weten hoe het kwam, sja la la lie, sja la la la / Want ze zaten op je schoot, sja la la lie, sja la la la / En je gaf ze stukjes brood, sja la la lie, sja la la la’. Zeg nou niet dat Gert en Hermien niet thuishoren op deze site, want Gert Timmerman scoorde in 1963 een hit met Ik Heb Eerbied Voor Jouw Grijze Haren, geschreven door de Belgische cowboy Bobbejaan Schoepen. Nou dan… Die naam duikt nu trouwens al voor de tweede keer dit jaar op, lees dit stuk over Blue Gene er nog maar eens op na. Afijn, die duiven op de Dam brengen ons bij Otis Gibbs. Want zie hem meer…

 Na 2016 gooide Jonny Fritz het bijltje erbij neer. Hij had er genoeg van, van het “het moeten maken” in de muziekindustrie. Hij werd makelaar. Het bloed kruipt echter, enfin, hij maakte toch weer een nieuw album, maar nu helemaal op de manier zoals hij wilde. Dat werd Debbie Downers (eigen beheer), een countryplaat die helemaal Jonny Fritz is. Hij heeft ook genoeg van het verkopen van huizen, zo zingt hij in Hot Chicken Condo’s, al die homofobe vette lui met hun ingestopte roze polo’s waar iedereen tegenop kijkt en die rijk worden van Airbnb. In het titelnummer rekent hij ook af met de meer…

Als iemand recht van spreken heeft over de toestand in de wereld, is het Mavis Staples. Haar geëngageerdheid stamt al uit de tijd van de Civil Rights Movement, vele decennia geleden. Sindsdien is de wereld er alleen maar grimmiger op geworden, zoals ze getuigt op haar schitterende nieuwe album Sad And Beautiful World (Anti). De fenomenale rock-soul-gospel-diva trapt, ongetwijfeld inhakend op de actualiteit, bijtend af met de Tom Waits-cover Chicago: ‘To leave all we’ve ever known / For a place we’ve never seen / Maybe things will be better in Chicago’, met een glansrol meer…