Het titelnummer van Shotgun (The Garden Shed) is formidabele alt-country, een beetje zoals het werd gemaakt in de begindagen van het genre. Sleeping Jesus is een band uit Minnesota en dat was begin jaren 90 wel een plek waar dit soort muziek wilde gedijen. The Jayhawks komen er vandaan, om maar wat te noemen. Shotgun is het derde album van Sleeping Jesus. Het debuut omschrijven ze als dreampop, waarna ze op de opvolger voor het eerst de tenen in het water van rock-’n-roll en americana dipten, zoals ze het zelf verwoorden. De eerste vijf nummers op dit derde album zijn heerlijk. Het titelnummer meer…

Ooit viel ik als een blok voor de Amerikaanse Caroline Spence, en dan met name voor haar albums Spades & Roses (2017) en Mint Condition (2019). True North van drie jaar geleden kon me minder bekoren en dat geldt eigenlijk ook voor het recent uitgebrachte Heart Go Wild. Hier en daar lees ik recensies dat dit Spence’s meest volwassen plaat zou zijn. Dat mag zo zijn, maar dan hoor ik liever die onvolwassen albums, waarop Spence dan klaarblijkelijk nog wat meer zoekend zou zijn geweest. Het is natuurlijk allemaal onzin: volwassen tegenover onvolwassen. De albums worden gemaakt omdat ze meer…

Er is een Wikipedia-pagina aangemaakt over Rituals (Tiptoe Tiger Music/Thirty Tigers) en daarin staat dat dit album het achtste is van Watchhouse. Dat klopt niet en het klopt ook weer wel. Want Andrew Marlin en Emily Frantz namen in 2021 na vijf albums afscheid van de naam Mandolin Orange en gaan sindsdien door het leven als Watchhouse. Dit is dus het derde album onder die naam. Van Mandolin Orange bespraken we vier cd’s en die waardeerden we allemaal met vier sterren. Rituals, het eerste album van het echtpaar dat we bespreken sinds de naamswijziging, krijgt er drie. Dat heeft meer…

‘A child of melody’ noemt Ron Sexsmith zichzelf in de introtekst op Spotify bij zijn nieuwe plaat Hangover Terrace (Ronboy Rhymes). Mooi gezegd, want zulke prachtige muziek kun je alleen maar maken (al een kwart eeuw en achttien studioalbums lang) als je het liedjesschrijven met de paplepel ingegoten hebt gekregen. Als ‘songwriting hero’s’ noemt hij op zijn website namen als Elvis Costello, Elton John, Ray Davies, John Prine, Gordon Lightfoot, Leonard Cohen en Paul McCartney. Britse, Canadese en Amerikaans invloeden dus: Sexsmith is van alle markten thuis. We horen het terug op Hangover Terras, dat meer…

Vorig jaar stond Early James in de kleine benedenzaal van De Oosterpoort tijdens TakeRoot. Hij zorgde voor filevorming voor de ingang; lang niet iedereen kon naar binnen. De verslaggever van deze site moest ook even wachten tot er weer plaats was voor nieuwe toeschouwers. Eenmaal binnen was de constatering: het was hard, het was rauw en toch niet zonder subtiliteiten. Dat is ook van toepassing op Medium Raw (Easy Eye Sound/Concord). Op opener Steely Knives weet je direct voldoende; dit leeft en dit moet je beleven. Zijn stem is krachtig en scherp, daar pakt hij zo elke zaal mee in. Ook op meer…

Na de ontmoeting eerder dit jaar (op Love + Freedom) met Sgt. Baylock, de politieman uit West Texas die Joe Ely om het minste of geringste achter de tralies opborg, maken we nu kennis met een South Texas Lawman in een liedje van James McMurtry op zijn nieuwe album The Black Dog And The Wondering Boy (New West Records). De allerbeste songschrijvers vinden altijd interessante onderwerpen voor verhalen die niet zo dikwijls verteld worden. Maar daarover zo meer. McMurtry voegt weer acht originele liedjes toe aan zijn toch al imponerende oeuvre. Daarnaast doet hij nog twee meer…

In de tweede helft van de jaren 80 kocht ik een geluidsinstallatie waarvan de versterker, draaitafel en luidsprekers nog altijd dienst doen. Om tot een goede aankoop te komen had ik Showdown! van Albert Collins, Johnny Copeland en Robert Cray meegenomen naar de hifizaak, een geweldig gitaaralbum waarmee ik de apparatuur goed kon testen. Die elpee uit 1985 is veertig jaar later een voorbeeld voor Jesse Dayton, Ian Moore en Johnny Moeller om ook zoiets te doen. Dat is het album Texas Headhunters (Hardcharger Records/Blue Elan Records) geworden. De drie gitaarbeulen noemen zich ook Texas Headhunters. Alle meer…

Cory Hanson is een vreemde en onberekenbare snuiter. Pale Horse Rider uit 2021 vond ik een van de mooiste album van het jaar. Het hardockende Western Cum van twee jaar later kon me helemaal niet bekoren maar het onlangs verschenen I Love People (Drag City) pakt me, met boter en suiker, weer helemaal in. Met zijn band Wand maakt hij ruwe psychedelica, maar solo gaat het dus alle kanten op. I Love People staat weer vol schitterende Westcoast–countryrock en singer-songwriterpop, nota bene ingespeeld met zijn maatjes uit Wand. En met strijkers en blazers. Samen leveren zij elf meer…

Ben Nichols (zie recensie) maakte ons attent op het verschijnen van een nieuw album van zijn vriend Joey Kneiser. Kneiser was in het verleden voorman/zanger/gitarist/
liedjesschrijver bij de band Glossary uit Murfreesboro, Tennessee, een band die hier in 2011 nog eens 5 sterren in de wacht sleepte. Enfin, die band bestaat allang niet meer en Kneiser is zijn eigen weg gegaan. Nothing’s Wasted On The Soul is een in eigen beheer uitgebrachte soloplaat, een echte want Kneiser schreef alle nummers, speelde alle instrumenten en nam de plaat ook helemaal in zijn eentje op. Alleen meer…

Al te serieus moeten we Last Cowboy On The Prairie (eigen beheer) van Patton Magee niet nemen. Dat maakt de frontman van The Nude Party meer dan duidelijk en echt niet alleen op het titelnummer. Wat te denken van Country Brat? ‘I’m a country brat / I got a big straw hat’, klinkt het. Hij zingt het in de stijl van de slacker; Todd Snider had er ook mee kunnen komen. Bij een eerste draaibeurt ben je geneigd dit weg te zetten als een stijloefening, maar Magee blijkt tot veel meer in staat dan simpelweg wat countrydeuntjes spelen. Allereerst hobbelt hij met speels gemak door diverse stijlen van country & meer…