Alsof schrijver, archeoloog en vertaler van middeleeuwse poëzie nog niet genoeg is, blijkt Max Wareham ook nog eens een begenadigd banjospeler te zijn. Hij maakt deel uit van Peter Rowan Bluegrass Band en debuteert nu solo met DAGGOMIT! (Nine Athens Music). Hij noemt Bill Keith, Bill Emerson, Tony Trischka en Peter Rowan als zijn grote voorbeelden. De laatste is ook prominent aanwezig op DAGGOMIT!, niet alleen als producer maar ook als medesongschrijver en gastvocalist. Verwacht geen wereldschokkende vernieuwingen op dit album; het is stevig meer…

Ze komen van Seattle, Oregon, maar helemaal aan de andere kant van de Verenigde Staten – in Asbury Park, New Jersey, om precies te zijn – ontstond de eerste aanzet tot You Can’t Tell Me I’m Not What I Used To Be (North & Left Records) van Massy Ferguson. Daarop realiseert de band die al bijna twintig jaar garant staat voor doorleefde heartlandrock en alt-country een lichte koerswijziging. In het begeleidende promotiemateriaal wordt gerept over een meer kunstzinnige, filmische versie van rootsy americana. En dat heeft dus alles te maken met het nummer waarmee mede-oprichter meer…

Paige Plaisance is ook weer zo’n Spotify–ontdekking. Haar Queen Of Fools popte op nadat ik een album van iemand anders had beluisterd en trok direct mijn aandacht. Wat een heerlijk fris nummer! Dat was in de tijd dat Paige slechts singles “uitbracht”. Een paar maanden geleden verscheen echter ook de debuutelpee van Plaisance, getiteld Louisiana Lonely (Timeless Echo Records). Daarop 10 nummers in bijna 37 minuten. Traditionele americana, of misschien beter: ouderwets aandoende countryfolk, soulrijk gebracht. Mooi afgewogen liedjes, waarin meer…

Omdat ik de nieuwe plaat van Patterson Hood had opstaan, moest ik ineens denken aan Clark Paterson. Het scheelt maar 1 letter. Was 10 jaar geleden nogal onder de indruk van The Final Tradition (recensie). Wat blijkt: Paterson heeft vorig jaar een opvolger uitgebracht, getiteld American Suburban (eigen beheer). De reden voor de lange afwezigheid van Paterson was gelegen in nogal ernstige medische omstandigheden, die een aantal operaties vergden. Ook kreeg Paterson een gezin, en ja, dat kost ook tijd en energie. Op de hoes van het nieuwe album is te zien dat Paterson zijn meer…

Degenen die voor de naam van deze website hier komen, kunnen lol hebben aan Western Spectre (Hard Bark Records) van Cave Flowers. De 10 liedjes op dit tweede album van het Californische kwartet liggen in het verlengde van het werk van Uncle Tupelo, Son Volt en Lucero. Het is grofkorrelige countryrock, gezongen door de wat hese stem van Andy McAllister, met stevig gitaarwerk van Henry Derek Elis, op een door drummer Curtis Pettygrove en bassist Ben Coil gestort fundament. Toegevoegd toetsenist van dienst op deze plaat is de van Gospelbeach bekende John Niemann. Hoewel meer…

Moving At The Speed Of Trees (Big Book Records) is het vierde album van Richie Lawrence. De musicus uit Los Angeles is ook actief in de band I See Hawks In L.A. en verder werkte hij als begeleider van Ray Bonneville. De veteraan speelt piano en accordeon en zingt op acht van de twaalf liedjes. Zijn vrouw Katie Thomas zingt ook op acht nummers, maar dat zijn niet allemaal dezelfde tracks. Net als op Rue Sanxay heeft dit album een beetje een Franse sfeer. Zodat we eigenlijk kunnen spreken over chansons in het Engels. Nou ja, deels tenminste. InFable is ronduit jazzy. Met naast meer…

‘Let the music do the talking’ is het motto van een befaamde platenzaak in het oosten van het land. Dat advies is ter harte genomen door het duo Tim Kerr en Jim Hagins. Als Up Around The Sun beperken ze zich op hun derde album Water Valley (Dialback Sound/Wel Kept Secret) vocaal gezien tot het hoorbaar aftellen aan het begin van een liedje. Voor de rest gaat het om de gitaar van Kerr, de banjo van Hagins en op sommige tracks Matt Patton (bekend als bassist van Drive-By Truckers) op gitaar en Beth Chrisman op fiddle. Jim Hagins is parttime leraar die na schooltijd niets leuker vindt dan meer…

Watchhouse, Gillian Welch en Dave Rawlins, Nefesh Mountain, Darin en Brooke Aldridge, Sarah Guthrie en Johnny Irion… zo kunnen we nog wel even doorgaan met de lijst van succesvolle muzikale echtparen. Neem bijvoorbeeld Sarah en Austin McCombie, die onder de naam Chatham Rabbits hun derde album Be Real With Me (eigen beheer) presenteren. Het jonge stel komt met een bijzonder aangename (maar beetje korte, net een half uur) collectie akoestische americana, met Sarah in de vocale hoofdrol en Austin als goede tweede. Maar het wordt nog mooier als ze samen zingen, zoals dat nu eenmaal meer…

Voor Ride Again (Excelsior Recordings) heeft  Tim Knol weer de hulp ingeroepen van The Blue Grass Boogiemen. Voor de derde keer want we tellen dat covers-album bij het boek van Erik Kriek: Welcome To Creek Country gewoon mee. Je kunt het ook omdraaien: dat het Utrechtse bluegrasskwartet de hulp heeft ingeroepen van Tim Knol, want het is een echt samenwerkingsverband geworden. Natuurlijk: vocaal heeft Knol het heft in handen, maar de nummers zijn geschreven door Knol in samenwerking met Arnold Lasseur. Ingeval van de Knolklassiekers Sam en meer…

Zo’n twintig jaar terug formeerden de broers Andrew en Alastair Taylor ergens aan de oostkust van Schotland het bandje Dropkick. Twee decennia en ruim twintig albums verder is van de oorspronkelijke line-up alleen Andrew Taylor nog over, maar aan de aanstekelijke, enthousiaste altcountry-sound (denk aan The Jayhawks, The Byrds, Tom Petty en Wilco) is niets veranderd. Primary Colours (Sound Asleep Records/Bobo Integral Records) is gewoon weer een half uur lekker doortrappen met tien sterke nummers in een strak tempo, en halverwege ter afwisseling een meer…