Mark Miller is geen naam waarmee je op Google onmiddellijk alle aandacht naar je toe trekt. Meer dan een miljoen Amerikanen heten Miller, bijna twee miljoen hebben de voornaam Mark. Degene over wie we het nu hebben is niet de acteur, niet de schrijver en zelfs niet de leadzanger van Sawyer Brown. Maar we komen in de buurt, want déze Mark Milller is de maker van This Bridge (Blue Betty Records). Het is, voor zover we kunnen overzien, zijn derde cd, na Standing On Shoulders (2022) en All For Love’s Sake, een akoestisch gospelalbum uit 2006. Toch is deze singer-songwriter/gitarist uit Georgia al meer…

Het is een adequate beschrijving van het leven onderweg van een band die het nog moet maken: Sleazy. The Lowtimers is zo’n band en op het debuut Cracks (The Way She GoesRecord Co.) leggen ze op het nummer met die titel uit hoe dat er aan toe gaat: ‘Living on chicken fingers and tv-dinners / Out of my motel microwave / Spice ‘em up a little with the hot sauce that I’ve saved / From all the Taco Bells along the way’. De nacht brengen ze door in slaapzakken, want je weet nooit wat er allemaal voor ongedierte krioelt onder de lakens. De band uit Santa Cruz, Californië, nam het album op in Montgomery, Alabama, dus meer…

Het gevoel dat blijft hangen bij beluistering van het nieuwe album van Julianna Riolino is: lekker plaatje. De Canadese Riolino komt uit de stal van Daniel Romano, maar staat al een tijdje op eigen benen. Met haar vorige album All Blue klopte ze op de deur bij menig americanist. Met de opvolger Echo In The Dust (Moonwhistle Records) zullen ook de indierockers zich bediend kunnen vinden, zonder dat de liefhebbers van stevige altcountry zich in de kou gezet voelen. En er zit ook een portie soul in de muziek van Riolino. Dat ze kan rocken, was al duidelijk bij diegenen die eens meer…

Rainy Eyes, Abigail Lapell, Margo Cilker en Jess Jocoy, dat is het kwartet zangeressen dat ik in de gaten houd. Omdat ze speciaal zijn en ieder op hun eigen manier me ergens raken. Van Jess Jocoy is nu een nieuw album verschenen: Cul-De-Sac Kid (eigen beheer). Jocoy groeide op in de buurt van Seattle in het noordwesten van de VS: niet direct een bakermat van de country. Maar haar vader draaide altijd Shania Twain en Alan Jackson in de auto. Dan krijg je toch iets mee. Jocoy trok naar Nashville om daar aan de Belmont University het schrijven van liedjes te leren. Da’s gelukt meer…

Wacht tot je alleen bent, trek de gordijnen dicht en ga met gesloten ogen languit op de bank liggen. Dan creëer je de perfecte omstandigheden om Ex Voto / The Silent Love (Tapete Records) over je heen te laten komen. Dit album van de Zweedse bard Christian Kjellvander is het slotstuk van een trilogie waarvan Hold Your Love Still en About Love And Loving Again de voorgaande delen waren. Op dit nieuwe album is het weer even donker als op die andere. Het begint met drie verstilde songs waarvan God Simple het mooist is. In het daaropvolgende The View Is Watching (ruim meer…

Kosten noch moeiten zijn gespaard om iets bijzonders te maken van American Portraits (Howlin’ Dog Records) van de veteraan Marty Cooper. De cd komt verpakt met een dikke kaft waarvan het karton aanvoelt als fluweel. In het boekwerkje staan de teksten van alle 22 liedjes en ook een uitgebreide introductie van deze songschrijver ontbreekt niet. Zijn nummers werden uitgevoerd door Burl Ives, Bobby Bare, Stevie Wonder, Jennifer Warnes, Rod McKuen, Jimmie Rodgers, Donna Fargo, Donnie & Marie Osmond en vele anderen. In 2013 bespraken we I Wrote A Song – The Complete 1970’s Recordings van meer…

Drie jaar geleden blies Bill Scorzari me van mijn sokken met The Crosswinds From Kansas (recensie). Deze keer doet hij het met zijn nieuwe album Sidereal Days, Day 1 (eigen beheer). Ja, Day 1, want volgend jaar volgt er ook nog een Sidereal Days, Day 2. Maar voorlopig moeten we het dus doen met dit eerste deel van het project. Daarop staan tien nummers die stuk voor stuk imponeren, elk op hun eigen manier. En ik ben normaalgesproken helemaal niet zo gauw onder de indruk van zo’n typische singer-songwriterplaat. Maar poeh! Scorzari heeft ook de naam van een meer…

Doe wat Byrds, Beach Boys, Fastball, America, CS&N en Tom Petty bij elkaar, roer er een paar herfstbladeren doorheen en je komt uit bij The Autumn Defense. Na tien jaar radiostilte is Here And Nowhere (Yep Roc) het zesde album van het aan Wilco gelieerde West Coast-duo John Stirrat en Pat Sansone. Hun muziek komt niet in aanmerking voor de grote vernieuwingsprijs; ze zoeken het meer in een stijl die uit ver in de jaren tachtig stamt en nooit helemaal weg geweest is: soepel meerstemmig, fraai gearrangeerd, gekruid met pittig gitaarwerk. Teksten waar niemand door van slag raakt, doorgaans meer…

Op zijn website beschrijft Steve Postell de opnamestudio Katonah in Los Angeles als zijn eigen versie van Muscle Shoals. Dat dat niet zomaar een loze opmerking is, onderstreept hij met Walking Through These Blues (Quarto Valley Records). Direct op de soulvolle opener Bad Weather is zijn punt al gemaakt. En daarna gaat hij nummer na nummer door met imponeren. Hier wordt de soul van Muscle Shoals gespeeld met het vakmanschap van Los Angeles. Postell is weliswaar niet de bekendste, maar hij vertoeft doorgaans wel in het gezelschap van grote namen. Zo speelt hij gitaar op het laatste album van David Crosby. Diens meer…

De eerste klanken op het nieuwe album van Eytan Mirsky, All Over The Map (eigen beheer), doen vermoeden dat we hier met een regelrechte soulkraker te maken hebben. Maar als Mirsky begint te zingen zijn we in het land aangekomen waar Nick Lowe koning is, en Jonathan Richman, Elvis Costello en Dave Edmunds zijn ministers. Mijn favoriete bestemming. Pubrock dus, met een vleugje country en een zekere sulligheidsfactor. I Apologise in Advance is, thematisch gezien, een nummer dat zo in een film van Woody Allen gebruikt zou kunnen worden. Mirsky biedt van tevoren al excuses meer…