In een recensie van Cry Alone (Excelsior Recordings) van Dawn Brothers zou je op een site over rootsmuziek zomaar de nadruk kunnen leggen op een nummer als Seven Year Itch. Op die compositie klinkt de Nederlandse band namelijk als een jongere versie van The Band. Jeugdiger dan die legendarische band ooit heeft geklonken en ook wat swingender. Maar eigenlijk is er geen moment op dit sterke album waarop ze als een zeefdruk van voorbeelden uit het verleden klinken. Dawn Brothers is een en al muzikaliteit, net als destijds dus The Band. Alsof het spelplezier nog van de smeltende gletsjer druipt meer…

‘We create to understand ourselves better’, verkondigde David Ramirez onlangs in een interview met Rolling Stone. Voor een singer-songwriter is dat op zich niet zo’n opzienbarende uitspraak. Navelstaren is niets nieuws in dat vak. Maar op All The Not So Gentle Reminders (Blue Corn Music) kiest de Texaan ervoor om niet te zwelgen in zelfbeklag. Ja, het gaat over zijn relatie die mislukte, maar hij wilde vooral plezier beleven aan het creëren van zijn nieuwste album. Om een rotperiode af te sluiten. Op het vijf jaar geleden verschenen album My Love Is A Hurricane deed hij ook al verslag van meer…

Er hangt altijd iets in de lucht op Ghosts In The Garden (Big Bean Music) van Kris Delmhorst. Wat het precies is? Moeilijk te zeggen. Is het een zekere dreiging of juist een larmoyante sfeer? Hoe dan ook, intrigerend is het zeker. En mooi opgenomen. Zoals opener Summer’s Growing Old, donker en traag, met op de voorgrond scherp gitaarspel. Het brengt een gevoel van vergankelijkheid. Delmhorst heeft het over ouder worden, vrienden en familieleden die wegvallen en de complexiteit van die levensfase. Als bepaalde zekerheden verdwijnen, kan dat overweldigend zijn. Tegelijk kan het tot nieuwe inzichten leiden. Over meer…

Allemachtig, wat begint Sounds Like… (Dear Life Records) van de uit Philadelphia afkomstige band Florry lekker. Want het bijna zeven minuten klokkende First It Was A Movie, Then It Was A Book is niets minder dan een Prairie School Freakout. Geen idee waar dat op slaat? Check dan het in 1988 verschenen album met die titel van Eleventh Dream Day. De zwalkende gitaarrock van die band uit Chicago heeft na al die jaren niets aan zeggingskracht verloren. Of dit Sounds Like… net zo lang mee zal gaan is nu nog niet te zeggen, maar voor het moment is het genieten van knarsende gitaarnoten waarbij meer…

Een trein komt denderend naderbij. Een gitaar is gevangen in een rauw en repeterend motief. Met die spannende combinatie aan geluiden opent Dogs (Seasick Records) van Cash Langdon. Die keerde onlangs terug van Washington D.C. naar Birmingham in Alabama waar hij opgroeide. Hij opent het album met het titelnummer waarop hij het heeft over de vele zwerfhonden op straat in een wijk van die stad waar hij zijn eigen hond ook uitliet. Het brengt een intrigerende geluidssculptuur, een pietsie rauwer dan de meeste alt-country. Niet zo gek dat er vergelijkingen worden getrokken meer…

De legendarische, magistrale Paul Siebel (1937-2022) begint langzamerhand gevaarlijk dicht in de buurt van vergetelheid te komen. Dat The Wildmans op hun nieuwe album Longtime Friend (New West Records) een van Siebels mooiste liedjes (Any Day Woman, van Woodsmoke And Oranges) coveren, is dan ook op zich al bijna genoeg voor vier sterren. Maar ook de rest van het album verdient alle waardering. De tweeling Elisha (gitaar, mandoline, zang) en Aila Wildman (fiddle, zang) komt uit Floyd, Virginia, midden in de Blue Ridge Mountains. Die rurale herkomst klinkt duidelijk door op Longtime meer…

Stan Lynch was van 1976-1994 drummer bij Tom Petty & The Heartbreakers. Daarna was hij vooral als songschrijver en producent actief. In die hoedanigheid kwam hij in contact met de Texaan Jon Christopher Davis. Lynch zou een album van Davis produceren, maar diens platenmaatschappij was ontevreden met het resultaat. Lynch zag geen enkele reden om een andere weg in te slaan omdat het materiaal van Davis volgens hem sterk genoeg was. Einde verhaal, totdat Lynch en Davis elkaar in Nashville weer tegen het lijf liepen. Lynch was eigenlijk bang dat Davis boos zou zijn, omdat hem meer…

‘I’ve gone from stay at home to stay out all night long’, zingt John Howie Jr. op Who Needs The Neon. De vraag die hij stelt in de songtitel beantwoordt hij ook. Want ja, na een lange tijd waarin hij niets van zich liet horen is hij nu dus terug. En hij verlangt weer naar de gloed van een jukebox in de honky tonks. Op The Return Of… John Howie & The Rosewood Bluff (Schoolkids Records) doet hij verslag van dat verlangen. Dat is goed nieuws voor de horeca. Want wat is een bar zonder bariton? Met dat donkerbruine timbre vertelt hij hoe het komt dat hij zijn heil weer zoekt in de kroegen. Op There’s A Ghost In My Room is het meer…

Het leven is vol teleurstellingen. Tegenstellingen. Met dat gegeven gaat Esther Rose aan de haal op Want (New West Records). Op het titelnummer noemt ze op wat ze allemaal wel niet wil. Eigenlijk zijn het helemaal niet zulke grote wensen. En bijna altijd zijn er wel kleine keerzijden. Maar dat geeft niets, want dat is ‘living real life’. Ze wil liefde op Tailspin en drank op Had To. Duizelend en tollend houdt ze zich staande, terwijl John James Tourville op steelgitaar een vangnet vormt voor als het echt mis gaat. Ketamine heeft wel wat van Smashing Pumpkins. In haar liedjes gooit de singer-songwriter uit Santa Fe, New Mexico, veel meer…

Countryliedjes over treinen zijn bijna altijd de moeite waard en Big Trains van Pug Johnson vormt daarop geen uitzondering. De Texaan begint er zijn album El Cabron (Break Maiden Records/Thirty Tigers) mee. Stilistisch daalt hij af naar het verleden, er zit zelfs wat jazz door zijn country. En daarmee komt hij in de buurt van Wayne Hancock, wie kent hem nog? Dat zit hem ook wel een beetje in zijn voorkomen; ietwat sullig. Net zoals die andere Texaan die toch ook al weer dertig jaar geleden debuteerde met Thunderstorms And Neon Signs. Het komt er op neer dat Johnson te hip is om cool te meer…