Een conceptalbum, dat kom je toch niet vaak meer tegen. Te ambitieus en overstrekt voor deze tijd van soundbites en singles? De Stillhouse Junkies, bluegrasstrio uit Colorado, hebben er geen boodschap aan en wijden The Ballad Of Charlie Avalon (Common Loon Records), hun vierde album sinds 2017, volledig aan het onzekere bestaan als rondtrekkend muzikant, gemodelleerd naar het leven van de grote countryblues-gitarist Mississippi John Hurt (afkomstig uit Avalon, Mississippi – vandaar). We volgen hem op zijn moeizame kruisweg vanuit het diepe zuiden naar de zakelijke, industriële meer…

Met de lofzang Louisiana maakt Miss Tess onmiddellijk duidelijk waar ze zich ophoudt op haar nieuwste album Cher Rêve (Rights Records). De viool van Joel Savoy strijkt door het mos van de moerascipressen in een nummer dat slepend is als het werk van The Band. Miss Tess schreef het met Maya de Vitry, die ook vocaal een duit in het zakje doet. Fraai, erg fraai. En na die opener houdt het niet op. Ride That Train is rockende cajun met accordeon en steelgitaar. Op het door Kris Kristofferson geschreven Nobody Wins is de zang bijna wat jazzy, maar evenzogoed is het zo country als maar meer…

Sterling Drake’s debuutalbum The Shape I’m In (eigen beheer) is een verfrissende en levendige tocht door de wortels van de rootsmuziek, waarin hij met respect voor traditie toch zijn eigen stem weet te vinden. Geproduceerd door Grammy-winnaar Thorleifur Davidsson en opgenomen in East Nashville, balanceert het album tussen herkenbare country-invloeden van legendes als Willie Nelson en Don Williams en een eigentijdse, persoonlijke benadering die wel doen denken aan het vroege werk van Andrew Combs. De dertien nummers (plus één reprise, nee, eigenlijk twee, ook meer…

Kai Crowe-Getty was tien jaar lang voorman van Lord Nelson, een rock-and-rollband uit Virginia. Op zijn eerste soloalbum The Wreckage (eigen beheer) gooit hij het over een andere boeg: meer onze (altcountry.nl’s) kant op. Je kunt eigenlijk alleen maar positieve dingen zeggen over deze plaat. Sprankelend geproduceerd, puike band, krachtige tenorstem (denk aan iemand als Ben Atkins, ooit een groot succes op Blue Highways, daarna weinig meer van gehoord) en mooie liedjes over het leven in zijn geboortestreek in het zuidoosten van de Verenigde Staten. Soms persoonlijk (in Brass Angels over meer…

Het is een Joods gebruik om bij het overlijden van iemand de spiegels te bedekken. Cover The Mirrors (The Noise Company) heet dan ook het nieuwe album van Ben Kweller (uit Dripping Springs, Texas). Zijn 16-jarige zoon Dorian kwam twee jaar geleden om bij een bizar auto-ongeluk. Hij ging na het eten nog even naar een vriend, moest uitwijken voor een tegemoetkomende truck, raakte van de weg, waarna een tak door het raam tegen zijn hoofd kwam. Op een vreemde manier bracht het Kweller ook weer tot leven, in muzikaal opzicht. Ja, natuurlijk er is veel meer…

Wat een geweldig debuut is dit! Spade (Timeless Echo Records) van Hayden Redwine is nog nauwelijks opgemerkt, maar misschien verandert dat door de volle mep aan sterren uit te delen. Redwine komt uit West Texas en is een bewonderaar van Joe Ely en Terry Allen. Luisterend naar Spade valt echter vooral de grote gelijkenis op met het oeuvre van Ryan Bingham. Behalve de droge stem – alsof hij zand heeft gehapt tijdens een woestijnstorm omdat hij geen zakdoek had om zijn gezicht te beschermen – is er nog een overeenkomst met de tegenwoordig vooral als Yellowstone-acteur bekende Bingham; ook meer…

Never Been Home (eigen beheer) van Sweet Megg zorgde voor wat extra werk. Want wie is deze Sweet Megg? Een singer-songwriter uit New York die zich heeft gevestigd in Nashville. Alle nummers op het album zijn geschreven door Meaghan Farrell, dus dat zal haar echte naam wel zijn denk je dan. Maar vervolgens vind je een website van Meaghan Farrell die eveneens haar tijd verdeelt tussen New York en Nashville. Ook actief in alt-country, ze is thans op tournee met Fantastic Cat. Maar dat blijkt toch echt iemand anders te zijn. Terug naar Sweet Megg dus. Nooit thuis en dat is dus al een tijdje zo. Want meer…

Op het tien jaar geleden verschenen Mississippi Moderne verklaarde Webb Wilder op Rough And Tumble Guy dat hij zal rocken tot de dag dat hij sterft. Maar Hillbilly Speedball (Landslide Records) sluit hij af met The Last Song (I’m Ever Gonna Sing). Vrees niet, dat door Sonny Curtis en Jerry Allison geschreven liedje zal heus niet het laatste wapenfeit zijn van de rootsrocker uit Mississippi. Daarvoor gaat zijn liefde voor het metier te diep. John McMurry nam ooit de artiestennaam Webb Wilder aan nadat hij de hoofdrol speelde in een door studenten gemaakte film over het leven van een rocker. Sindsdien meer…

Ha, er is weer nieuws uit het verzonken land in het hoge noorden! Een nieuw album van Sunken Lands, een band uit Groningen. Twee jaar geleden bespraken we hier hun debuut. De net verschenen opvolger daarvan heet Burning Desire (eigen beheer). De plaat is een stuk evenwichtiger dan de eersteling. Het zijn wederom zanger-gitarist Edwin Jongedijk en drummer Jaap Vissering die de 10 nummers schreven. Melodieuze heartlandrock is een goede omschrijving van de muziek van deze band. Mooie grofkorrelige stem van Jongedijk en fijne toevoegingen van Marcel Gerritsen op meer…

Wayne Scott was al 71 toen hij in 2005 debuteerde met This Weary Way. Honderden liedjes had hij klaar liggen, maar tot dan toe nooit op de plaat gezet. This Weary Way was een groot succes, eindelijk kwam zijn carrière op gang – tot Wayne zes jaar later omkwam bij een auto-ongeluk. Zo bleef het bij dat ene album. Tot nu, want er bleek nog heel wat over te zijn van de This Weary Way-sessies. Het is aan zoon Darrell te danken dat twaalf ervan nu alsnog zijn uitgebracht. Waarom dat zo lang moest duren, is niet duidelijk. Wayne’s Pain (Here Records) doet beslist niet onder voor het debuutalbum. meer…

Wordt heden Ward Hayden & the Outliers de naam waaronder u de mannen van Girls, Guns & Glory kent? Vooropgesteld dat u GG&G kent? Die band uit Boston kwam op deze pagina’s met enige regelmaat ter sprake (hier en hier). De naam GG&G kon echter niet meer in dit tijdsgewricht. Het is daarom dat Ward Hayden en zijn buitenbeentjes eind vorig decennium voor een nieuwe naam kozen voor hun band. Overigens is hoofdman Hayden tegenwoordig nog het enige bandlid uit de GG&G-tijd. Little By Little (Faster Horses Recordings) is inmiddels het vierde studioalbum onder de nieuwe meer…

Je moet mensen niet op hun uiterlijk beoordelen en albums niet op hun hoesfoto. Doe je dat wel, dan is de kans groot dat je Jesse Daniel ogenblikkelijk zou afserveren als de zoveelste middelmatige handelsreiziger in muzikaal plattelandssentiment. Zie de voorkant van zijn nieuwste plaat Son Of The San Lorenzo (Lightning Rod Records): peinzend op een steen aan het water, perfect gestreken jeansoutfit, onmiskenbare pornosnor, immense cowboyhoed, plus de typografie van een schlager-LP uit de jaren zeventig. Het zal marketingtechnisch allemaal wel uitgekiend zijn, maar meer…

Hoe kan het toch dat de 82-jarige Peter Rowan tamelijk onbekend is gebleven in Nederland? Hij zou door aficionado’s van rootsmuziek op handen gedragen moeten worden. Want wat een geweldige loopbaan! In zijn jonge jaren leerde hij de eerste kneepjes van het vak in dienst van Bill Monroe. Bluegrass speelt hij nog altijd, maar zijn reikwijdte is veel groter. Want hij deed (en doet) werkelijk van alles en nog wat. Tales Of The Free Mexican Airforce (eigen beheer) is tex-mex, een stijl waarin hij al vaker bewezen heeft zijn mannetje te staan. De liefde voor die muziekvorm begon in San Antonio, waar hij begin jaren 70 meer…

Jim Stanard is er zo eentje die we hier wel vaker tegenkomen op deze site; iemand die pas op latere leeftijd de stap gemaakt heeft om muziek te maken. Hij was erbij in Woodstock, maar koos voor de veilige route van een loopbaan in de financiële wereld. En nu is Magical (Manatee Records) al het derde album van hem dat hier besproken wordt. Kunnen we deze artiesten verse veteranen noemen? Mooi is het dat bij deze groep de liefde voor de nieuw gekozen route duidelijk wordt door een combinatie van degelijkheid en spelplezier. De verse veteranen lopen niet in zeven sloten tegelijk; ze weten wel zo meer…

Na een loopbaan als advocaat is David Massey nu al zo’n twintig jaar actief als singer-songwriter. Hij heeft inmiddels een aardig oeuvre opgebouwd. Man In The Mirror (eigen beheer) is weer een prima voorbeeld van een artiest op leeftijd die geen last heeft van scoringsdrang. Liedjes met een ziel, daar draait het om bij de uit Washington DC afkomstige Massey. Hij begint met Till The Evening Comes met de verontschuldiging dat de woorden soms niet willen komen en dat hij dan maar wat zit te tokkelen op zijn gitaar. Niet een heel bijzonder verhaal, maar wel gewoon aangenaam. Betekenisvolle meer…

Na het fenomenale All The Pain Money Can Buy (1998), met daarop een van de mooiste liedjes aller tijden, leek voor Fastball (Austin, TX) de weg naar eeuwige roem met platina geplaveid. Zo ver is het nooit gekomen, ook omdat het de band nooit echt gelukt is het niveau van All The Pain te evenaren, laat staan te overtreffen. Desondanks ging het trio onverdroten door, met intussen een catalogus van zo’n tien albums, die stuk voor de stuk de moeite waard zijn, maar nooit de verdiende aandacht wisten te krijgen. Dat gold aanvankelijk ook voor het in 2024 verschenen Sonic Ranch meer…

Een nieuwe naam in americana-kringen is die van Ken Pomeroy. Met Cruel Joke (Rounder Records/V2) levert Pomeroy een persoonlijk en poëtisch album af (haar tweede volwaardige). Opgegroeid in Oklahoma en nog maar begin twintig, weet ze met een opvallende volwassenheid thema’s als verlies, herinnering en identiteit te verkennen. Haar Cherokee-achtergrond sijpelt subtiel door in de symboliek van dieren als de wolf, coyote en boomkrekel, die in de teksten fungeren als metaforen voor menselijke emoties. De openingstrack Pareidolia (het vermogen om andere dingen in voorwerpen te meer…

Albums die niet beklijven laten we vaak maar onbesproken, er is namelijk genoeg aanbod dat wel de moeite waard is. Maar alleen maar positieve stukjes is ook een beetje de dood in de pot. Dus toch ook even aandacht voor Cosmic Cannon Fodder (Burro Borracho Records) van Charles Ellsworth. Per slot van rekening heb ik mijn best gedaan om open te staan voor deze singer-songwriter uit New York. Dat wil echter niet echt lukken. De verhalende liedjes blijven een beetje achter de luidsprekers hangen. Ze komen nauwelijks aan. Dat kan te maken hebben met de weinig pregnante zang, maar het probleem meer…